The New What Now, een vereniging van jonge componisten en muzikanten, heeft als missie het gat te dichten in de hedendaagse uitvoeringspraktijk. Ze brengen in jaarlijkse concertreeksen ongehoorde muziek uit de 21e eeuw naar het publiek. Dit keer daagt Long Stories Short 24 jonge componisten uit om nieuw werk voor percussie te schrijven. De korte composities van ongeveer twee minuten rijgt The New What Now op zijn beurt in een gevarieerde mozaïek aaneen.

Dat de avond een uniek programma zou brengen, daarover bestond geen twijfel. Niet alleen de keuze voor het instrumentarium is niet voor de hand liggend -muziek met enkel percussie lijkt op het eerste gezicht wat eentonig-maar ook de keuze wat betreft de uitvoering is valt niet binnen het verwachtingspatroon van een concertavond. Het nieuw geschreven werk werd nog nooit eerder uitgevoerd en het zou ook bij deze eenmalige uitvoering blijven.

Long Stories Short is een ode aan zij die meer dan één instrument leren bespelen op de schoolbanken van de conservatoria: de slagwerkers. Er wordt geschuifeld, getrommeld, geslagen, gewreven, gemept, gestreeld en gebeukt op wel 64 verschillende instrumenten die voor deze avond op de voorgrond treden. Van muziek die zo zacht ruist als de zee wordt er ongemerkt overgegaan in strijdlustige marsen. Uitvoerders Aya Suzuki, Wim Pelgrims en Jelle Proost bewegen elegant en trefzeker door hun opstellingen versierd met triangels, marimba, cimbalen, pauken, gongs en zelfs een verwarming uit de badkamer. Heel handig worden handen, vingernagels, allerlei stokken en kwasten en zelfs de mond -is het niet om een stok even vast te houden wanneer er geen plaats meer vrij is in de handen, dan is het om de stem als instrument te hanteren- ingezet om de verschillende ritmes en timbres ten berde te brengen. Dit zorgde ervoor dat Long Stories Short niet alleen boeiend is om naar te kijken, maar vooral heel verrassende en gevarieerde klanken laat ontdekken.

Er wordt geschuifeld, getrommeld, geslagen, gewreven, gemept, gestreeld en gebeukt op wel 64 verschillende instrumenten. Long Stories Short laat vooral heel verrassende en gevarieerde klanken ontdekken.

De ervaring is dan ook zeer intens door de frisse opstelling: de uitvoerders worden niet klassiek op het podium gedropt, maar bevinden zich elk aan een weerszijde van de luisteraar. Suzuki vooraan, Pelgrims rechts en Proost links. Doordat enkele composities voor twee of drie percussionisten geschreven zijn, kan de luisteraar op die manier verdwijen in de omringende klanken. De waarschuwing die vooraf gegeven werd, namelijk niet te gaan zitten op de afgebakende plaatsen omdat het wel eens luid zou kunnen zijn, was geen overbodige luxe. Maar wie op de juiste plek zat, kon volledig opgaan in een bad van muziek.

De ervaring is intens dankzij de frisse opstelling -Suziki vooraan, Pelgrims rechts en Proost links-, waardoor de luisteraar kon verdwijnen in de omringende muziek.

De opzet van Long Stories Short was om een bondig en toch eigenzinnig stuk te creeëren. De enige restricties die de componisten kregen -de bezetting, het aantal uitvoerders en de duur van het stuk- leken vatbaar voor chaotische en veel te uiteenlopende muziek. De composities werden echter heel behendig na elkaar geplaatst en vloeiden vlot in elkaar over. De vraag hoe al dat schuifelen en slaan in hemelsnaam op een partituur genoteerd wordt, maakt gaandeweg plaats voor bewondering. Het is verbazingwekkend hoe veelzijdig het scala aan klanken is dat uit ook maar één van die 64 instrumenten te halen valt en hoe toegankelijk percussie kan zijn. Een welverdiend koor van klappende handen sluit een bewogen avond af.

Foto's door Jonathan de Maeyer.