Sarah Vanhee laat in haar voorstelling Unforetold zeven onbestemde wezens los. In een donkere, bevreemdende ruimte bevraagt Vanhee de mogelijkheid tot verschillende werkelijkheden en neemt ze de kijker mee in een wonderlijk vragenspel.

In een compleet donkere zaal worden enkele vragen op het publiek losgelaten. Filosofische uitspraken over de kleine en grotere dingen des levens passeren de revue. Gedachtegangen zoals hoe het moet zijn om in de buik van een walvis te leven, worden afgewisseld met de vraag waar al het moois in de wereld naartoe is. En dat is meteen de kernvraag die in Unforetold wordt opgeroepen en die de kijker uitnodigt om 60 minuten langmee te duiken in een kinderlijke fantasiewereld.

Eens onze ogen min of meer gewend zijn aan de duisternis en de ruimte na een korte onwennigheid aanvoelt als een warme, vertrouwde cocon, doemen er in het duister kleine gedaantes op. Een echte figuur valt niet te onderscheiden, maar allerlei vrolijke lichtjes verschijnen en verdwijnen telkens weer. De zwevende ‘lichtjes’ lijken even nieuwsgierig en verlegen als hun publiek. Heel voorzichtig leren we de figuren beter kennen en blijken het een soort buitenaardse wezentjes te zijn die met kinderstemmen een zelfuitgevonden taal – Lutie Chaakaa’ - spreken en zich ‘stream of conciousness’-gewijs allerlei dingen afvragen.

De keuze om jonge kinderen tussen 8 en 11 jaar op scène te plaatsenwerkt goed voor Sarah Vanhees nieuwe voorstelling: de kinderstemmen voelen onschuldig, maar toch vertrouwd en volwassen aan. De kinderen die een soort kamp bouwen uit een hoop grote kussens – wat we enkel uit contouren kunnen opmaken- doen het cocongevoel alleen maar toenemen. Unforetold neemt je op een speelse manier mee naar een andere wereld en slaagt er in om vormeloosheid als belangrijkste personage te laten spreken. In een nieuwe logica herontdekken we het nieuwsgierige kind in onszelf. Toch blijft Unforetold daar juist een beetje in vaststeken: de voorstelling geeft snel prijs waar ze naartoe gaat en na de eerste prikkelende zintuigelijke ervaringen blijven nieuwe wonderlijke verrassingen uit, wat het hele nieuwsgierige karakter juist wat onderuithaalt en het geheel een aarzelende ondertoon geeft. Op het einde van de voorstelling gaat het licht aan, zij het boven de toeschouwers en niet over het mysterieus donkere speelvlak. De suggestie wordt gewekt dat de toeschouwer zich nu bekeken voelt, maar helaas ontbreekt deze daad het aan de gehoopte zeggingskracht.

Foto's door Bea Borgers.