Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

REVIEW | ALL INCLUSIVE | CAMPO

REVIEW | PODIUM
wo 17.10.2018 | 20:30

door Laura Arens

Na The Automated Sniper en Schuldfabrik, waarin Julian Hetzel de Westerse maatschappij met een provocerende en politieke ondertoon theatraliseert, wordt in All Inclusive oorlogsgeweld performatief benaderd. Oorlogspuin uit Syrië wordt door Hetzel in zijn Exhibition Space for Contemporary Art and Performance Experience - kort voor ESCAPE - geplaatst, de gids van dienst vertelt de Iraakse, Iraanse en Syrische vluchtelingen/bezoekers hoe er van oorlog kunst kan gemaakt worden. De tweespalt tussen de geïnteresseerde, maar ietwat verwarde vluchtelingen en de overtuigde gids voelt dan ook zeer wrang aan en wrede en onbegrijpelijke uitspraken als “There are possibilities in destruction”, zijn legio.

 

 

De tweespalt tussen de geïnteresseerde, maar ietwat verwarde vluchtelingen en de overtuigde gids voelt zeer wrang aan.

 

 

De voorstelling begint met een figurant die op een voetstuk staat en een suppoost die de wacht houdt. Tot deze laatste opstaat en zichzelf en de persoon op de sokkel in verschillende gewelddadige posities kneedt. Met allerlei vertrokken grimassen op het gezicht reconstrueren ze bekende oorlogsfoto’s, die ook geprojecteerd worden. Met bombastische muziek op de achtergrond wordt het aannemen van de poses opgedreven. Wanneer er opzwepende catwalk-muziek en een fotoklik te horen is en er een felle flits verschijnt bij elke nieuwe pose die de twee mannen aannemen, worden de foto’s uit hun context gehaald en krijgt het geheel een ironische ondertoon. De spannende muziek is irrelevant en het tonen van de foto’s dubbelop, wat de opbouw te lang maakt en de scène te repetitief. Maar die bezwaren verdwijnen als sneeuw voor de zon wanneer de mannen aan voguing - een zwierige dansstijl die geïnspireerd is op het aannemen van modellenposes  - beginnen te doen . De gids komt aan in de ‘performance room’, waar de mannen zonet de performance ‘Fotoshooting’ uitgevoerd hebben. De gids wringt zich in de voor de hand liggende bochten door de link te maken tussen het schieten van plaatjes en van kogels en verzekert de bezoekers dat er kunst kan gemaakt worden uit vernieling. De toon van de voorstelling is gezet.

 

 

De voorstelling flirt met een zeker cynisme en ontwijkt daarbij de conceptuele vraag wat kunst tot kunst maakt niet.

 

 

De voorstelling wordt steeds verder gedreven, en flirt met een zeker cynisme. De conceptuele vraag wat kunst nu kunst maakt en wat de kunstenaar tot kunstenaar maakt wordt daarbij niet ontweken. In een ruimte waarin de bezoeker een porseleinen hond kapot mag slaan, worden de scherven tot kunst verklaard en verdwijnen ze prompt in een mooie doos.

De grote finale is het zogenaamde ‘action painting’, waarin in een interactieve installatie een opsomming van terroristische aanslagen wordt voorgelezen en de namen en jaartallen ervan ontaarden in Daft Punk-aardige muziek met bijbehorende choreografie, waarin micro’s geweren worden. De enthousiaste gids gooit zich in de strijd, tot ze wordt neergeschoten door haar sidekicks. Een moord die resulteert in een abstract schilderij van rood en wit.

 

Wie na deze trip door een explosieve kunstgalerij ook een beetje oorlog mee naar huis wil nemen, kan dat: de uitgang van de voorstelling is door de gift shop, waar je naast collectors items ook t-shirts en sneeuwballen met oorlogspuin kan kopen of kan bieden op het abstracte schilderij. Wie niets naar zijn zin vindt, kan ook zijn hoofd door een fotobord steken en een leuke herinnering mee naar huis nemen.

 

 

All Inclusive is meer dan louter een betoog over iconoclamse of over het prangende vraagstuk esthetisering van geweld. De banale toon van de voorstelling verraadt een wreed karakter.

 

 

All Inclusive is meer dan louter een betoog over iconoclasme of over het prangende vraagstuk rond de esthetisering van geweld. Haast documentair plaatst Hetzel vluchtelingen als toeristen langs de andere kant van het verhaal. De banale toon van de voorstelling - het opruimen van de brokstukken verloopt bijvoorbeeld nogal knullig - , verraadt een wreed karakter, waar de toeschouwer niet meteen een houding op weet aan te nemen.

 



Foto's door Helena Verheyen.

 

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓