Wie de kilte van een vroege winteravond wou ontlopen kon afgelopen dinsdag (03/12) nergens beter terecht dan in de Handelsbeurs. Henri Texier, een icoon van de Europese jazz, besloot er met zijn Hope Quartet de koude te verdrijven met hartverwarmende muziek.

Het Hope Quartet liet er geen gras over groeien en opende stomend met een ode aan de legendarische drummer Elvin Jones. Niet veel later kreeg ook jazzgrootheid Paul Motian een eerbetoon, ditmaal in de vorm van een bloedmooie ballad. Wat al van bij de start opviel, en als een rode draad door het concert zou lopen, was de warmte die het kwartet uitstraalde. Hoe breed het emotioneel spectrum dat doorlopen werd ook was, steeds weer kwam er een aangename warmte bovendrijven. Deze kwam zowel voort uit de composities zelf als uit de gedrevenheid waarmee Texier en zijn kompanen zich aan hun muziek wijdden. Ook het bijzondere timbre dat het kwartet voortbracht droeg bij aan het kenmerkende warme gevoel dat door de zaal zweefde. Naast de wollige basklank van Texier, die prominent aanwezig was, vertoefde immers ook de baritonsax van François Corneloup in het laagste register. Daarenboven daalde in een aantal composities ook Sébastien Texier af tot de onderste regionen van de toonladder.
 
De coherentie binnen het kwartet droeg eveneens bij aan het succes van de avond. Bas en drum bleven niet braaf op de achtergrond maar traden ten gepaste tijden in de schijnwerpers. Volgens sommigen is het een contradictio in terminis, maar bij Texier volgden de geïnspireerde bassolo's elkaar in sneltempo op. Uit de innige omhelzing met zijn instrument steeg de ene lyrische lijn na de andere op. Louis Moutin ging dan weer dolenthousiast tekeer op z'n drumstel en beide blazers bleken naast begaafde solisten ook niet te verwaand om hun mentor bij te staan tijdens diens solo's.

De goed getimede afwisseling tussen manische uitbarstingen en momenten van ingetogen schoonheid zorgden doorheen heel het concert voor de nodige variatie. Zinderende explosies van opgekropte frustraties, een feestelijke mars, een strijdlustige kreet of een van melancholie doordrenkte weeklacht, het passeerde allemaal de revue.

De sporen van Texier's samenwerking met Aldo Romano en Louis Sclavis kwamen bovendrijven tijdens 'Nigerian Sad Rivers', een klaagzang over de wreedheden waartoe de olieontginning in de Nigerdelta lei(d)den. Texier blijft gevoelig voor de wantoestanden in de wereld en dat weerspiegelt zich in zijn muziek. Gaandeweg werd mij dan ook de betekenis van de naam 'Hope Quartet' duidelijk. In deze tumultueuze tijden waarin we rond de oren worden geslagen met verhalen over inhalige financiële instellingen die de ene zeepbel na de andere opblazen, tijden waarin kortzichtig eigenbelang en het onvermogen tot eensgezindheid er in slagen zelf iets fundamenteel als het klimaat te ontregelen, tijden waarin de automobilist de fietser toesnauwt 'voorrang van rechts op u muil!' en ga zo maar door; wil Texier met zijn muziek een tegengewicht bieden. Door op aanstekelijke wijze zijn publiek  een hart onder de riem steken met de warmte en energie die hij met zijn kwartet wist op te wekken is hij daar wonderwel in geslaagd. Hoera voor Henri!