Op de tweede dag van het Gentse Jazzfestival mocht het er allemaal net iets rustiger aan toe gaan. Het publiek zat deze keer keurig neer op plastic stoelen en het tempo van de muziek lag op zijn beurt een tikkeltje lager dan op de eerste festivaldag.

Je kan er niet omheen, maar wanneer je een concert al zittend toeschouwt, beleef je het op een volledig andere manier dan als je zou rechtstaan. Er was natuurlijk ook duidelijk naar geprogrammeerd. De acts die we afgelopen zondag zagen, zochten nu eenmaal meer het avontuur op dan pakweg artiesten als Baxter Dury en Ghostpoet die de dag voordien de scène betraden. Maar laat dat vooral geen waardeoordeel zijn.

Gents talent

Het Gentse jazztrio Steiger mocht rond halftwee van wal steken vanop het hoofdpodium. Het trio zocht het avontuur wel heel letterlijk op. Het drietal ging vorig jaar met de hoofdprijs van Jong Jazztalent Gent 2017 naar huis. Met die geldsom trok het trio naar zeven verschillende locaties om zeven verschillende tracks op te nemen. Het resultaat wordt in september op de wereld losgelaten, maar de spaarzaam bemande stoelenzee voor het grote podium mocht toch al eens voorproeven. Het trio wist het publiek te verrassen met een spannende en uiterst dynamische set.

De acts in de grote tent werden afgewisseld met opkomende bands van studenten aan het KASK Conservatorium. Het eerste ensemble dat het podium besteeg was Gilman. Gilman is het project rond student-zanger Sander Steur. Stuer, wiens zangtalent onbetwistbaar is, zou pas echt op de buhne kunnen uitblinken als hij het vertrouwen dat hij bezit over zijn stem ook zou kunnen overbrengen op het podium. Zijn gitarist Mauro Bentein, die we kennen als gitarist bij Lagüna, wist dat daarentegen dan weer wel uit te spelen.

Later op de avond volgde het jazzensemble Screens, die net zoals Nordmann aangevoerd worden door een saxofonist. Screens speelde een gevarieerde set met zowel ingetogen en als luidere en experimentele jazzsongs. Net voor de hoofdact stond Le Manou te pronken op de Garden stage. Haar set begon licht weemoedig waarvoor ze haar later onterecht excuseerde. “Tegen het einde van de set is het de bedoeling dat jullie ook wat kunnen dansen”, zei ze om het publiek te sussen. Vooraan in de tent zag je heus wel wat heupen bewegen, maar achterin zag je de toeschouwers een voor een afhaken. Al zal dat eerder te maken hebben met het feit dat Melania De Biasio al in de coulissen stond.

Klappen is tijdverlies

Rond halfvier kreeg de Nederlandse langharige en bebaarde neoklassieke pianist Joep Beving al aardig wat mensen op de been voor de main stage. Beving, wie naast begenadigd pianist, ook een tamelijk sterke en vooral bloedeerlijke spreker is, zette bij aanvang van zijn concert al meteen de nieuwe spelregels uit. Hij vroeg zijn publiek om pas te applaudisseren van zodra hij zich omdraait – Beving speelt met zijn rug naar het publiek. Applaudisseren is volgens Beving puur tijdverlies.

Beving, die net zoals David Byrne barrevoets het podium betrad, maakt muziek met een duidelijke visie. Op z’n website beschrijft hij waarom hij muziek speelt voor een publiek: “The world is a hectic place right now. I felt a deep urge to reconnect on a basic human level with people in general. Music as our universal language has the power to unite. Regardless of our cultural differences I believe we have an innate understanding of what it means to be human.”

Beving nam tussen zijn composities door de tijd om zijn werk toe te lichten. Zo vertelde hij onder andere hoe ontzettend blij hij was toen hij afstapte van zijn droom om jazzpianist te worden. Zo’n twee jaar geleden besloot hij om muziek uit te brengen die niet alleen hemzelf, maar duidelijk ook een goed gevulde festivaltent peace of mind weet te geven.

Alvorens Joep zich ingetogen over zijn Duitse Schimmel-piano boog om ‘The Light She Brings’ voor te brengen, vertelde hij over de stress die hij ervaart bij het nadenken over het nog-te-bewandelen-levenspad van zijn dochter en de rol die hij als vader daarin zal spelen. Die stresservaring zette hij om in een slepende pianocompositie die net zoals alle andere stukken wist te ontroeren.

Het publiek reageerde op bijzonder verschillende manieren op Beving’s muziek. De ene kruiste zijn armen en liet zijn ogen dichtvallen, de andere viel in de armen van zijn geliefde. Anderen lazen op hun dooie gemak een boek en slurpte regelmatig eens van hun pint.

We're digging deeper

De afsluiter van de tweede avond was de Melanie De Biasio, de jazzrevelatie van de laatste jaren uit de Waalse industriestad Charleroi. De Biasio mocht tot driemaal toe haar jongste plaat ‘Lillies’ voorstellen in de Brusselse Ancienne Belgique. Op de Gentse Bijlokesite bewees ze dan ook meteen waarom ze dat mocht doen.

‘Let Me Love You’ werd ingezet door de drummer, later rolde ook de wandelende baslijntjes uit de analoge syths. Wanneer dan ook de pianist achter z’n vleugel wat extra kleur gaf aan het donkere onderlaken dat de lage bassen vormden, wist je dat het fundament gelegd was waarop Melanie enkele smachtende woorden de tent in fluisterde: “My skin's on fire when I think of you/ Don't you feel my heart quivering all day long?/I seem to crawl all night searching for your love”.

De Biasio had niet lang nodig om onder de huid te kruipen van haar publiek. Zoals ze het publiek toe hijgt in ‘Gold Junkie’ groef ze nummer na nummer dieper in haar ziel die ze dan op haar beurt verkocht aan het publiek. “We're damn deep/ We're digging deeper/ We're damn deep”.

Melanie nam ons me op een melancholische trip en liet haar bijstaan door een enorm straffe band die geen noot te veel speelt. Elk instrument werd met enorme overgave bespeeld. Toen De Biasio op het einde van haar show afsloot met een nummer dat enkel begeleid werd op gitaar, zakte ze door haar knieën alsof ze nog niet diep genoeg verzonken was in haar eigen muziek.