Onder het motto ‘stuur eens een muze de wijde wereld in’ stond de betoverende afgezante van David Lynch, Chrysta Bell, gisterenavond in de Balzaal van de Vooruit. De magie begon zelfs al voor we de zaal binnentraden. Voor we het goed en wel beseften, werden we namelijk gewaarschuwd voor de gevaren van het duistere woud waar we zo gingen binnenwandelen. Tussen de bomen, enkele melancholische bosnimfen en verdwaalde elfen door, baanden we ons een weg richting oppernimf. Ach ja, af en toe heeft een mens eens nood aan een portie donkerte, en dan nog het liefst op een vrijdagavond in maart.

Chrysta Bell verschijnt weleens vaker ten tonele onder haar alter ego ‘muze van David Lynch’. De master of the dark seduction producete en schreef het voorbije decennium mee aan haar debuutalbum This Train. Als we de zinnen tellen waarin Chrysta Bell niet in één adem met David Lynch genoemd wordt, komen we aan welgeteld drie zinnen. Je voelt, ziet en hoort zonder twijfel duidelijke invloed van de meester, maar ook los van Lynch is Chrysta Bell meer dan de moeite. Laten we de focus dus voor een keertje ergens anders leggen, want de roodharige vamp verdient best wel een eigen plaats in de geschiedenis.

Met amper één album op haar conto slaagde ze er toch in om voldoende variatie te brengen in de set. We werden zelfs getrakteerd op nieuw materiaal, zoals 'Suicide Moonbeam' en 'Slow'. Meesteres Bell leidde zonder meer haar slaven door het donkere woud. Haar zaal vullende stem vulde de zaal en haar heupwiegende heupen deden onze heupen wiegen. Bijgestaan tijdens dit hele spektakel werd ze door een drummer en het harmonieuze samenspel tussen keyboard en basgitaar. En als Chrysta Bell écht zot wou doen, waagde ze zich zelf aan wat getokkel op zes elektrische snaren. De grootste troef bleef nochtans haar stemgeluid - voorzien van een kuchje of wat gehijg zo nu en dan.

Het effect van de ietwat nutteloze projectie van sfeerbeelden op de achtergrond ging wat verloren: het doek was te klein en stond te ver achterin het podium. Op zich deerde dat niet, het publiek had immers iets anders om naar te kijken. Chrysta Bell maakte elke beweging met een enorm groot bewustzijnsgevoel: van gecontroleerd haargezwier tot sexy plectrumhantering. Alles wat ze deed leek onder de bewuste controle vanuit haar bovenkamer te gebeuren. Heel die entourage zorgde ervoor dat de show een mooi geheel was. Onze Texaanse Queen Bee slaagde er met andere woorden in om een goede performance neer te zetten zonder daarbij de controle te verliezen over haar bombastische stem. Zie, daar worden wij gelukkig van.

De afsluiter viel daarentegen een beetje tegen. De hoge noten van het late eighties-getinte elektropopnummer 'The Truth Is' waren net iets te hoog gegrepen, waardoor ze van kracht ontbraken, in tegenstelling tot de albumversie. Dat laatste slippertje maakte ze dan weer volledig goed door na afloop als een volleerde diva uitvoerig de tijd te nemen om vurige fans te voorzien van handtekeningen en glimlachjes. We kunnen er niet omheen: sommige mensen zijn gewoon goed vanbinnen.

Gezegend met een engelenstem en voorzien van een godinnenlichaam zou een gewone sterveling bijna beginnen twijfelen of Chrysta Bell wel van deze aarde komt. Voorlopig houden we het op een mysterieuze bosnimf.