Prachtige melancholie gestalte geven via vintage elektronica en een engelachtige stem. De Zweedse Molly Nilsson doet het al sinds haar eerste album These Things Take Time (2008). Vier albums later staat ze voor de tweede keer in Gent. Setting van dienst: het idyllisch gelegen Art Cinema OFFoff.

Voorprogramma LBNHRX bracht een set doordrongen van donkere, beklemmende elektronica. Het soort waar men zich volledig in kan verliezen, ogen dicht, en nog het liefst in een verlaten pakhuis. Als voorprogramma was het echter moeilijk die intensiteit over te laten springen op het publiek. Een kwestie van de verkeerde plaats op het verkeerde tijdstip. Spijtige zaak!

“Hello, I’m Molly Nilsson and I’ll be playing a few songs.”

Het waren de eerste woorden die Molly Nilsson een uitverkochte Art Cinema OFFoff instuurde. Meteen ook een voorbode van de nuchtere soberheid waarmee deze Zweedse schone opereert. Een eigenschap die zich ook op het podium doorzet.

Enige bandlid van dienst: een cassetterecorder. Het had zijn charmes, maar als we eerlijk moeten zijn prefereren we toch nog altijd een band van vlees en bloed. De bijzonder gemoedelijke sfeer en een, ietwat onhandig, dansende Molly Nilsson maakten echter veel goed. Geen kat die dan ook klaagde over de technische moeilijkheden of het lelijke blauwe projectievierkant op de achtergrond.

Nilsson toverde vooral nieuwer werk tevoorschijn, met als hoogtepunt het aanstekelijk melancholische ‘You always hurt the one you love’ uit voorlaatste plaat History. Dieptepunten vielen er eigenlijk niet te bespeuren. Haar set vormde een mooi afgerond geheel, waarbij helaas hier en daar ook wat scherpe kantjes moesten sneuvelen.

De dark dance-diva bewees bovendien over een stevig stuk humor te bezitten. Al was die soms even donker als haar bijnaam doet vermoeden. Last song was about my mom, the next about my brother. I don’t have a brother. I also don’t have a mom. Als je begrijpt wat we bedoelen.

Na drie kwartier besliste de blonde engel reeds dat het welletjes was geweest. Een beslissing waar het publiek zich duidelijk niet in kon vinden. Uiteindelijk werd het op een akkoordje gegooid: geen liedjes meer, maar er kon gerust wel nog iets gedronken worden met haar. To hang out, zoals ze dat zeggen.

Prachtige muziek maken én nog eens sympathiek ook? Het zou ons al bij al niet verwonderd hebben als we haar die nacht daadwerkelijk hadden zien opstijgen richting hemel.

Setlist:
A song they won't be playing on the radio / The Bottles of Tomorrow / Worlds Apart / Philadelphia / You Always Hurt the one you love / Dear Life / In Real Life / Hotel Home / Last Forever //  The Power Ballad