Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

REVIEW | THURSTON MOORE ENSEMBLE / WOBBLY | VOORUIT

REVIEW | MUZIEK
do 31.01.2019 | 19:30

door Bert Potvliege

‘Sonic Youth’-opperhoofd Thurston Moore kwam op 30 januari met zijn 12-String Guitar Noise Project de Theaterzaal van de Vooruit onveilig maken. Wie de deur uitging voor een easy listening event kwam enigszins bedrogen uit. Moore en zijn collega’s brachten een gebald uur unheimliche muziek die meer dan enkel de oren prikkelde.

 

Het voorprogramma werd verzorgd door Wobbly (winnaar van de prijs voor meest misplaatste artiestennaam). Dit is het alter ego van toetsenist Jon Leidecker, die tevens deel uitmaakte van het ensemble rond Moore. De man kwam over als een scheikundeleraar die zich afvroeg hoe zwaar hij de etter in zijn klas ging buizen – fronsend, peinzend, weemoedig het hoofd in de hand rustend. Het zag er misschien saai uit, maar het klonk… ‘avontuurlijk’, is het beleefde woord. In een schamele 25 minuten wist Wobbly meer onsamenhangende bleeps te persen dan zelfs de meest incoherente Aphex Twin zou durven… maar dan voor veertigers. Klinkt vreemd? Dat was het ook, maar we vonden het leuk.

 

Het hoofdgerecht van de avond bestond uit een gefocuste en sereen ogende Thurston Moore die, met de rug naar het publiek, zijn vijfkoppige band dirigeerde. Het was niet de eerste keer deze avond dat we aan Michael Gira en zijn Swans moesten denken. We kregen een goed uur noise, in de vorm van één langgerekte song – ‘Alice Moki Jayne’. Uiteraard zat er structuur in, die proberen ontwarren op papier daarentegen is onbegonnen werk. Een geluidsbrij volgens de ene, een masterclass in gitaarmanipulatie volgens ons. Waar noise of postpunk algauw de richting van industrial inslaat, brouwde het ensemble hier een cocktail van vooral organische klanken, vertegenwoordigd door de klassieke ingrediënten van een rockband, maar dan met meer gitaren. En bovendien uitgevoerd door wel énorm capabele muzikanten. Het geheel klonk natuurlijk, aards, verwelkomend, aangenaam gevaarlijk. Dat aangename en iets volwassenere geluid is net het onderscheid met Sonic Youth. Waar ‘Teenage Riot’ de clowneske anarchist in je wakker maakt, bracht het Thurston Moore Ensemble een comfortdekentje in een enorm onverwachte vorm: soothing brutal noise, beenharde rocksoundscapes drijvend op goeie vibes.

 

Het feit dat er enkel zitplaatsen waren, spreekt in dit geval boekdelen. Noise voor mensen die meegegroeid zijn met Thurston, al was de jongere generatie hier ook vertegenwoordigd. Hij krijgt ze dus nog mee, en dat doet deugd om te zien. Omdat deze muziek en deze legende het ook verdienen. Toegegeven, Thurston Moore ligt niet iedereen, maar dat hoeft ook niet. Zij die er waren konden het meer dan smaken, getuige het applaus en gejoel op het eind. Wat waren er ook vele individuele momenten om van te houden. De vier(!) gitaristen die hun versterker aanvielen en reverb herdefiniëerden. De projecties die de kosmische ondertoon van dit alles benadrukten. De wapperende haren van Moore bij elke headbang. De jazzy segmenten – vooral in de percussie. In spreidstand een groove de zaal injagen. De gitaar die boven het hoofd slingert. De in sierlijke letters weergegeven boodschap boven het podium: ‘Kunst veredelt’. De vrouw op rij één die een half uur lang haar vingers in haar oren hield vanwege het ongezond aantal decibels. Heerlijk was dit alles. Eens de muziek uitgestorven was, maar de buzz in de oren nog even bleef, sprak Thurston de zaal toe. Hij bedankte ons, zei dat hij blij was hier terug te zijn. Al sinds de jaren ‘80 komt hij hier met Sonic Youth. Tijden veranderen wel degelijk: Sonic Youth is helaas dood, lang leve het Thurston Moore Ensemble. Het is wat je hoopt te krijgen van een zestigjarige Moore. Maar dan met nog meer gitaren. 

 

Herbeleef de avond doorheen de lens van onze fotograaf hier:

 

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓