Die bewuste donderdagavond was een avond die bij menig West-Vlaamse muziekliefhebber al lang in de agenda stond aangeduid, gefluoriseerd én omcirkeld. Op 14 april was het eindelijk zo ver: de cd-voorstelling Otel van Ertebrekers, het West-Vlaamse trio van Flip Kowlier, Jeffrey Bearelle en Peter Lesage.

De nachtkledij bleef uit, maar Bent Van Looy trakteerde de Handelsbeurs wel op zijn Pyjama Days. Op deze jongste langspeler viert popmuziek hoogtij, zonder ooit melodramatisch of springerig te zijn. Het werd een rijke en veelzijdige plaat, waarin het leven bezongen wordt op een eigenzinnige manier.

In Liefde wachten moeder en dochter op de terugkeer van de vader. Een oorlogsmisdadiger waarvan het bloed na negen maanden gevangenisstraf dan wel van de handen, maar niet van de ziel gewassen is. Op zich een klein verhaal, maar het onderhuidse zwelt aan zonder ooit zwalpend uit de bocht te gaan.

Dat het even wachten was op een nieuwe langspeler van Jamie Woon, daar hoeft niet moeilijk over gedaan te worden. Maar wachten wordt beloond. Zijn nieuwe Making Time klinkt soulvoller, instrumentaler en is minder doorspekt met kille elektronicabeats. In Vooruit bewees hij alvast dat vier jaar stilte veel te lang blijkt te zijn.

Josef Salvat laat er in elk geval geen twijfel over bestaan dat hij zichzelf vrij geweldig vindt. In een vlaag van megalomanie had hij immers voor de ‘boyband entrance’ gekozen: de band speelt de begindeuntjes van dat ene vreselijk bekende nummer en dan, wanneer het publiek weet dat zanglijn begint, komen de objecten van aanbidding onder luid applaus tevoorschijn. Josef Salvat kwam echter alleen op.

The Land of the Enlightened geeft een onvatbaar maar tegelijkertijd realistisch beeld weer van een verloren generatie Afghaanse kinderen die proberen te overleven in een land gebrandmerkt door oorlog. De docufilm ging twee maanden geleden in wereldpremière op het prestigieuze Sundance Film Festival.  

Drie jaar na Het is klinkt haar derde langspeler Nachtlicht dansbaarder en minder introvert, maar blijven de teksten wonderschoon. Transparant zonder op enig moment naar voorspelbaarheid te neigen. Eefje De Visser slaagt erin om in Vooruit meer als band op het podium te staan, met haar baslijn en stemgeluid als grootse troeven.

The Holydrug Couple is een van oorsprong Chileense band die gerekend wordt tot dream pop en psychedelic rock. Ze behoren tot een nieuwe psychedellische scene die de laatste jaren in Chili vorm nam. Dit project van drummer Manuel Parra en Ivés Sepulveda, die op zijn eigen houtje gitaar leerde spelen en daarnaast ook de bas, toetsen en percussie op zich neemt, ontstond in 2008.

Op dinsdagavond vulde de concertzaal van de Vooruit zich vlotjes voor de warme klanken en meerstemmige samenzang van Isbells en Marble Sounds. Zelfs vanuit de zijdeuren keken nieuwsgierige hoofden richting podium waar ze zagen dat het goed zat. Geen melancholische overdaad, wat sommigen misschien vreesden, wel bij momenten vrolijke en vooral vocaal sterke performances.

We proberen onze collectief huiswaarts trekkende studentenvrienden er al even van te overtuigen dat er op vrijdagavond in Gent altijd wat te ontdekken valt, en deze week leverde ietwat onverwachts toch wel zeer overtuigend bewijsmateriaal. Faded bracht in samenwerking met Democrazy de Amerikaanse Abra naar de Charlatan en liet de woorden “zweterige danstempel” in ieders gedachten resoneren.

Tsukimi Kurashita (Rena Nounen) is een ‘otaku’ a.k.a. een anima/manganerd geobsedeerd door kwallen. Ze woont samen met vier andere ‘otakus’ in Tokyo. Hun woonplaats wordt echter bedreigd door kaalslag om plaats te maken voor een ambitieus vastgoedproject van de gewiekste Shoko Inari (Nana Katase).

Overwoekerd door haast evenveel haargroei, eenzelfde body mask index – naar 't schijnt – en een haat-liefdeverhouding met steden. Ilja Leonard Pfeijffer en Joost Vandecasteele stellen in een dubbelinterview op het Mind the Book festival elk hun schrijfsel voor dat nog half geurt naar de drukpers.

Geef tg STAN een tekst, een tafel om aan te vergaderen en vooral: publiek. Resultaat is een vermakelijke avond die maatschappelijk cynisme niet onder stoelen of banken schuift. Zo ook in Wat/nu, waarvoor de vier STAN-leden na tien jaar weer gezamelijk op scene treden. 

‘Laat je mee op sleeptouw nemen door een levend boek.’ Met deze slagzin probeerde de Vooruit menig boekenliefhebber warm te maken voor een intiem moment in de Bibliotheek aan het Zuid.

Huub Mous verkondigde het al in 1986: ‘Kunst van nu laat zich hermetisch opsluiten in musea en rijksdiensten. De socioloog Adorno heeft al eens opgemerkt dat de woorden museum en mausoleum meer dan alleen een fonetische relatie hebben: musea zijn de familiegraven van kunstwerken.

Vorige week doolde ik rond in het S.M.A.K., verloren in walmen van mist en sferische klanken op Icarus Night. Exact een week later doolde ik er nogmaals rond, overdonderd door quasirealistische beelden, opzuigende diepe zwart-wit doeken en verdronken door een massa mensen.

De vluchtelingenproblematiek laat NTGent niet onbewogen. Meerdere voorstellingen richtten hierop hun aandacht en ook Luk Perceval voelde zich genoodzaakt de geplande voorstelling La Promesse te vervangen voor Oogst van de wrok. Hiervoor herwerkte de regisseur The Grapes of Wrath van de hand van Nobelprijswinnaar Steinbeck.

Dat Gent naast de grote cultuurhuizen ook veel kleinere culturele initiatieven kent, is geen geheim. Het Kleine Begijnhof in de Lange Violettestraat is het prachtige decor voor één van dergelijke initiatieven, namelijk Art Cinema OFFoff. Ze wijden zich volledig aan de experimentele film en kennen reeds een mooie geschiedenis. OFFoff kan steunen op de schouders van sterk team vrijwilligers.

Omgeven door de ijle koude lucht buiten en de nog ongeopende tentoonstelling van Rinus Van De Velde binnen, vond vrijdagavond Icarus Nights plaats. Dat kunst en muziek goede maatjes zijn, is reeds lang geweten. Het S.M.A.K. bleek dan de gepaste plaats te zijn voor die innige vriendschap. De Duitse Verlichtingsfilosoof Kant meende dat, via een correct smaakoordeel van het schone, we onszelf kunnen verheffen.

Piloot is Goldfisher en Villa. Of minder absurd: Piloot is vader en zoon, met een gedeelde liefde voor schuilnamen en muziek. Op de vooravond van Dondernacht speelde de eerste aflevering af in de immer charmante Kinky Star. De derde plek op de planken werd ingepalmd door contrabassiste Steffie De Moor en visuals omkaderden het geheel. Met de summiere beschrijving “glazige ogen en versterkers die suizen” kon het alle kanten opgaan.

Na in een formatieve periode van onze tienerjaren maandenlang ‘I’ll Kill Her’ van Soko in ons strot geramd te hebben gekregen, stonden we misschien ietwat te vijandig tegenover Franstalige schoonheden met gevoelige liedjes in een mogelijks desastreus Engels accent. Bovendien zorgde ons muzikaal snobisme ervoor dat we ook met The Voice-kandidaten niet bepaald hoog opliepen.

Afgelopen week was Milo Rau terug in Gent. The Civil Wars werd opgevoerd in de Vooruit en maakte haar toeschouwers bewust van de grote en kleine oorlogen in de samenleving. Civil wars in alle hoeken van de maatschappij.

Belgica is een door cocaïne-, ketamine- en alcoholmisbruik geïnduceerde trip doorheen het dramatische verleden van Gents muziekcafé Charlatan.
Kan de nieuwste van Felix Van Groeningen de hoge verwachtingen invullen? Best wel!

Een vuil doek op de vloer en een vreemd allegaartje materiaal, waaronder een gekanteld paard (het turntoestel, niet het dier) en een web van bemaskerde draden dat in zijn totaliteit iets wegheeft van een luster, geven de indruk dat we in de werkplaats van een wel zeer verstrooide professor zijn beland.

In een hevige discussie met een vriendin - “dat het toch niet kan zijn dat we zoveel belastingen betalen en dat we zo’n vluchtelingenkamp dan nog eens zelf moeten organiseren!” - smeet die vriendin ineens op tafel dat ze als zelfredzame burger zou meespelen in Wunderbaums “We doen het wel zelf!” in NTGent. Een goeie reden voor ondergetekende om vol overgave in de rode NTGent sofa’s te kruipen én mee te klappen én te zingen - d

“Het belooft een zeer spannende avond te worden.” In een overvolle zaal in het Museum voor Schone Kunsten te Gent ving moderator Johan De Smet de lezing aan met deze veelbelovende woorden afgelopen woensdag. Kan een debat over DeKruisdraging, al dan niet van Bosch, uitmonden in bloedstollende gesprekken?

Met haar eerste avondvullende solovoorstelling geeft Meg Stuart misschien meer uit handen dan ze aanvankelijk van plan was. Stuart vuurt een intermediale performance op het publiek af waarin ze een dialoog aangaat met het verleden en haar eigen lichaam in vraag stelt.

Steven Michel leerden we kennen als topdanser in stukken zoals Victor en Dog Days Are Over. Met They Might Be Giants maakt hij zijn debuut als choreograaf en belooft ons “een solo op het snijvlak van dans en concert”. De première gisterenavond in Campo wilden we dan ook voor geen goud missen.