Bloed dat gratuit vloeit, rollende koppen en gegil. Zo hoort horror te zijn. Dat The Witch dergelijk etiket meekrijgt, is begrijpelijk, maar misschien wat overdreven. Al is een gewaarschuwd man er twee waard. De ondertitel A New-England Folktale verraadt al dat het lot van een goed christelijk gezin getart wordt door de duivel  in de vorm van – nu ja, hoe zou ook het anders – een heks. 

Om eerlijk te zijn, ondergetekende vroeg een beetje roekeloos een accreditatie aan. Dat The Witch horror bleek te zijn, werd pas daags voordien duidelijk en het was hopen op een stevige arm van een willekeurige buurvrouw/buurman om in te kunnen knijpen. Eenmaal in de zaal bleek de dame naast me met haar arm in het gips zitten. Helaas.

Voor het bloedvergieten van start kon gaan, trakteerde KASKcinema nog op een kortfilm van hun eigen alumni. De Reconstructie van de hand van Peter Dumoulin en Timeau De Keyser brengt het eigenaardige verhaal van een jager die een onbekend lichaam vindt in het bos. Aangedaan door het tafereel zet hij onwetend een aantal acties in gang en raakt erin verstrikt. De Reconstructie grijpt niet meteen naar de keel, maar laat je wel even verward achter. Tijd en ruimte lijken er niet langer toe te doen. De kortfilm blinkt vooral uit in zijn cameravoering die actief, maar erg esthetisch is. Daardoor krijg je het gevoel dat je zelf opgaat in het verhaal. De beelden creëren een unieke sfeer die de kortfilm naar een hoger niveau tillen. Dat het meteen opgevolgd wordt door een horrorfilm is daarom niet erg dankbaar. Liever was het gevoel nog wat blijven nazinderen, of had een mens nog wat willen nadenken, maar die tijd was er niet. Die avond kreeg De Reconstructie misschien eerder het etiket van ‘voorfilmpje’ met zich mee dan dat het waardig op zichzelf kon staan.

Daarna was het de beurt aan Robert Eggers’ The Witch. Deze horrorprent werd tijdens zijn première op het Sundance Festival vorig jaar enorm gelauwerd en kaapte er de prijs voor beste regisseur weg. In The Witch wordt een boerengezin door een onverklaarbare reden van haar plantage gestuurd. Deze moet op zoek naar nieuwe grond om maïs te telen en lijkt die al snel te vinden aan de rand van een bos. Hoewel de vader (Ralph Ineson) knap veel weg heeft van die ene goede zoons God en de moeder (Kate Dickie) meer weesgegroetjes opzegt dan goed voor haar is, is die heilige man daarboven hen niet goed gezind. Nadat naast baby Samuel ook hun zoon Caleb (Harvey Scrimshaw) verdwijnt, worden de ouders helemaal moedeloos. Het gezin wordt uit elkaar gedreven door waanzin. In het veilige nest van weleer lijkt niemand elkaar nog te vertrouwen.

Dat horror nog een niche is waarbij voor iedereen de grens van het wansmakelijke ergens anders ligt, heeft Eggers goed begrepen. Esthetisch gezien is The Witch een uitblinker in zijn genre. De knappe 16^e eeuwse kostuums, belichting en oud-Engelse tongval dragen allemaal bij tot de sferische prent die volop onderhuidse horror in zich draagt. Hier geen bloedvergiet à volonté, maar een opgebouwde spanning die het net daarom ondragelijker griezelig maakt. Bijgevolg kreeg het geluid van de houthakkende vader je eerder op het puntje van je stoel dan de aanblik van de heks.

Jammer dat The Witch het moet stellen met een haast voorspelbaar verhaal. Hoe sterk Anya Taylor-Joy de vertolking van de oudste dochter Thomasin ook brengt (getipt als één van de jonge beloften), toch wordt het nooit écht beklijvend. Hoewel de mythen en sagen over hekserij eerder al vele invullingen kregen, blinkt The Witch wel uit in subtiliteit. Het zou kunnen doorgaan voor een esthetische horrorfilm, ware het niet dat de laatste vijf minuten de prent volledig overhoop halen. Tot op zekere hoogte blijft het geloofwaardig en valt er nog te twijfelen aan eventuele waanbeelden van het gezin. Alleen wordt die sfeer aan het eind aan diggelen geslagen en verliest The Witch hierbij aan krediet.

Al een geluk dat niemand gillend of kokhalzend de zaal verliet en dat The Witch enigszins een ontspannende horrorfilm te noemen is. Het is het een of het ander. En etiketten kleven en denken in hokjes is nooit oké. Toch is The Witch een prent met potentieel, maar werd het verhaal iets te veel voorgekauwd door het verleden waardoor het aan kracht verliest. Jammer. Misschien toch nog maar eens The Ring kijken.