De theaterzaal van Vooruit tot de nok vullen, doet hij moeiteloos. Een boek van meer dan zeshonderd pagina’s, daar liet hij het lezend publiek zowaar elf jaar op wachten. Jonathan Safran Foer wordt bejubeld als Amerikaans wonderkind, en al zeker met zijn derde roman Here I am (Hier ben ik) onder de arm.

Ook hier zijn zijn personages weer op een soort van queeste, al draait Here I am eerder om de innerlijke queeste dan de waarlijke zoektochten die zijn vorige hoofdpersonages moesten afleggen. 

Nadat Everything is illuminated (Alles is verlicht) als een uit de hand gelopen eindwerk in boekvorm gegoten werd en enkele jaren daarna ook Extremely Loud and Incredibly Close (Extreem luid en ongelofelijk dichtbij) het nodige succes kreeg toegeschreven, zette Foer nog even een zijpasje met Eating Animals (Dieren eten) waarna het even stil werd rond de 39-jarige schrijver. Ondertussen dacht hij er nog even aan een HBO-serie in te blikken, maar stapte dan toch af van het idee. Tien jaar lang was hij samen met schrijfster Nicole Krauss, maar na tien jaar huwelijk zetten beiden er twee jaar geleden vrede vol een punt achter.

De nodige misverstanden zorgen voor een heerlijke humoristische dynamiek, die duidelijk maakt dat Here I am zeker niet de zoveelste familieroman is. En net daarom klemt het meer rond je hart.

In de knoert Here I am zitten drie verhaallijnen verweven; dat van vader Jacob Bloch die op het punt staat te scheiden van zijn vrouw Julia; dat van zoon Sam die zijn bar mitswa tot een goed einde moet zien te brengen en ondertussen een dubbel leven leidt in het computerspel Other Life; en een aardbeving in Israël die ervoor zorgt dat alle Amerikaanse Joden van strijdbare leeftijd worden opgeroepen om er deel te nemen aan de oorlog. Wanneer je Here I am leest, lijkt het dus wel alsof de schrijver zijn leven van de afgelopen twee jaar als inspiratiebron gebruikt heeft. Al ontkent Jonathan Safran Foer met klem ooit autobiografisch te zijn in zijn laatste boek. Maar dat deze ervaringen zijn gevoelens en schrijfsels dus kunnen gekleurd hebben, gaat hij niet uit de weg.

Ook in dit boek zijn Foer’s Joodse wortels weer duidelijk zichtbaar. Wat tijdens de avond gevat wordt in een ludieke twist ‘Still though, Jews do it better’. Hij durft al eens onder water te prikken zonder daarbij aan heiligschennis te doen. Ook hier zijn zijn personages weer op een soort van queeste, al draait Here I am eerder om de innerlijke queeste dan de waarlijke zoektochten die zijn vorige hoofdpersonages moesten afleggen. Bovendien is het sterk hoe Foer erin slaagt de zwaarte die op het gezin Bloch rust in snelle dialogen te vatten. De nodige misverstanden zorgen voor een heerlijke humoristische dynamiek, die duidelijk maakt dat Here I am zeker niet de zoveelste familieroman is. En net daarom klemt het meer rond je hart.

Foer is zeker een man die onmiddellijk charmeert; warm, benijdenswaardig bescheiden en humoristisch.

Zijn vorige twee romans werden succesvol verfilmd en wanneer hij dan zelf een passage voorleest, wordt ook meteen het filmpotentieel van Here I am duidelijk. Foer kiest het stuk uit de roman waarin hoofdpersonage Jacob Bloch denkt te plassen naast regisseur Steven Spielberg. Een scène die naar eigen zeggen misschien geïnspireerd zou kunnen zijn op zijn eerste gay bathroom experience enkele jaren terug,toen organisator van de avond Peter Van den Eede hem bij zijn vorige bezoek aan Gent een schouderklopje gaf tijdens het plassen.

Foer is zeker een man die onmiddellijk charmeert; warm, benijdenswaardig bescheiden en humoristisch. Dat hij af en toe goochelt met een citaat van Roth, zorgt eerder voor bewondering dan dat het als suf gaat overkomen. Wanneer moderator en VRT-journaliste Annelies Beck Foer naar zijn mening vraagt over de Amerikaanse presidentsverkiezingen, antwoordt hij discreet; in die zin dat hij actief deelnemen of publiek actie voeren eerder een vorm van narcisme vindt, maar dat hij wél het nodige zal doen op zijn eigenste kleinschaligere manier.

Dat de theaterzaal hoogstwaarschijnlijk even snel gevuld als verlaten werd door dezelfde enthousiastelingen verwonderde niet toen de wachtrij voor de signeersessie al startte bij het naar buiten gaan van diezelfde zaal. Ach, ‘till we meet again Foer.