Nieuw, maar niet gloednieuw, is CONVENT, de non-profit ruimte voor hedendaagse kunst opgericht door Wouter De Vleeschouwer en Jeroen Staes. Wat, CONVENT? Donderdagavond openden zij hun tweede tentoonstelling ‘Remains or Reproductions’, waarbij opnieuw drie kunstenaars gekoppeld worden aan een centraak kunstwerk. Wie is er alvast fan? Wij! 

Als een donderslag bij heldere hemel. Wat oorspronkelijk een zorgeloze dag moest zijn wordt na de verkiezingsuitslagen van Amerika overschaduwd door een collectief gevoel van weltschmerz. Een warm deken van troost zoeken we bij het vallen van de avond dan ook in de veilige omgeving van de Giraf, waar de enthousiaste mannen van de Gentse band Unicorn Stable hun nieuwe set aan ons komen voorstellen.

Hoewel Kate Mcintosh oorspronkelijk werd opgeleid tot klassiek danseres, houdt zij zich de laatste jaren voornamelijk bezig met grensoverschrijdende performances. Een bijzonder contact met het publiek creëren lijkt hierin het belangrijkste doel. In Worktable(2011) nodigt de Nieuw-Zeelandse uit tot het stukmaken van alledaagse voorwerpen, waarmee zij de aandacht voor gebruiksmaterialen verlegt.

Waar was je gisteren toen je in de Charlatan moest zijn? Vraag jezelf dat maar terecht af.

The ultimate cosmic comedy! staat er in drukletters op de seventies-affiche van Dark Star (1974). John Carpenter is in veel van zijn films een manusje van alles; regisseur, producer, scenarioschrijver en zelfs componist van zijn eigen filmmuziek. Dat is in Dark Star niet anders, alleen nam voor de gelegenheid STADT de laatste taak voor één keer op zich. En hoe.

In 2012 debuteerde Peter Monsaert met Offline, een aangrijpend familiedrama dat bekroond werd op onder andere het filmfestival van Sint-Petersburg en op de Ensors. Vier jaar later werd opvolger Le Ciel Flamand al vertoond op de befaamde filmfestivals van Toronto en San Sebastian. Monsaert moet dus stilaan tot het kruim der Vlaamse cineasten behoren.

Julie Cafmeyer, theatermaakster en actrice, nodigt ons uit voor De Therapie. In een achterkamertje in Campo Victoria wacht zij op ons met een grote kring stoelen om zich heen. "Dit is geen voorstelling", verzekert zij ons. Ze heeft een probleem en wilt het ons voorleggen.

Een man ligt maandenlang te rotten in zijn appartement  en dat kán. In feite is dat helemaal  geen probleem. Wanneer het lijk begint te stinken, wordt het luchtzuiveringssysteem van het hele appartementsgebouw vervangen. Elektriciteitsrekeningen worden automatisch betaald. Van zijn familie was hij al jaren vervreemd, zij misten hem niet. Zijn cafévrienden dachten dat hij in het ziekenhuis lag. Maar hij lag dood in zijn appartement.

Gisteravond toonde Opera Gent de seizoensopener van Ballet Vlaanderen: WEST. De dansvoorstelling combineert het werk van legendarische choreografen Merce Cunningham en William Forsythe met de wereldpremière van Jonah Bokaer. WEST is een ode aan de Amerikaanse dans in al zijn veelzijdigheid.

Ze stond al sinds Glimps 2015 op ons lijstje van talent om naar uit te kijken, dus waren we heel blij toen Pink Oculus afgelopen woensdag het prachtige Gent kwam opzoeken. De Nederlandse Esperanza Denswil kwam haar nieuwste EP Delicious voorstellen.

Op woensdagavond 19 oktober vond de uitverkochte première plaats van Cabane, het jongste  kindje van Compagnie Cecilia. Voor deze productie wist regisseur Tom Dupont drie kanjers van acteurs te strikken waarvan het onderlinge vuurwerk de zaal in knettert:  Joris Hessels, Titus de Voogdt en Robrecht ‘ik wil poepen’ Vanden Thoren.

Het is eindelijk vrijdagavond en bijgevolg het begin van het weekend, met op het programma een vernissage. Toegegeven, openingen van expo’s zijn soms louter voyeuristische spektakels waarbij het principe van see-and-be-seen de bezoekers vaak nauw aan het hart ligt. Het omgekeerde echter vond plaats in het Museum voor Schone Kunsten op de opening van Verhaeren Verbeeld.

De theaterzaal van Vooruit tot de nok vullen, doet hij moeiteloos. Een boek van meer dan zeshonderd pagina’s, daar liet hij het lezend publiek zowaar elf jaar op wachten. Jonathan Safran Foer wordt bejubeld als Amerikaans wonderkind, en al zeker met zijn derde roman Here I am (Hier ben ik) onder de arm.

Dat de sleur er ook eens kan inzitten bij acteurs, maakt Wunderbaum met hun voorstelling Stop acting now! (Extended version) duidelijk. De vijf acteurs zijn het beu om telkens voor hetzelfde groepje gegadigden hun mening te fulmineren zonder dat er daadwerkelijk iets veranderd. Het docudrama volgt de vijf  in hun zoektocht naar een nieuwe vorm van ondernemend theater.

Terwijl studerend Gent zich op een doordeweekse donderdag richting Overpoortstraat begeeft, trekt Tumult naar het gezellige Gentbrugge. Daar werd KERK op donderdag 6 oktober overgenomen door de Ertebrekers die deze zomer menig festival veroverden.

Wat nogal traag op gang kwam, bleek uiteindelijk de gedroomde seizoensopener te worden voor het Opera Ballet Vlaanderen. Zowel scenografisch, muzikaal als verhaaltechnisch wist de Hongaarse regisseur Kornél Mundruczó meer dan te overtuigen.

Dat de drummer doorgaans die ene persoon van de band is die het meest zweet, het meest geluid maakt, maar zich onterecht het meest op de achtergrond bevindt, wordt door Miet Warlop omgegooid én uitgebuit tegelijkertijd. In Fruits of Labor zet Warlop het drumstel op een pedestal, waardoor ook het eigen lichaam gaat resoneren.

Nieuwe nightlifeconcepten juichen we altijd toe, zeker als ze beloven de grenzen tussen klassiek en electro te doen vervagen. Ambitieus klinkt het in ieder geval en wij waren erbij om te zien of dromen ook echt uitkomen.

Met een wijntje in de hand en wat kunst aan de muur waren wij meteen in vorm.

De Vooruit kondigt met While I was waiting een mirakel aan. Regisseur Omar Abusaada was in Damaskus toen de hel losbrak in zijn geboorteland Syrië. Hij maakte van dichtbij mee wat wij alleen maar uit de media kennen. In deze voorstelling geeft hij ons een kijkje in de wereld die hij ontvluchtte.

In de Minard, op een toneel voorzien van een grote zwarte stellingkast, loopt de Nederlandse cabaretière Laura van Dolron rustig heen en weer. Eén van de enige attributen in de kast is een klein muziekboxje waaruit de Negende van Beethoven speelt. Ze wacht tot ze mag beginnen.

Op een mooie zondagavond werd ons abstracte, experimentele en electro-akoestische muziek beloofd onder de vorm van Tim Hecker en supporting act Otto Lindholm. Icarus.fm bracht de twee muzikale architecten samen in de balzaal van de Vooruit. Twee jaar na de geslaagde doortocht van Hecker in de Sint-Pietersnieuwstraat was het ook ditmaal een voltreffer.

Bloed dat gratuit vloeit, rollende koppen en gegil. Zo hoort horror te zijn. Dat The Witch dergelijk etiket meekrijgt, is begrijpelijk, maar misschien wat overdreven. Al is een gewaarschuwd man er twee waard. De ondertitel A New-England Folktale verraadt al dat het lot van een goed christelijk gezin getart wordt door de duivel  in de vorm van – nu ja, hoe zou ook het anders – een heks. 

Met De Vreemden opende NTGent afgelopen woensdagavond haar seizoen. Niet in de schouwburg op het Sint Baafsplein, maar in de indrukwekkende Floraliënhal nabij SMAK. In de gigantische ruimte van het voormalig feestpaleis, waarin een prachtig decor werd geïnstalleerd, namen de spelers ons mee naar de exotische wereld van alle tijden.

September betekent niet alleen het begin van het nieuwe schooljaar, maar markeert ook de start van een nieuw cultureel seizoen. In afwachting van de officiële start met het toneelstuk De Vreemden gaf NTGent op 10 september een voorsmaakje van dat nieuwe seizoen met drie religieuze werken van Johann Sebastian Bach.

Achter ’t eten is een dijk van een muzikaal theaterstuk dat meer dan tien jaar na datum werd hernomen in Campo. Het oorspronkelijke stuk, een samenwerking tussen het KIP en LOD Muziektheater ging in première in de Minardschouwburg in 2003.

Eefje De Visser heeft een zalige stem, alleen maar mooie muzikanten in haar band en is dan ook nog eens lief voor het publiek. Zo liet ze heel duidelijk verstaan dat ze niet opgezet was met de zitplaatsen per categorie aangezien ze vroeg om naar voren te komen maar dat zou wellicht tegen de organisatie in gaan dan.

De eerste danspasjes van de avond zijn gezet. Dat helemaal dankzij de rockabilly aandoende liedjes van The James Hunter Six. Van uptempo stapjes zetten tot melancholisch meewiegen, er werd alvast aardig wat bewogen voor de main stage. James Hunter wordt wel eens vergeleken met Sam Cook en dat kunnen wij alleen maar bevestigen.

Deel 2 van Gent Jazz werd geopend door de Londense jazz muzikante ALA.NI. Even leek het erop dat ze slechts voor een twintigtal mensen zou spelen, maar al snel liep de tent vol en gaven Alani en Rob het beste van zichzelf. Als dit de toon wordt van de tweede Gent Jazz week, dan wordt het een topweek!

Wanneer het exact gebeurde, kunnen we niet meteen aanduiden. Maar waar we niet om heen kunnen, is dat Balthazar een ware hitmachine is. De band bouwde de afgelopen jaren een sterke reputatie op met een steeds groter wordende naam op elke festivalaffiche. Ontelbare keren kweelden we al mee met Blood Like Wine, The Boatman en Do Not Claim Them Anymore.