Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

WIJ | LAURA VAN DOLRON | MINARD

REVIEW | PODIUM
do 29.09.2016 | 09:00

door Rozemarijn van Kalmthout

In de Minard, op een toneel voorzien van een grote zwarte stellingkast, loopt de Nederlandse cabaretière Laura van Dolron rustig heen en weer. Eén van de enige attributen in de kast is een klein muziekboxje waaruit de Negende van Beethoven speelt. Ze wacht tot ze mag beginnen.

 

Het is niet toevallig dat die symfonie als openingslied van het stuk luidt. De Ode an die Freude is het Europese Volkslied, en afkomstig uit dit laatste meesterwerk van de (toen al dove) componist. Dit volkslied zou het Europese volk moeten vertegenwoordigen, maar precies daarin vindt Van Dolron een knelpunt. Want wie is dat Europese volk? En daarop voortbouwend, Wie zijn Wij?

 

Deze vraag staat centraal in WIJ. Als we vinden dat vluchtelingen moeten integreren in onze samenleving, moeten we dan niet duidelijk weten wat die dan precies inhoudt? Wij zijn ons zelf kwijt geraakt tussen de yoga, de burn outs, de hypersensitiviteit, de hoogbegaafdheid, en alle verschillende soorten thee in de schappen van de supermarkt.

 

Schertsend kenschetst Van Dolron de hedendaagse maatschappij, waarbij ze uitstapjes maakt naar filosofie en geschiedenis om haar argumenten kracht bij te zetten. Ze is niet bang om kritisch naar de samenleving te kijken en steekt daarbij de hypocrisie en het vluchtgedrag van de Westerse mens niet onder stoelen of banken. Toch weet ze te ontroeren met de kleine dingen in het leven.

 

Zo haalt ze regelmatig haar jonge gezin aan, die ze De Kleine Wij noemt. Die Kleine Wij is alles waar zij voor leeft, en voor wie zij bereid is te sterven. Haar geliefde, haar dochtertje van één jaar, en de baby in haar buik. Toch vindt ze dat ze uit De kleine Wij moet treden om de grote boze donkergrijze Wij te vatten en vooruit te gaan.  Dat ze dat verplicht is aan haar dochtertje, en tegelijk, dat wij dat verplicht zijn aan onszelf.

 

 

Met prachtige beeldtaal maakt Van Dolron haar punt duidelijk. De kritiek is pessimistisch doch terecht en het is niet slecht eens te horen waar het op staat. Ook weet ze te ontroeren door de wereld door de ogen van haar dochtertje te tonen. Een wereld die bestaat uit kleuren en vormen, en die nog niet gereduceerd is tot de woorden die het mysterie van de dingen zullen gaan verhullen.

 

Met haar stand up filosofie wijst Laura van Dolron ons terecht en laat ons glimlachen om onze onbenulligheden terwijl ze tegelijk een dieper onderliggend probleem aankaart. We hebben het te goed, en raken onszelf daarin kwijt. We zijn óns kwijt, en laten we ons eerst eens terug vinden alvorens we anderen vertellen hoe ze moeten leven.

 

Van Dolron speelt haar WIJ nog twee keer in de Minard, vanavond en morgenavond.

 


Foto's: © Kamerich & Budwilowitz

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓