In 2012 debuteerde Peter Monsaert met Offline, een aangrijpend familiedrama dat bekroond werd op onder andere het filmfestival van Sint-Petersburg en op de Ensors. Vier jaar later werd opvolger Le Ciel Flamand al vertoond op de befaamde filmfestivals van Toronto en San Sebastian. Monsaert moet dus stilaan tot het kruim der Vlaamse cineasten behoren. Toch kan zijn tweede langspeler, hoewel confronterend, bijwijlen vertederend en subtiel humoristisch, de verwachtingen niet helemaal inlossen.

Sylvie, vertolkt door Sara Vertongen, runt samen met haar moeder Monique (Ingrid De Vos) het bordeel Le Ciel Flamand. Haar dochtertje Eline (Esra Vandenbussche) is gefascineerd door het huis met de rode lichtjes, waar mama de mensen knuffels geeft. Maar dat is natuurlijk verboden terrein. Op een dag wint de kinderlijke nieuwsgierigheid het van de volgzaamheid en via de achterdeur glipt ze toch naar binnen. Daar benadert een vreemde man haar en in al haar onschuld biedt ze hem een knuffel aan. De rest kan u wel raden.

Films als deze, met een zwaarbeladen thematiek, staan of vallen meestal met acteerprestaties. Monsaert kan gelukkig rekenen op een oerdegelijke cast. Sara Vertongen is ijzersterk als de stijfhoofdige Sylvie, die haar eigen schuldgevoelens moet zien te verwerken en haar getraumatiseerde dochter moet opvangen. Op haar beste momenten wekt Vertongen tegelijk medelijden en aversie op: als actrice leg je dan pure menselijkheid aan de dag. Wim Willaert excelleert als nonkel Dirk, een eenzame stumperd met een groot hart en een duister kantje. De deerniswekkende blik die Willaert gebruikt bij Eigen Kweek voor komische doeleinden, krijgt hier een heel andere invulling. Ook een pluim voor de jonge Esra Vandenbussche, die verrassend volwassen haar rol speelt.

Sara Vertongen wekt op haar beste momenten tegelijk medelijden en aversie op: als actrice leg je dan pure menselijkheid aan de dag

Cinematografisch is Le Ciel Flamand geslaagd. Monsaert kiest, samen met cameraman David Williams, vaak voor extreme close-ups, waardoor de kijker als het ware op het vel zit van de verscheurde personages. Het duo combineert dit met wijde shots en droefgeestige vergezichten van het Vlaamse platteland. Dat zorgt voor een interessant contrast, alsof de film nu eens aantrekt, dan weer afstoot en zo de emotionele rollercoaster van de personages symboliseert.

Le Ciel Flamand is een harde film, maar het is toch niet allemaal kommer en kwel. Ontroerend is de scène waarin Eline in haar kamer een tentje heeft opgezet met daarin een rood lichtje, alwaar ze al haar teddybeertjes knuffelt, ‘zoals mama dat doet’. Als nonkel Dirk een touw aan een balk hangt, produceert dat een golf van gegrinnik door de zaal. Die momenten bieden soelaas tegen de miserie en dat is welkom. Bovendien doseert Monsaert die luchtige stukjes goed over de twee uur, waardoor ze niet de bovenhand nemen.

Wat is er dan mis met deze prent? Ten eerste is de plot vrij clichématig opgebouwd. Als je tegen een kind van 6 zegt dat het ergens niet binnen mag, zal het dat op een onbewaakt moment toch proberen. Daarnaast is dit alweer een Vlaamse film over figuren in de marge van de samenleving. Dat is op zich geen issue, maar er wordt niets méér mee gedaan. We hebben het allemaal al eens gezien en daar kunnen noch de interessante premisse van de film, noch het sterke acteerwerk iets aan veranderen.

Dit is alweer een Vlaamse film over figuren in de marge van de samenleving. Dat is op zich geen issue, maar er wordt niet méér mee gedaan

Le Ciel Flamand is een degelijke film, maar geen voltreffer. Voor echte liefhebbers van de Vlaamse film is Monsaerts tweede wel de prijs van een filmticket waard, anderen hebben niet echt iets gemist.