Maandelijks nodigt Sphinx een filmkenner uit in hun zalen om zijn/haar favoriete filmklassieker op hun witte doek te vertonen. Deze maand is het aan Christophe Vekeman, Vlaams schrijver, dichter en performer.
Christophe koos voor “Rumble Fish”, een Amerikaans filmdrama uit 1983 van regisseur Francis Ford Copolla.

Het verhaal speelt zich af in een anonieme grootstad in De Verenigde Staten. In de hoofdrol speelt Matt Dillon de jonge, knappe bendeleider genaamd Rusty James. Hij komt verschillende moeilijkheden tegen met zijn grote broer en oud-bendeleider “The Motorcycle Boy”, gespeeld door Mickey Rourke. De regisseur gebruikt een rare, experimentele filmtechniek om zijn redelijk simpel verhaal over straatbendes vast te leggen en heeft zijn eigen werk de titel “an art film for teenagers”.

Ik stelde Christophe Vekeman, de filmkenner van deze maand, enkele vragen over het evenement.

De eerste vraag die hij van me kreeg was natuurlijk waarom hij deze film juist had gekozen. Hij vertelde me dat toen de film uitkwam deze niet goed onthaald werd door de kritiek, maar dat hij hier helemaal niet mee akkoord ging, hij hield van de overgestileerde rock-‘n-rollsfeer en dat de film zich focuste op een bepaalde generatie,

"die specifieke periode in het leven, of in je jeugd, waarin je zó driftig op zoek bent naar een eigen identiteit dat je verloren dreigt te lopen in jezelf."

Hij vertelde me ook dat hij de film te zien kreeg toen hij ongeveer dezelfde ontvankelijke leeftijd had als de hoofdpersonages, een jaar of twintig dus. Hij zag hem zelf in een bioscoopzaal,

"waarschijnlijk dus in een ‘Film in Zicht’-achtige context."

Als laatste stelde ik hem de vraag of de film zelf enige invloed had op het schrijven van zijn werken.
Hij zei dat dit toch wel het geval was, in zoverre dat hij zichzelf als schrijver in de eerste plaats als stilist beschouwt, “als iemand die de overtuiging huldigt dat de manier waarop je iets vertelt in wezen belangrijker is dan wat je te zeggen hebt.”, en dat dit ook het geval was bij de film Rumble Fish.

Een wereldschokkend verhaal is het al met al niet waarop Coppola ons trakteert, wat evenwel niet wegneemt dat de film je meesleept, ontroert, binnenstebuiten keert en omverblaast. Dat is een les die ik zeer zeker ter harte heb genomen als schrijver.

meer info vind je hier.