Het is zaterdag 22 september, mooi weer, Coyendans buurtfeest in de Macharius wijk, rommelmarkt, friet, barbecue én zelfs popcorn op het programma. Maar niets van dat alles lijkt de finale van hét Gentse rock concours De Beloften in de weg te staan. 6 bands, vakkundig geselecteerd uit meer dan 200 inzendingen nemen de handschoen op en strijden om de eerste plaats. Die levert hen niet alleen een cafétour, een clubtour én een festivaltour op maar bovendien ook repetitie- en opnametijd, wat voor jonge bands een must have is in hun prille carrière, want een enorme stap voorwaarts.

Scrappy Tapes, met hun ruwe, rammelende Blues mag de spits afbijten, en al is dat nooit een cadeau –de Sint Baafsweide staat niet vol- trekken ze zich daar geen bal van aan en gaan ze resoluut en recht doorheen hun set. De aanwezige voetjes gaan al gauw stampen, oudere heren komen verbaasd op het geluid van hun jeugdige blues af en de toon voor de namiddag is gezet. Verdienstelijke show, maar niet echt iets fris en nieuw gehoord. Al ben ik altijd wel te vinden voor een goeie blues.

Helemaal anders vergaat het de jongens van St.Grandson. Ze spelen nog maar samen sinds begin van dit jaar en houden het op twee gitaren, twee stemmen en hier en daar een goed gemikte viool of piano –al werd die laatste thuis gebleven. Close Harmony, dat is wat ze naar eigen zeggen doen, en is ook wat we hebben gehoord. Braaf dus maar mooi, berekend en toch weer net teveel klinkend als die voor velen onbekende band die Isbells heet. Jammer jongens, goed niveau, maar been there … done that.

Tijd dan voor Hear, Hear! (a cheer), het bandje dat ‘i don’t want to  be a’ singer songwriter Tomas Verheyen rond zich heeft geschaard om hem van zijn eenzaamheid te bevrijden. De man die over zichzelf schrijft dat hij ‘just another wannabe musician’ is, ‘pissing his life away while pursuing a respectable listening audience so he can become frustrated about his music being misunderstood’ heeft een heel aparte stem die de band toch dat tikkeltje ‘anders dan de rest’ sound geeft. Goed begonnen, maar bij het derde nummer is de fut er toch een beetje uit. En toch denk ik: hou ze in het oog, deze jongens, u hoort nog van hen. Hun debuutplaat For People Who Believe Change Is Something They’ve Lost In A Couch komt er ergens later dit jaar aan.

Wikwikkiwikkewikke wik wikke wik … galmt het door de boksen bij de soundcheck van JAYENESS -zeg Jay and Ess- it’s hip hop time. Plots staat er voor het podium een hele fanbase van deze Gentse hiphoppers, en dat siert hen. De hele familie is paraat. Altijd mooi om te zien hoe een scene écht leeft. Back to the basics is het motto van de twee Mc’s en hun DJ. En daarmee bedoelen ze terug naar de jaren van de old skool hip hop, naar de gouden tijden die de late eighties en de nineties waren, zonder gangsta rap maar met goeie beats en stevige rhymes. En dat is wat we krijgen. Niet vernieuwend, daar mogen ze nog wat aan sleutelen, maar een onvervalste hip hop set zoals die hoort te zijn. Terechte publieksprijs, terechte derde plaats –waarvoor ze ironisch genoeg een akoestische gitaar in ontvangst mogen nemen en er spontaan een beatbox versus gitaar moment op het podium ontstaat.

En dan, net voor de zon duikt en de temperatuur op de weide dramatisch zakt, worden er synths op het podium gestouwd. Om precies te zijn: één Roland, twee Korgs, één micro, effecten en een electrische drum. The Dead Colour is gearriveerd en we weten meteen dat het donker wordt. Met de jaren 80 als inspiratie en de huidige golf van synths en eighties invloeden in het wereldwijde muzieklandschap als ruggesteun, brengen de dode kleuren de sfeer van crisis op uw bord. Ijskoud, strak en met industriële, dansbare beats daaronder brengen zij veruit de meest verfrissende set die ontegensprekelijk het meest de geest van de scene van vandaag benaderde. Dat zetten ze extra in de verf met een dijk van een Radiohead cover, met een messcherpe sound. Niet makkelijk, waarvoor dank heren! Op dat moment denk ik dat we de winnaars op het podium hebben. Maar de jury is het jammer genoeg niet eens met ondertekende, want uiteindelijk wordt The Dead Colour slechts zilver gegund, om het goud te schenken aan een band die neigt een one hit fenomeen te worden.

En zo gebeurt het dat het uit Tielt afkomstige maar in Gent residerende vijftal van Protection Patrol Pinkerton -kortweg PPP- de taak krijgt om de sfeer weer wat zonniger te maken. Ook al heeft deze laatste net haar laatste stralen naar huis gestuurd. De PPP’s nemen die taak met volle overgave op zich, want hun sound zit goed en de nummers worden strak gespeeld. Met hun tweede nummer hebben ze -volgens de jury- nu al een wereldhit beet, maar zoals reeds gezegd blijft het daar wel steken. Ze hebben hun research gedaan, goed geluisterd naar bands als Arctic Monkeys en Vampire Weekend maar slagen er nergens in die invloeden naar hun hand te zetten. Hun single gaat al jaren mee, maar nog steeds slagen ze er niet in een origineel geluid neer te zetten. Sommigen vinden dat niet erg, maar ik dus wel. We hebben al teveel van zulks gehoord om daar nog prijzen aan te geven. Helaas, de jury beslist daar anders over en zo gaat PPP als winnaar van De Beloften 2012 naar huis.

Was er dan een lichtpunt, was het een goede editie? Jazeker, het niveau van alle zes de bands was een verademing na de zwakke editie van vorig jaar. Over het concert van Zinger zeg ik dus niets meer, dat was volslagen overbodig. Op naar volgend jaar, in de hoop meer vrouwelijk schoon op het podium te zien. Want geef toe, maar één dame -en dan nog als gastzangeres- op de planken in een concours ... daar mag verandering in komen. Dames wij wachten op jullie. 

foto(c)Ghentology