Nieuwe nightlifeconcepten juichen we altijd toe, zeker als ze beloven de grenzen tussen klassiek en electro te doen vervagen. Ambitieus klinkt het in ieder geval en wij waren erbij om te zien of dromen ook echt uitkomen.

Met een wijntje in de hand en wat kunst aan de muur waren wij meteen in vorm.

De Eskimofabriek straalde en met een wijntje in de hand en wat kunst aan de muur (van Stien Bekaert en Stefaan De Croock) waren ook wij meteen in vorm. De eerste stop op ons programma  was de Black Box waar het Weense Musik Institut de voorstelling The Universe of Voice bracht. Klassieke muzikanten Olga Bolgari, Peter Illavsky en Ruslan Pashynskyi collaboreerden met beatboxer en loopmachinetalent AYGYUL om samen een “excentriek programma” op te voeren waarbij de stem centraal staat. Wij vonden dit ook fantastisch klinken en gingen met net iets te hoge verwachtingen naar de show kijken.

Het is zonder twijfel entertainend om een gebeatboxte versie van Duffy’s Mercy te horen, en AYGYULs stem is ook sterk genoeg om de vocals te dragen, maar we hadden de indruk dat deze performance meer thuishoorde in een te ontdekken hoekje van YouTube dan op Artbeat. De versmelting van klassiek en modern mocht in deze performance best iets overtuigender: klassieke zangeres Olga Bolgari nam wat backing vocals bij AYGYUL voor haar rekening en kreeg de gelegenheid om haar stem volledig tot zijn recht te laten bij enkele klassieke nummers, maar de twee vrouwen hielden er voor de rest zeer gescheiden setlisten op na. Gemiste kans.

Jonge god Francesco Tristano, die overigens de posterboy van deze editie mocht zijn, belichaamde  het concept van de avond. De klassieke pianist met een voorliefde voor Bach bracht met zijn Piano 2.0 een elektronische update van zijn idolen. Later op de avond mocht hij nogmaals aantreden voor een electro/house dj-set.

Om eerlijk te zijn zouden we zelfs het volledige oeuvre van Balthazar op een triangel nog geniaal vinden.

Ook het beste van België was van de partij in de vorm van Balthazarmuzikanten Jinte Deprez en Patricia Vanneste. Balthazar mag dan een harmonieuze en goed-geoliede hitmachine zijn, de zijprojecten van Jinte en Patricia konden niet verder uit elkaar liggen. Patricia bracht met haar Cordette String Quartet Balthazarnummers in een klassiek jasje. Nummers als Bunker en Decency blijken uitermate geschikt voor een intieme set met strijkinstrumenten, maar om eerlijk te zijn zouden we zelfs het volledige oeuvre van Balthazar op een triangel nog geniaal vinden.

Jinte vond dan weer zijn muzikale gelijke in Belgisch buitenbeentje en keytarvirtuoos Pomrad (Adriaan Van de Velde). Het kon niet anders dan dat de vonken er vanaf gingen vliegen.Met hun zwoele zang en sexy beats verzekerde J. Bernardt zich meteen een plaatsje op onze ‘in het oog te houden’-lijst. De mannen waren nog maar aan hun tweede show toe, maar dat was er niet aan te merken. J. Bernardt was zonder twijfel de ontdekking van de avond.

Nostalgisch wegdromen tussen alle drukte door was dan weer perfect mogelijk in de Jazz Mill op een soundtrack van Bert Joris in zijn Nicola Andrioli Quartet. Ten slotte kwam Arne Sierens ook nog langs om wat plaatjes te draaien en ons collectief te laten wensen dat hij onze zatte nonkel was.

Artbeat bezorgde ons een leuke avond met een gevarieerde line-up die ons zowel toeliet versteld te staan over de pracht van een strijkkwartet of een geweldige jazztrompettist, maar ons tevens ook deed dansen op de beats van nagelnieuwste elektronische projecten. We zaten echter een beetje te wachten op de vermenging van beide uitersten en die bleef nagenoeg uit.