Raf Walschaerts trekt momenteel door Vlaanderen met zijn nieuwe solovoorstelling Biecht. Afgelopen donderdag vulde de oudste helft van Kommil Foo de stoelen van de Minard, klaar om te biechten. Walschaerts trekt de kaart van de grote thema’s in dit leven, de liefde en de dood. Openhartig, met trots en zelfspot vertelt hij over hoe hij zijn levenseinde wil beleven en met welke woorden hij afscheid wil nemen. Weet u al wat uw laatste woorden zullen zijn? Walschaerts biedt enkele mogelijkheden.

Biecht is wellicht de meest persoonlijke voorstelling van Walschaerts. Hij vertelt vrijuit over de liefde in zijn leven, in alle mogelijke vormen. De liefde voor zijn vader, petekind, de vrouw van zijn leven en zelfs de hond van een vriendin, ondanks zijn angst van honden. Hij wil al die liefde niet teleurstellen. Walschaerts wil behagen, het ‘goed’ doen. Hij vertelt over zijn veldtocht naar het behagen en hoe dat wel eens botst met het menselijke, zelfs dierlijke, instinct. Gelukkig heeft de grote man daarboven het schuldgevoel gecreëerd, tot ongenoegen van Walschaerts. Of deden we dat zelf? De mens heeft God bedacht, vanuit de overtuiging dat het een goed idee was om te vertrouwen op een onzichtbaar iemand om al onze zonden te vergeven, in ruil voor enkele Weesgegroetjes. Hebben we ons daar lelijk in vergist, meent Walschaerts. Want jawel, we zijn te preuts geworden. Aan de gniffelende reacties in de zaal te horen wanneer Walschaerts vertelt over zijn masturberende vader, heeft hij misschien wel gelijk. U begrijpt meteen ook de afkeer van Walschaerts’ vader om als ontluikend jongeman te biecht te gaan bij meneer pastoor. Walschaerts zelf heeft het masturberen intussen afgezworen, althans tijdelijk. Hij wil vooral beminnen en bemind worden. Iets wat we allemaal willen, maar waar slechts weinigen openlijk durven voor uitkomen. Wanneer was de laatste keer dat u tijdens een vrijpartij aan uw partner vroeg wat hij of zij lekker vindt? Als u dat gesprek al lang voorbij bent en nu tevreden gniffelt, hoe vaak bent u al tegen een verkrampende hamstring of verzuurde triceps ingegaan om uw partner niet teleur te stellen tijdens een stevige vrijpartij? Want inderdaad, Walschaerts legt de vinger op de wonde. We willen allemaal onze geliefden behagen.

Walschaerts brengt ons warm wiegend naar die krop in de keel

Walschaerts raakt met Biecht thema’s aan waar we allemaal op een stil moment over nadenken. Hoe wil ik sterven en wie zal er aan mijn sterfbed staan? Toch plakt de lijm niet helemaal. Het verhaal over de vader van een vriend die zijn oude liefde terugziet is mooi, maar hoeft niet in een persoonlijke voorstelling als deze. Walschaerts laat ons afwisselend stil wezen en bevestigend lachen met zijn verhalen. En toch, enkele verhalen minder gingen de intimiteit van deze voorstelling ten goede gekomen zijn. De muziek bevat dan weer alle elementen die we gewoon zijn van een Walschaerts: verhalend, innemend en warm wiegend naar die krop in de keel. Na 30 jaar op het podium weet Walschaerts de lijn tussen ongemakkelijke schaamte en vulgariteit perfect te bewandelen. Zelfs tijdens het biechten, wijkt hij nooit van dat pad af.