Wat heeft een Canadees dansgezelschap naar Gent gebracht? De aanzet blijft ons onbekend. En wat heeft dat Canadees dansgezelschap met de negende symfonie van Ludwig van Beethoven te maken? Meer dan wat je zou verwachten. Wij gingen kijken naar de voorstelling 9, die het dansgezelschap Cas Public samen met Kopergietery creëerde.

Als een dove componist muziek kan componeren die hij niet hoort, kan een dove danser dan dansen op muziek die hij niet hoort?

Beethoven componeerde zijn 9e symfonie toen hij al volledig doof was. Als een dove componist muziek kan componeren die hij niet hoort, kan een dove danser dan dansen op muziek die hij niet hoort? Dat vormde het uitgangspunt voor choreografe Hélène Blackburn. Danser Cai Glover is namelijk doof en bewijst dat er geen beperkingen staan op talent. Aangevuld met vier andere dansers brengen ze een energieke en dynamische voorstelling over omgaan met een beperking. Hoe verbluft we kijken wanneer de enige danseres in het gezelschap geblinddoekt de beperking weg danst, hoe ontzet we zijn wanneer ze vervolgens wordt beschimpt. De voorstelling zit niet verlegen om het publiek te wijzen op onze omgang met mensen met een beperking, hoe we de massa volgen en niet durven ingaan tegen de stroom. En toch, met een humoristische knipoog en zelfrelativering hier en daar is de voorstelling vlot toegankelijk voor alle leeftijden en dansachtergronden.

Dankzij de samenwerking met Kopergietery kent de voorstelling een Gentse inslag met aandacht voor kinderen. In de geprojecteerde beelden speelt een doof Gents jongetje de hoofdrol. We volgen hem terwijl hij een wereld ontdekt die hij niet kan horen. En enkele kinderen uit het publiek worden zelfs betrokken in het stuk. Het participatieve deel van de kinderen bleef echter beperkt, hoewel de deelnames best geslaagd waren. Elk kind reageert anders op de dansers telkens ze naar voren worden gevraagd en voegen op die manier iets uitdagend toe aan de voorstelling. De geslaagde tussenkomst kan het gezelschap hopelijk inspireren tot uitbreiding.

De dansers van Cas Public verheven de imperfectie tot een nieuwe schoonheid

Op scène loopt ook sopraan Jolien De Gendt rond. Een grote meerwaarde vormt ze niet, aangezien ze meer rekwisieten dan hoge noten moet halen. Een duidelijke keuze om alle stukken waarin wordt gezongen live te brengen in plaats af te wisselen tussen live en on tape was sterker geweest. Des te meer omdat De Gendt, ondanks bedreven in het plaatsen van stoeltjes, de hoge noten vlot kon grijpen en een sterke internationale reputatie heeft. We hadden haar best wat meer aan het werk willen horen. De 9e symfonie die we te horen kregen, was er eentje zoals we die nog niet eerder hebben gehoord, of toch niet zoals we die gewoon zijn. In horten en stoten, met ruis en gekraak. En toch helemaal op maat van de dansers. Ze verheven de imperfectie tot een nieuwe schoonheid.

Door alle dansende benen heen rijdt ook een op afstand bestuurbaar autootje met een camera op het dak. We voelen mee met het kleine ding dat zich doorheen alle spitsen een weg probeert te banen en niet overal welkom is. Opmerkelijk hoe een object de menselijkheid plots zo dicht kan benaderen. Cas Public en Kopergietery brengen een voorstelling die beperkingen niet schuwt of wegsteekt. Ze krijgen een plaats en tonen dat schoonheid soms zit waar je het niet altijd verwacht. Het opzet is gewaagd en het resultaat geslaagd. Op het einde krijgen ze wat ze verdienen, een oorverdovend applaus.

foto: Phile Deprez