Voor degenen die bij het zien van de titel spontaan denken aan een Duitse poprockband anno 2005. Foei. Buiten de aanwezigheid van gillende meisjes hebben de film en de band bitter weinig met elkaar te maken. In Tokyo Vampire Hotel zien we dus geen monsoon, maar wel een pre-apocalyptisch Tokio in het jaar 2021. De Japanse hoofdstad vormt in deze nabije toekomst de battleground voor een oude vete tussen twee prominente vampieren-clans. Zoals dat gewoonlijk gaat in zulke films, bereidt de onderdrukte clan – in dit geval de afstammelingen van Dracula – zich voor op de herovering van hun figuurlijke troon. Terwijl de heersende clan zich focust op een veel grootser en destructiever plan, in dit geval het einde van de mensheid en de wereld. En de sleutelfiguur? Een 22-jarig meisje dat het grootste deel van de film geen idee heeft wat er gaande is.

Met Tokyo Vampire Hotel benadert de Japanse regisseur Sion Sono de moderne vampierenhype vanuit een Aziatisch standpunt. Vakkundig maakt hij met verschillende elementen uit de westerse en oosterse cultuur een futuristisch lappendeken. Zo klinkt Beethoven iets elektronischer, lijken de vampieren-clans iets meer op de Japanse Yakuza en heeft het zogenaamde hotel iets weg van het hotel in The Shining. Het getraind oog van de gemiddelde filmliefhebber zal trouwens nog andere filmreferenties menen te herkennen, zoals verwijzingen naar Scarface, de bloederige scènes van Tarantino en het surrealisme van Jodorowsky. Die gelaagde visuele beeldtaal is zonder twijfel het sterkste aspect van de film. En toch raak je als toeschouwer maar moeilijk in het ritme van het verhaal.

De wat stuntelig gemonteerde sequenties zorgen ervoor dat, ondanks de vele actiescènes, het tempo van de film te laag ligt voor het beoogde effect. Ook de flashbacks, die steeds bedoeld zijn om meer info te geven over de achtergrond van bepaalde personages, vertragen soms de film en maken af en toe ook de plot onnodig verwarrend. Doorheen de film hoor je enkele personages hierdoor nadrukkelijk herhalen tot welke clan ze behoren, om toch maar te zorgen dat iedereen nog weet waar hij of zij aan toe is. Helaas blijf je als kijker vaak even verward als het vrouwelijk hoofdpersonage zelf. Wie ze kan vertrouwen en welke doeleinden de verschillende clanleden met haar hebben, is haar een groot deel van de film onbekend. Al valt er niet te ontkennen dat deze onduidelijkheden ook aan de basis liggen van heel wat donkerkomische scènes die van Tokyo Vampire Hotel het kijken waard maken. Zo heb je bijvoorbeeld de scène in een restaurant, waar er zonder al te veel context iedereen koelbloedig wordt vermoord door een vrouw die Japanners als kawaii zouden omschrijven. Tot de moordwapens behoren onder andere pistolen en een vork.

Als je in het achterhoofd houdt dat Tokyo Vampire Hotel in zijn originele vorm een serie is die uit negen afleveringen bestaat, dan kom je al snel tot de conclusie dat een theatrical cut van 142 minuten de opbouw van het verhaal niet zo een eer aandoet. Misschien zullen we de film dan maar bestempelen als een zeer uitgebreide en intrigerende trailer die toch doet smaken naar meer.