We zijn drie dagen ver op het Gentse jazzfestival en de sfeer zit er hier dik in. Op het programma vandaag staan onder andere Tom Jones, Lady Linn en Myrddin De Cauter. Het gras is droog, de kelen ook. De vrijwilligers van het festival doen er alles aan om het tweede te verhelpen, op de regen zullen we nog even moeten wachten.

Het Stephane Belmondo Trio opent de programmatie op dinsdag. Het volk stroomt mondjesmaat toe en het geroezemoes geeft je het gevoel op een terras te zitten aan de Côte d’Azur, de streek waarvan Stephane afkomstig is. De contrabas van Thomas Bramerie en de volklinkende jazzgitaar van Jesse Van Ruller voeren een prikkelende conversatie, maar wanneer de lucht uit Stephanes longen door de bugel glijdt, gaat alle aandacht daar naartoe. Het publiek laat door zacht applaus voorzichtig weten dat ze mee zijn. Het is welverdiende muzikale koelte als begeleidende soundtrack op deze zonnige dag. Samen brengen ze een ode aan één van de grootste jazztrompettisten van de jaren ’50, Chet Baker. Belmondo leerde Baker kennen in 1988 toen die na een show op hem toestapte en Stephane uitnodigde met hem mee te spelen. De invloed van Bakers cooljazz is onmiskenbaar in het prachtige spel van Stephane. Steeds in harmonie houden de drie muzikanten het samenspel waterpas. Het is beheerst en geen enkele noot wordt aan het toeval overgelaten. Met momenten swingend, soms funky laat het trio de voeten van het zittend publiek op het ritme meebewegen.

Erna trakteren de jongens van Theo Lawrence & The Hearts ons op hun eerste optreden binnen Belgische grenzen. Het publiek is duidelijk onder de indruk van de resem muziekinstrumenten die het geheel zo divers maken. De xylofoon, sambaballen, bongo’s, tamboerijn en het orgel wisselen elkaar af en geven verrassende toetsen aan de vaste band. Ritmewissels onderdrukken de voorspelbaarheid en de manusje-van-alles-stem van Theo zelf verrast nummer na nummer. We horen het publiek linken leggen met Jamie Lidell, Vampire Weekend, Bob Dylan, Paolo Nuttini en Buffalo Springfield. Die mannen zijn duidelijk niet in één vakje te steken.

Lady Linn and the Magnificent Bigband warmt het publiek volledig op. Ze begint er braafjes aan, maar krijgt de zaal recht bij de single “I don’t wanna dance” en kan die energie bewaren gedurende de rest van het optreden. Voor experiment in de solo’s of onvoorspelbare zangpartijen hoeven we niet bij dit optreden te zijn, maar haar muzikanten durven geregeld het uiterste uit hun instrument te halen. Bijwijlen zetten de muzikanten stevige solo’s neer, die het haar op je armen laten rechtstaan, zoals de trompettist tijdens “A Love Affair” succesvol demonstreert. Het publiek amuseert zich en wij zien verschillende mensen met een lach op hun gezicht na het concert naar de bar vertrekken. We willen niet over Lady Linns outfit praten omdat we niets anders meer te zeggen hebben, wel omdat het broekpak precies uit dezelfde stof gemaakt leek te zijn als de glittergordijnen, zodat het visueel af was.

Op het tweede podium kan je Myrddin drie keer aan het werk zien, steeds vergezeld van een uitzonderlijke muzikant, zoals hij er zelf één is. Nathan Daems bijt de spits af. Hij won in 2010 de Jazztalent-wedstrijd van Gent Jazz en speelt bij de band Black Flower. Als multi-instrumentalist, want zo heet dat blijkbaar, haalt hij instrument na instrument boven in het uitzonderlijke samenspel met Myrddin. De tweede uitgekozen muzikant is Myrddins dochter, Imre De Cauter op cello. Het is een intiem vader-dochtermoment waarop betekenisvolle blikken elkaar kruisen. In het voorbereidende interview laat hij vallen dat hij de traditie van familiaal samenspel graag verderzet, aangezien zijn cader hier ook vaak de tijd voor nam.

De afsluiter van de avond en de act waarvoor iedereen gekomen was, is Tom Jones. Die mens is ondertussen 78 jaar en heeft nog steeds een klok van een stem. De sekssymboolstatus van enkele decennia geleden verdedigt hij met verve, we zouden bijna vergeten dat er een grijze man op het podium staat bij nummers als Sex Bomb en You Can Leave Your Hat On. Het publiek wordt wild en zingt uit volle borst. Aan de bewegende voeten te zien, hadden ze de stoelen perfect opzij kunnen zetten voor een feest zoals je dat alleen maar ziet wanneer twee mensen trouwen. Jones toont zich daarnaast als een doorwinterde verhalenverteller, door nummers te kaderen met verhalen uit zijn jeugd, anekdotes over zijn ondertussen overleden vrouw of moppen over de overwinning van Engeland op Colombia. Hoewel Tom Jones duidelijk de ster van de avond is, neemt hij de tijd het spotlicht te delen met zijn muzikanten, die tijdens solo’s mooi de tijd krijgen om hun ding te doen.

Boogie Belgique kreeg de ondankbare taak om de plakkers na Tom Jones te entertainen, maar deden wat ze best kunnen: swingen. De naam mag in onze contreien misschien nog niet klinken als een klok, op Spotify hebben ze ettelijke miljoenen plays. Niet slecht voor de band van de Antwerpse producer Oswald Cromheecke. Hun Electro-boogie swing mix zorgde voor een uiterst dansbare en zwoele afsluiter. De mix van technische meesterschap en publiekminnerij luidde de laatste dag van Gent Jazz - Deel 1 in, vanaf donderdag is het tijd voor de echte jazzcats. We zien u daar terug.