Gisteren trok Gent Jazz zijn tweede weekend op gang. Op de Main Stage mochten Loriers, Postma en Gerstmans het weekend openen, terwijl Sal La Rocca Quartet dat deed op de Garden Stage. Het volk stroomde pas echt binnen voor Hudson, de all-star band met Jack DeJohnette. Wij waren erbij van de eerste tot de laatste noot.

Pianiste Nathalie Loriers, saxofoniste Tineke Postma en bassist Sam Gerstmans vulde de eerste stoelen op de Main met onvervalste jazz. Onder aangeven van Loriers kregen we een mooie opener waarvoor de liefhebbers graag afzakken naar de Bijloke. Loriers is al jaren de pianiste van Brussels Jazz Orchestra en Gent Jazz omschrijft haar, niet onterecht, als de leading lady of Belgian jazz. Let maar eens op haar mimiek tijdens een optreden. Ze bespeelt de piano met een doorleefdheid die het zowaar meeslepend maakt voor de toeschouwer. Wat verderop liep de immer gezellige Garden Stage aardig vol tijdens de optredens van Sal La Rocca. Hij bracht zijn set drie keer en daarvoor had de contrabasspeler veel moed nodig. Recent verloor hij zijn moeder en bracht met betraande ogen zijn set. Omringd door een saxofonist, drummer en toetsenist brachten ze een heerlijke soundtrack om te genieten van het zomerse weer en vooral van elkaar, zoals La Rocca ons op het hart drukte.

De eerste staande ovatie was voor het Brad Mehldau Trio. Op aangeven van de Amerikaanse pianist Mehldau, die opvallend goed Nederlands kan, brachten ze jazz zoals dat hoort. Vol overgave en devotie aan de muziek. De drumsolo van Jeff Ballard werd zelf op gejuich onthaald en na het bisnummer kreeg het trio zijn tweede staande ovatie. Voor een volgende staande ovatie moeten we niet lang wachten. Chico Freeman kreeg het publiek met gemak op zijn hand dankzij zijn saxofoon en bijhorend charisma. Verder bracht hij ook zijn Plus+tet mee uit Chicago. Het werd een heerlijk samenspel waarbij het plezier van het podium spatte. In het tweede deel van de set werden ze bijgestaan van een vibrafoon die met de nodige solo’s het niveau van de band en het enthousiasme van het publiek met elke slag verhoogde. Freeman bracht al 30 albums uit en die ervaring straalt hij uit op het podium. Gent Jazz omschreef hem als een hoogtepunt op elk festivalpodium. Met een sterk opgebouwde set maakte hij die verwachting helemaal waar.

Chico Freeman kreeg het publiek met gemak op zijn hand dankzij zijn saxofoon en bijhorend charisma

De grootheden uit de jazzwereld volgden elkaar snel op. Want de Main werd afgesloten door Hudson, de all-star band bestaande uit Scott Colley (bas), John Medeski (toetsen), Jack DeJohnette (drums) en John Scofield (gitaar). De naam hoef je niet ver te zoeken. De mannen wonen in de Hudson River Valley in de Verenigde Staten. Een bandnaam hoef je niet altijd ver te zoeken. De mannen begonnen samen te spelen in ere van DeJohnette zijn 75ste verjaardag, niet veel later volgde een eerste plaat en nu zijn de mannen op een uitgebreide tournee doorheen Europa. Hudson kreeg met voorsprong het grootste verwelkomingsapplaus, maar het verwachte vuur bleef toch wat uit. Zelfs toen de mannen Jimi Hendrix boven haalde, bleven we een beetje op onze honger zitten. Na een lange dag optredens kijken, werden we misschien kritischer. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat Hudson inspiratie ontbrak. Begrijpelijk als je het tourschema van de mannen bekijkt. Vandaag spelen ze in Boedapest, twee dagen later in Warschau en de dag nadien in Karlsruhe. Op het einde kregen we enkele vonken te zien. Toch bleef het vuur uit de Hudson River Valley lauwtjes in vergelijking met dat uit Chicago van Chico Freeman.

Hudson kreeg met voorsprong het grootste verwelkomingsapplaus, maar het verwachte vuur bleef toch wat uit.

Too Noisy Fish mocht deze eerste festivaldag afsluiten op de Garden Stage. Pianist Peter Vandenberghe maakt een grapje vooraleer te beginnen en bleef dit doen gedurende het hele optreden. Na enkele serene maten op de piano sprongen contrabassist Kristof Roseeuw en drummer Teun Verbruggen bij met bevreemdende ritmes en klanken, die vreemd genoeg pasten in het geheel. Plots werd er een megafoon tevoorschijn getoverd, die dienst deed als vijfde trommel. En dan een strijkstok dat het pizzicatospel van de bassist verving. Dat was het eerste nummer, een ode aan het werk van Beethoven. Een hyperactieve Beethoven on speed. Gedurende het hele concert moest het publiek op zijn hoede zijn. Zonder het te verwachten werden we gebombardeerd met muzikale verrassingen: een plotse pauze, een versnelling, kleine belletjes, etc. Het is onvoorstelbaar hoe je die concentratie en energie kan behouden gedurende een hele set. De band amuseerde zich ongelooflijk en het publiek amuseerde zich nog meer. De toon was gezet: eclectisch, pienter en harmonieus kabaal.