Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

OUT THE FRAME | VOORUIT & ALL EYES ON HIPHOP

REVIEW | MUZIEK
do 15.03.2018 | 16:30

door Matthias Van Ruijssevelt

 

Out the Frame: hiphop in al zijn verschijningsvormen

 

In de Vooruit ontvouwt het state-of-the-artfestival Out The Frame het genre dat vooral in de jaren negentig zijn hoogtij vierde en zoekt daarvoor diep in de plooien. Afgelopen zaterdag kreeg menig liefhebber van de betere hiphop een gewaagde menukaart voor de neus geschoven. Het genre is levendiger dan ooit in België. 


Het Gentse party concept All Eyes On Hip Hop, dat al meer dan tien jaar zowel binnenlandse als buitenlandse eigenzinnige en uiterst frisse hiphopartiesten een podium toereikt, slaat de handen in elkaar met Kunstencentrum Vooruit. Drie verschillende ruimtes in de Vooruit werden gevuld met internationale acts, die vaak nog onder de radar blijven. Sommige van deze acts bleken daar dan ook nog steeds thuis te horen.

 

Hoewel Junglepussy, één van de hoogtepunten van de avond, uitblinkt in tekstuele platvloersheid, wordt al snel duidelijk dat de geprogrammeerde acts hun tekstuele mosterd verder halen dan enkele schaars geklede kechs tijdens een nachtelijke taxirit. Het Brusselse rapcollectief Stikstof fileert met opgestoken middelvinger de sociale problematiek van de Brusselse buitenwijken, alsook het machtsmisbruik van het bestuur van de ‘verkochte hoofdstad’. 

 

Maatschappijkritiek


Tijdens de vertolking van 'DEF' wijzen de spots richting Zwangere Guy. In de Balzaal vraagt hij zich luidop af wat er van hem gekomen zou zijn als hij “zoop in de verkeerde kroeg” of als hij geen blanke middenklasser zou zijn. Op deze manier verzamelt hij de verhalen van al zijn wijkgenoten die worstelen met het dagelijkse leven:

 

"De wijk is ziek, maar de dokter komt hier niet meer langs / De pijn zit diep, hier krijgt men nooit een tweede kans / Men schijt kritiek op een stad waar men zelf niet hangt / Dus kom niet lullen over wat ge wilt en wat ge dacht."

 

Gorik Van Oudheusden, de echte naam achter het pseudoniem Zwangere Guy, tracht met muziek zijn multiculturele wijkbewoners nieuwe perspectieven aan te reiken. Daarnaast ondersteunt hij ook als jeugdwerker de Brusselse jeugd doorheen hun turbulente jaren. Met de opvoering van DEF maakt Gorik zijn mediapassages na de Brusselse rellen enkele maanden geleden meer dan overbodig. Na hun passage weet de reeds goed gevulde Balzaal al heus wel hoe vork echt in de steel zit. 

In Gele Blokken doet Jazz met z’n stuntelige Brusselse tongval het Patser-verhaal uit de doeken, maar doet dat zonder de verheerlijkende Hollywood-poespas.


In Gele Blokken doet Jazz met z’n stuntelige Brusselse tongval het Patser-verhaal uit de doeken, maar doet dat zonder de verheerlijkende Hollywood-poespas.Een beetje later in de set doet ook Astrofisiks een aanklacht tegen privatisering van leegstaande gebouwen die dienst zouden kunnen doen als cultuur- en jongerencentrum. Zo werd onlangs het jeugdhuis Recyclart, dat huist in een treinstation, met sluiting bedreigd.


Meer naar het einde van de avond toe, horen we soortgelijke stemmen. Met zijn alom geprezen Brick Body Kids Still Daydream onder de arm, bracht de spoken word performance van Open Mike Eagle gelijkaardige thema’s aan het licht. Michael Eagle groeide op in de Robert Taylor Homes, een uit betonnen opgetrokken verticale samenleving uit 26 delen aan de zuidrand van Chicago. De buitenwijk is ondertussen meer dan tien jaar geleden met de grond gelijk gemaakt.

Michael Eagle reikt niet tot aan de tippen van Stikstof in het talent om gelijkaardige frustraties om te zetten naar een overtuigende prestatie op het toneel. Mocht je niet weten dat zijn laatste wapenfeit handelt over de sociale problematiek die ook na de volledig afbraak van de homes nog zorgt voor frustraties bij de gedwongen-te-verhuizen ex-bewoners, had je van zijn passage niet eens kunnen aflezen of hij nu opgeluchte of eerder gefrustreerde gevoelens koestert na de afbraak.


Open Mike Eagle toont zich gedurende zijn moment op hoofdpodium niet als een begenadigd performer. Ook op medemuzikanten die voor dynamiek zouden kunnen zorgen, kan hij spijtig genoeg niet rekenen. Eagle laat zich begeleiden door een sampler, die hij dan ook het gedurende het merendeel van het optreden in zijn linkerhand vasthoudt. Daarnaast zetten ook de visuals geen kracht bij de boodschap die hij tracht over te brengen. Het overgrote deel van het publiek heeft vast wel eens teruggedacht aan de visuals van Windows Media Player uit de tijd dat Microsoft het nog voor het zeggen had in de techwereld.


Het publiek wordt op een cruciaal moment geconfronteerd met een eerste dal in het propvolle programma. Gelukkig staat er tegenover Open Mike Eagle ook een net iets opvallendere act geprogrammeerd. De Amerikaanse one-man band NAH krijgt met zijn volumineuze sound wel heel wat volk op de been in het kleinste zaaltje van de Vooruit.

Rondom het drumstel – rasechte hardcore artiesten spelen nu eenmaal midden in het publiek - vliegen verschillende bezwete lichamen in het rond, en wat meer achterin de zaal krijgt NAH de heupen sierlijk in beweging.


De Amerikaanse drummer, die naast zijn drumvellen ook een sampler en een microfoon te lijf ging, wist te verrassen met een sound dat ruwweg te beschrijven valt als een explosieve synergie tussen trap en hardcore, dat op zijn beurt nog eens bijgezet werd door zijn hevige, maar onversterkte drums.

Hiermee sprak NAH duidelijk meerdere doelgroepen aan. Rondom het drumstel – rasechte hardcore artiesten spelen nu eenmaal midden in het publiek - vliegen verschillende bezwete lichamen in het rond, en wat meer achterin de zaal krijgt NAH de heupen sierlijk in beweging. In tegenstelling tot de goed gevulde theaterzaal is de buitenwipper wél opgelucht wanneer NAH uitgespeeld blijkt te zijn. Telkens wanneer de overstuurde ruis weer de bovenhand neemt, waagt hij zich in het uitbundige publiek met een schoendoos vol oordoppen.

 

Vrouwenbeweging 


Er valt er ook niets aan te merken op de etnische diversiteit in de programmatie, want ook de vrouwen werden sterk vertegenwoordigd op de affiche. Eén daarvan is onze eigenste WWWater, ofte Charlotte Adigéry.

Adigéry deed tot voor kort nog de backings bij zowel Arsenal als Baloji. Waarom Adigéry, die naast WWWater ook nog eens timmert aan een debuut onder eigen naam, meer en meer aan de oppervlakte komt tegenwoordig, heeft ze als tweede act in de Balzaal meer dan terecht doen blijken.

 

Hoewel ze aftrapt met een misleidend en uiterst bezwerend voorspel, heeft ze de zaal al heel snel mee.

 

Hoewel ze aftrap met een misleidend en uiterst bezwerend voorspel, heeft ze de zaal al heel snel mee. De man achter de synthesizers Boris Zeebroek, van het future poptrio Hong Kong Dong, steekt van wal met zijn kenmerkend donkere soundscapes waarover Adigéry behoedzaam enkele losse woorden spuit. 

 

De donkere toon lijkt meteen gezet, maar die wordt al snel verbroken wanneer ze haar gelijknamige eerste single WWWater inzet. Het nummer betekent dan ook meteen het startschot van het dansfeest dat ontketent tijdens haar show en blijft duren tijdens de daaropvolgende set van Junglepussy. Een stel jonge meisjes dansen zelfs zo uitbundig dat één van hen op het podium belandde. Het meisje greep haar moment en toont hartstochtelijk haar losse heupen aan de volle zaal, tot grote frustratie van één van de stagehands, die haar eigenhandig mee in de coulissen sleurt.

Niets aan de hand, dacht Adigéry waarop ze een nieuw nummer inzet. Het feit dat niemand het nummer kent, doet geen afbreuk aan de sfeer. Integendeel: hoe later in de set, hoe harder drums door de boxen dreunen. Ook de synths weerklinken net iets gewelddadiger. WWWater wuift haar publiek uit met het stevigste nummer. Haar flows hakken er tegen het einde dieper in en ze schreeuwt meermaals de ziel uit haar lijf. Zo kroont Charlotte zichzelf tot de moderne off-beat R&B-princess van ons belgenlandje.

WWWater zet die avond een hele vrouwenbeweging op gang. Na haar volgt de New Yorkse Junglepussy. Alvorens ze de scène betreedt, warmt ze haar publiek op met enkele hete Dancehall en R&B-nummers, die haar persoonlijke deejay met een glitterend Bootsy Collins-zonnebrilletje vlot aaneenschakelt.

Toen Shayna McHayle, Junglepussy’s echte naam, zelf op het toneel verscheen, is het al snel duidelijk: Junglepussy heeft haar buik vol van de preutsheid van het #Metoo-tijdperk en draagt al snel een warm hart toe aan al de “strong-minded and hard-working sisters” in de zaal. Die boodschap wordt warm onthaald in de zaal. McHayle had geen twee nummers nodig om iedereen aan het dansen te krijgen.

 

Junglepussy’s teksten spreken voor de verbeelding. Het woord ‘pussy’ ging dan ook ontelbaar keer over de lippen.


Junglepussy's teksten spreken voor de verbeelding. Het woord 'pussy' ging dan ook ontelbaar keer over de lippen. Als ze dan wat later in de set het lied About You begint, nuanceert ze de songtitel: “You might think this song is about somebody, but it’s actually about my body".

 

Een zacht katje is McHayle duidelijk niet. Trump’s ongelukkige uitspraak “just grab them by the pussy” schoot dan ook bij haar in het verkeerde keelgat. Tijdens het lied State of the Union grijpt Junglepussy op haar beurt in Donald Trump’s klokkenspel met de boodschap: “Everybody here knows I am the baddest / Don't worry where my hair grow, pussy the fattest / My nookie, my ass, tits, I'm never average / Out the fucking window your career in a casket.”

In de overduidelijke publieksfavoriet Bling, Bling zet ze zich duidelijk af tegen het huwelijk: “Bling, bling, bitch! Do my own thing, bitch / Fuck a wedding ring that ding-a-ling was just a fling bitch.” De overvolle zaal neemt alles wat McHayle zegt even als waarheid aan, en danst vlotjes de nacht in.

 

foto's © Michiel Devijver 

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓