Wanneer het exact gebeurde, kunnen we niet meteen aanduiden. Maar waar we niet om heen kunnen, is dat Balthazar een ware hitmachine is. De band bouwde de afgelopen jaren een sterke reputatie op met een steeds groter wordende naam op elke festivalaffiche. Ontelbare keren kweelden we al mee met Blood Like Wine, The Boatman en Do Not Claim Them Anymore. Dit jaar mochten ze de Main Stage afsluiten op het eerste weekend van Gent Jazz, en daar waren we maar al te graag bij!

Het festival op de Bijlokesite bestaat vijftien jaar en vierde dat op 10 juni met alleen maar bands die op één of andere manier met Gent verbonden zijn. Bij Balthazar hoef je niet ver te zoeken, want vier van de vijf bandleden studeerden enkele jaren geleden nog aan het KASK. Hoewel Balthazar niet de meest jazzy band op de affiche van dit jaar is, deden ze de tent vollopen en het publiek dansen tot de laatste noot.

De jonge band had er overduidelijk goesting  in, de overgave weerklonk in de nummers. Het geruis en gekraak tijdens de eerste minuten kon niemand een moer schelen, zo’n sfeer van contentement hing er in de (stampvolle) tent. In al die overgave bezeerde Deprez zich aan de hand, wat hem echter niet weerhield om door te gaan. Tussen twee nummers door even wat ijs op leggen, zo werd dat opgelost.

Knipogend moesten we eventuele valse noten maar interpreteren als jazz.

Balthazar bracht een krachtig opgebouwde set. The Oldest Of Sisters, Do Not Claim Them Anymore en Sinking Ship staan ondertussen gebrand in ons geheugen en konden dan ook niet missen tijdens dit fenomenale optreden. Natuurlijk  passeerden ook een pak nummers uit hun laatste langspeler, Thin Walls, de revue. We werden zelfs getrakteerd op een nieuw nummer, dat met de kenmerkende samenzang van de band perfect paste tussen het werk uit hun eerdere drie albums. Dit alles werd gebracht door vijf rasmuzikanten, die heerlijk op elkaar zijn ingespeeld.

Violiste Patricia Vanneste liet iedereen de adem inhouden met een viool solo en Maarten Devoldere bespeelde het publiek als ware het zijn gitaar. Zijn zwoele stem bracht de zomerse temperaturen naar nog een graad of 10 hoger, we vielen nét niet in zwijm. Gewoonweg elk lid van deze band stuwt het niveau naar omhoog. Er werd geswitcht van nonchalante melancholie in Bunker en Decency, naar vrolijke meezingers zoals Nightclub en Then What. Zo had het vijftal ons helemaal mee van begin tot einde. Ook de lichtshow ondersteunt de opbouw en het tempo van het optreden op een bijna gracieuze wijze. En dan het bisnummer… Wat was dat prachtig. Jinte vergezelde Patricia in een waarlijk hypnotiserend vioolstuk dat overging naar True Love. Bombastisch, zweverig, schitterend! Zelden liet een nummer ons zo verbluft achter. Een mooi einde van een mooi concert!

Komende zomer speelt de band op verschillende festivals in binnen- en buitenland. Laat alle twijfel varen en probeer hen deze zomer live te zien. Met wat ze op Gent Jazz lieten zien, kunnen ze elke festivaltent aan.

Foto: © Damon De Backer

Auteurs: Ben Ghyselinck en Laurien Troch