Dat de sleur er ook eens kan inzitten bij acteurs, maakt Wunderbaum met hun voorstelling Stop acting now! (Extended version) duidelijk. De vijf acteurs zijn het beu om telkens voor hetzelfde groepje gegadigden hun mening te fulmineren zonder dat er daadwerkelijk iets veranderd. Het docudrama volgt de vijf  in hun zoektocht naar een nieuwe vorm van ondernemend theater.

Wunderbaum kiest bijgevolg resoluut voor een andere vorm van theater en giet de voorstelling in bewegend beeld. In het docudrama – dat gefilmd werd door Mijke de Jong – maken de vijf al snel duidelijk dat Wunderbaum even on hold moet staan. Het Nederlands-Vlaams theatercollectief doet zowel aan regulier als aan locatietheater, maar stelt steeds de maatschappij in vraag en tracht tegelijkertijd bruggen te bouwen. Steeds op hetzelfde aambeeld kappen, heeft volgens hen niet langer zin en daarom slaan ze elk – voor even? – hun eigen weg in.

Wine Dierickx, de enige Belgische actrice in het gezelschap én onlangs trotse winnares van de Theo D’Or prijs, kiest resoluut voor het opvoeden van haar kind. Maartje Remmers richt de Basisoptimisten op. Een groep waarmee ze actief probeert in te grijpen in het leven van kansarmen. Marleen Scholten opent op haar beurt de Tranenbar – een bar naar Japans model waar optimisme verboden is. Verder gebruikt Walter Bart zijn verleden als straatartiest om ludieke acties op te zetten. En tot slot start Matijs Jansen met zijn app Tuinder – een hulpmiddel om sneller en gemakkelijker lokale groenten te kopen en verkopen in je buurt. De vier verhalen (want Wine’s verhaal blijft buiten beeld) plooien open, maar komen al snel in het slop te zitten. Zo blijkt Maartje al snel de strijd te verliezen tegen de Nederlandse bureaucratie en wordt het in de Tranenbar maar al te gezellig tussen al die hipsters. Ze stoten allemaal op eenzelfde impasse die ze net trachtten te vermijden.

In het begin lijkt alles nog op een fijne documentaire van een theatergezelschap: verhaallijnen schetsen, juist kaderen, geen franjes, enkel de gortdroge werkelijkheid. Maar Wunderbaum zou Wunderbaum niet zijn zonder hun aanstekelijke humor. Na een tijdje komt twijfel om de hoek kijken en is het aan de kijker om te balanceren tussen fictie en werkelijkheid. De vijf pareren fijnzinnig en dat elk op hun eigen manier. Alles eindigt met een groteske slotscène waarin iedereen meedoet aan de geknielde mars naar Brussel, wat zowel hoopvol als bitter is.

Na het docudrama komen de vier Wunderbaum-acteurs samen met een moderator het toneel op. Het gesprek wordt aangekondigd als een Q&A, maar al snel blijkt het eerder een spervuur van vragen naar het publiek toe te zijn. Deze wordt gevraagd om handen op te steken, maar, ach, dat is dan weer iets wat in België altijd lijkt te mislukken. Af en toe steken – naast de enkele enthousiastelingen in de zaal – ook de acteurs hun hand op, waardoor er grappige referenties naar de documentaire gebeuren. Hierdoor lijkt deze juist tastbaarder te worden en wordt opnieuw die grens tussen fictie en werkelijkheid bespeeld.

Zijn er mensen die graag iets hadden veranderd aan hun leven?

Zijn er mensen die nare gevoelens krijgen bij vrijwilligerswerk?

Zijn er mensen die onlangs het steunen van een goed doel hebben opgezegd om dat geld te besteden aan pampers?

Zijn er mensen die het woord ‘toppie’ gebruiken?

Zijn er mensen die voor een bank werken?

Zijn er mensen die fictie verkiezen boven de echte wereld?

Zijn er mensen die na het zien van deze documentaire denken dat Wunderbaum nog verder blijft bestaan?

Gelukkig worden er bij de laatste vraag wél unaniem vijf acteurshanden in de lucht gestoken. Hun interventies mogen dan wel niet het bedoelde resultaat opgeleverd hebben, Wunderbaum levert toch maar weer een aardig alternatief stuk af. Bij het naar huis fietsen, hoopte ondergetekende plots dezelfde neonlichtjes van zo’n Tranenbar tegen te komen. Ik zou er wijn drinken die aangelengd is met mijn eigenste tranen zonder daarvoor een tranenstick te hoeven gebruiken. Beloofd.