Op donderdagavond werd In between Spaces, een voorstelling van het jonge collectief Elan(d) in de atelierruimte van ONBETAALBAAR uitgevoerd. Eens binnengekomen in de ruimte vind je geen rijen stoelen zoals je die standaard aantreft wanneer je naar een theaterstuk gaat kijken. Een hoop stoelen, allemaal uniek en verschillend in grootte, kleur, materiaal enz., staat opgestapeld. De torenhoge muur blokkeert de doorgang naar het achterste deel van de ruimte, alsof de stoelen een spinnenweb weergeven. De bezoekers weten niet goed waar ze moeten staan of wat er gaat gebeuren.

Een stem weergalmt door de voorste ruimte en geeft als boodschap “Hoofdstuk 1” mee. Lichten worden niet gedimd en alle toeschouwers blijven staan. Eén voor één komen de spelers tevoorschijn. Deze mysterieuze, niet sprekende spelers hebben beiden een motorhelm op hun hoofd, dragen een skibril en een ouderwets skipak.

Een serie van hoofdstukken passeert de revue. De verteller kondigt de hoofdstukken aan, stukjes die op het eerste gezicht weinig informatie bevatten. “Hoofdstuk 3: Niets” wordt bijvoorbeeld gevolgd door “Hoofdstuk 4: Iets”. En toch: zonder dat je het goed en wel begint te beseffen, word je al snel een speelbal van collectief Elan(d). Hoe gemakkelijk krijg je een publiek in beweging? En wanneer ben je enkel toeschouwer, en wanneer onderwerp? Want wanneer er mensen uit het publiek worden gehaald om deel te nemen aan de opdrachten van de spelers, besef je dat de grens tussen beide erg dun aan het worden is.  

Zou je dit dan als een 'interactieve performance' moeten omschrijven? Want als er iets is waardoor het publiek ongemakkelijk begint te schuifelen, is het het vooruitzicht om zelf het centrum van de aandacht te worden. Maar het woordloze spel van collectief Elan(d) is vooral ontwapenend. Wanneer het hoofdstuk "Iets plus iets plus iets meer" passeert en Ik wou dat ik jou was van Veldhuis & Kemper door de boxen schalt, kan je weinig anders doen dan glimlachen. De sterke visuele en eenvoudige fysieke performance smaakte na een klein uur vooral naar meer. En wees gerust: voor elke toeschouwer was er een stoel ter beschikking.