Vrijdagavond organiseerde het muziektheatergezelschap Zonzo Compagnie samen met An Pierlé, Fulco Ottervanger en Nathalie Teirlinck Slumberland, een visuele magisch-realistische reis over slaap, droom en fantasie ondersteund door de rijkdom van muziek- en geluidskunst. De voorstelling mikte op een jong publiek en probeerde ook dat publiek aan te spreken door een verhaal op poten te zetten dat door de ogen keek van jonge kinderen. Een betoverende, intermediale reis van nauwelijks een uur staat voor je klaar.

Kinderen, ruimtevaarders, de wonderlijke schemerwereld tussen droom en werkelijkheid, een zacht achtergrondgezoem, levendige piano- en gitaarakkoorden die nu eens de boventoon voeren en later weer afgewisseld worden met de geruststellende, in slaap wiegende stem van An Pierlé... Het zijn maar enkele centrale ingrediënten van de avond. Het kleine décor is volledig ingenomen door een lang, wit doek. Op het achterdoek verschijnen de filmbeelden van Teirlinck, de rest van het vloerdoek fungeert als een ondersteunende wereld voor de filmbeelden. De vloer is volledig ingenomen door een vleugelpiano met synthesizer voor Pierlé en een keyboard met daarnaast een gitaar voor Ottervanger. Tussen de instrumenten staan kleine beeldschermen die bekleed zijn met karton en wol. Wanneer Pierlé en Ottervanger, beiden gekleed in met witte pluche afgewerkte pyjama’s, de muziek beginnen, zien we de nacht vallen over de grootsteden, die een voor een hun lichten beginnen te doven.

De voorstelling brengt je nostalgisch terug naar je kindertijd: wat doe je als kind in godsnaam als je weet dat je niet kan en zal slapen? Juist ja. Tijd voor een revolutie.

We nemen je even terug mee naar je kindertijd. Het is 21:00, en routinegewijs bedtijd voor een zesjarige jij. Je strompelt naar bed waar je ouders je op de zachtst mogelijke manier komen instoppen. “Slaapzacht, slaapzacht,” fluistert An Pierlé. “Maar mama, ik ben écht nog niet moe,” probeer je dan nog wanhopig met de meest bedroefde stem tegen te stribbelen, in de hoop dat je nog die vijf minuutjes extra kan wegkapen. Je protest haalt niets uit en daar lig je dan, klaarwakker in de cel die je slaapkamer is. Wat doe je als kind dan in godsnaam nog als je weet dat je niet kan en zal slapen? Juist ja. Tijd voor een revolutie.

Het verhaal dat het gezelschap brengt is simpel, maar bijzonder origineel: de hele voorstelling draait rond de verbeelding van het kind die na zijn of haar bedtijd niet kan slapen. Het gezelschap vertelt daardoor geen echt verhaal, maar draait in plaats daarvan rond scènes waarbij steeds een aantal verbeeldingselementen van de kinderen centraal staan: wat doet een kind als het niet wil slapen en zijn of haar fantasie laat ronddwalen? Hoe verklaart een kind iets als 'slapen'? Waarover dromen ze? De vijf beeldschermen die verspreid staan op het décor tonen kinderen die elk hun relaas brengen over hun brede kijk op slapen, dromen en alles wat daar maar mee geassocieerd kan worden: slaapwandelen, fantastische droomscenario’s, de enge schaduw die het witte maanlicht creëert… Het hart van de voorstelling is hierbij Nathalie Teirlinkcs creatieve, wazige beeldtaal, waarop de muzikanten An Pierlé en Fulco Ottervanger een boeiende muzikale choreografie op hebben gemaakt. De beelden, stemmen en muziek smelten zo samen tot een fascinerende, kinderlijke wereld die het midden weet te houden tussen droom en realiteit waarin de ervaring van het kind steeds centraal staat. En ook de kinderlijke verwondering en fantasie van de interviews op de beelschermen worden op een originele manier verwerkt. Van de angst en fascinatie voor de vreemde schaduwen die ’s nachts ontstaan door het witte maanlicht tot een kind dat niet wil slapen omdat ze denkt te zullen slaapwandelen en haar weg onderweg kwijt te raken: de naïeve, kinderlijke verbazing die Teirlinck weet te reconstrueren via haar beeldtaal betovert. Het is een zeldzame vertaling van hoe een kind zich werkelijk voelt. Nathalie Teirlinck “snapt het gewoon”, hoorde ik twee vriendinnen tegen elkaar zeggen op het einde van de show.

Of je het nu wil hebben over het getokkel op de gitaar van Ottervanger, de gewiekste manier waarop beide muzikanten zonder veel moeite heldere akkoorden spelen op piano of synthesizer tegelijkertijd, of de nu eens hoge en dan weer lieflijke stemmen van Ottervanger of Pierlé, elk aspect van hun performance vangt de pakkende beeldtaal van Teirlinck uitstekend op.

Daarmee is intussen nog maar weinig gezegd over de performance van Pierlé en Ottervanger. De twee muzikanten zijn naadloos afgesteld op de magisch-realistische beeldtaal van Teirlinck, waardoor ze als duo weten wanneer de toon chaotischer of net rustiger moeten maken. Of je het nu wil hebben over het getokkel op de gitaar van Ottervanger, de gewiekste manier waarop beide muzikanten zonder veel moeite heldere akkoorden spelen op piano of synthesizer tegelijkertijd, of de nu eens hoge en dan weer lieflijke stemmen van Ottervanger of Pierlé, elk aspect van hun performance vangt de pakkende beeldtaal van Teirlinck uitstekend op. De muziek golft langzaamaan weg, en we zien de lichten van de grootstad opnieuw doven. Wakker worden dan maar?