In Liefde wachten moeder en dochter op de terugkeer van de vader. Een oorlogsmisdadiger waarvan het bloed na negen maanden gevangenisstraf dan wel van de handen, maar niet van de ziel gewassen is. Op zich een klein verhaal, maar het onderhuidse zwelt aan zonder ooit zwalpend uit de bocht te gaan.

Voor de tweede keer op rij dit theaterseizoen brengt NTGent een geesteskind van Peter Verhelst op het toneel. Waar hij met Absence nog de pijnlijke stilte trachtte te verwoorden, kiest hij hier opnieuw voor teksttheater. Toch komt de getormenteerde ziel ook hier weer bovendrijven. En ook deze keer ligt zij tussen liefde en geweld in. Er wordt gewacht op de vader en echtgenoot die terug naar huis keert, maar hoe iemand opvangen die niet langer diezelfde geliefde is? Net die onvoorwaardelijke liefde van de achtergeblevenen – al dan niet met krasjes of diepe wonden – neemt in de voorstelling de bovenhand.

Bij het binnenkomen liggen beide actrices op een gladgeboende theaterscène. Els Dottermans en An Miller nemen respectievelijk de rol van moeder en dochter op zich. Eenmaal de lichten uitgaan, begint het stuk met een veelbetekenende stilte. Langzaamaan lichten reflecterende panelen aan de zijkant van het toneel op. Het lijken net koperen zonnepanelen. De dochter ligt op haar rug op de voeten van haar zittende moeder. Beide worden in een warme gloed gehuld, hun afspiegeling zichtbaar op de theaterscène.

Al van in het begin lijkt het erop dat de dochter betere herinneringen overhoudt aan haar vader dan haar moeder aan haar echtgenoot. Zonnige zomerdagen worden aangehaald, maar evengoed de afwezigheid op een proclamatie of een ongelukkig voorval met een oplegger. Naargelang het stuk vordert, lijkt zich alles op een eerder individuele hoogte af te spelen. De moeder wil haar dochter beschermen tegen de ‘echte’ wereld, terwijl de dochter op haar beurt meer wijsheid in zich lijkt te hebben dan haar moeder denkt. De dualiteit is duidelijk te proeven in de tekst van beide personages, maar het is soms gissen of de man voor deze twee ook effectief wel naar huis moet terugkeren. Wanneer plots de vluchtelingencrisis aan bod komt, lijkt het er wel wat maatschappelijk verantwoord bijgenomen. ‘Omdat het wel lijkt te passen in deze wereld waar mensen uit angst radeloos om zich heen slaan’, zou een mogelijke verantwoording wel kunnen klinken. Op zich was het niet storend of ongepast, maar het was misschien iets wat het publiek er achteraf wel had uitgefilterd en niet per se op een serveerblaadje moest worden voorgeschoteld.

Waar Verhelst in zijn vorige theaterstukken het publiek langzaam beroerde met mooie zinnen, blijft het in Liefde wachten op die ene trefzekere constructie. In de voorstelling lijkt Verhelst wel af te wijken van zijn zintuigelijke woorden die in vorige voorstellingen soms moeilijk te vatten waren, maar wel heerlijk bleven nakauwen in de hersenpan. Misschien is het ook een doelbewuste keuze van Verhelst om de situatie in ‘mensentaal’ zo dicht mogelijk te brengen bij het publiek. Dat er af en toe duidelijk humor in de teksten verweven zit, is ook wat atypisch voor Verhelst.

Liefde is een voorstelling die wat moet verteren. Het ligt niet op de maag, maar moet veeleer wat in de bovenkamer blijven gisten. Het is een stuk dat uitblinkt in eenvoud, maar wel het onderhuidse sterk in beeld brengt. Want daar slaagt hij wel opnieuw in: er wordt soms even in het gezicht geslagen, maar echt pijn gaat het nooit doen. Het is eerder nijpen in de bovenarm of even met je kleine teen tegen een stoelpoot aanschoppen. Dat pijnlijke gevoel trekt snel weg, maar je denkt er wel nog aan. 

Alle speeldata vind je hier.