Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

ANDY SHAUF, KRANKLAND | DOK | DEMOCRAZY

REVIEW | MUZIEK
zo 04.06.2017 | 18:45

door Glen Van Muylem

Nauwelijks een jaar moesten we geduldig wachten vooraleer de Canadese singer-songwriter Andy Shauf zijn nieuwste album The Party (2016) uitbracht. Na aankondiging van zijn nieuwe album waren de meeste critici nogal sceptisch, omdat het concept van een feest met de artiest niet te rijmen viel met zijn vrij sombere en ingetogen stijl. Shauf staat immers niet alleen bekend om zijn zwaarmoedige indie-pop en psychedelische klanken, maar vooral om zijn kwetsbare, pakkende karakteriseringen en ongelooflijk subtiele narratieve stijl, zoals in het nummer Wendell Walker uit zijn vorige album The Bearer of Bad News (2015) – een nummer dat overigens genomineerd werd voor de SOCAN Songwriting Prize. We vroegen ons af of hij ons met zijn dromerige, melancholische stijl kon betoveren.

 

Het antwoord daarop is een volmondige ‘ja’. Andy Shauf verschuift het patchworkachtige, grimmige verhaal van een aantal hopeloze inwoners uit een klein stadje in The Bearer of Bad News naar de eenheid van tijd en plaats van een kleine, intieme house party, waarin we korte beelden opvangen van conversaties, humeuren en de complexe innerlijke gedachtegang van verschillende door elkaar lopende personages. Zo vertelt Shaufs zachte, wiegende stem ons over de einzelgänger die te vroeg aankomt op het feest in Early to the Party, zien we in Eyes of them All een jonge vrouw alle aandacht naar zich toe trekken door solo in het midden van de kamer te dansen, toont hij hoe in Martha Sways op het einde van de avond alle gasten wegtrekken en hoe de laatste gast alleen overblijft met Martha, een mysterieuze geest uit het verleden naar wie hij stiekem verlangt.

 

 

Geen opsmuk, geen toeters en bellen en zeker geen duracelkonijn met te veel testosteron dat uitbundig staat te shaken op het podium. Enkel een zelfzekere, pretentieloze Andy Shauf die doet waar hij goed in is: verhalen vertellen. En dat doet hij verdomd goed.

 

 

Exact diezelfde intieme, zwaarmoedige sfeer wist hij zondagavond op DOK – een plek die op een zachte zomeravond zelf iets wegheeft van een knus en openhartig feest – zonder veel moeite op te bouwen. Na de warm-up van de Gentse indieband Krankland was het de beurt aan de langharige, bescheidene Andy Shauf. Geen opsmuk, geen toeters en bellen en zeker geen duracelkonijn met te veel testosteron dat uitbundig staat te shaken op het podium. Enkel een zelfzekere, pretentieloze Andy Shauf die doet waar hij goed in is: verhalen vertellen. En dat doet hij verdomd goed. Zijn stem klinkt live nog beter dan op een studio-album, al is het wel jammer dat we deze keer geen viool op het podium zagen die op het album voor een extra dimensie zorgt.

 

Dat Shauf beslist geen opschepper is op het podium, is intussen wel al duidelijk. Zijn performance is daardoor vaak wel doezelig en lethargisch, soms lijkt hij tamelijk afwezig in de massa van het publiek te staren. Maar ook al is hij geen showbeest, toch geeft hij in elk nummer het beste van zichzelf. Het begin van het concert opende met een aantal nummers van zijn eerder werk, onder andere uit The Bearer of Bad News en Darker Days (2009). Na het nummer Jenny Come Home, waarmee hij als artiest doorbrak op de Canadese radio, was het tijd voor het echte werk: let The Party begin.

 

 

Andy Shauf wist bij elk woord van elk nummer het publiek aan zijn lippen te hangen, vooral door de weergaloze, bitterzoete beelden van zijn teksten als een fris verhaal te construeren.

 

 

Andy Shauf wist bij elk woord van elk nummer het publiek aan zijn lippen te hangen (zo evolueerden het geklap en de enthousiaste kreten op het einde van elk nummer aanzienlijk), vooral door de weergaloze, bitterzoete beelden van zijn teksten als een fris verhaal te construeren. Zo gold zijn eerste nummer van The Party, Twist Your Ankle, als een pijnlijke, gevoelige flashback naar de avond voordien, waardoor de daaropvolgende nummers een grote waas of innerlijke reflectie zijn van verschillende personen: “last night, dancing slow in turning light / with you caught in my eye / well twist your ankle, leave my side.” De verschillende perspectieven van de nummers zorgen voor een caleidoscopische emotionele ervaring die steeds een sterke indruk weet na te laten op de toehoorder: she says “you know I’ve never really met someone like you” […] and I say “you know I’ve never really met someone like you” / Jeremy walks over / and to my surprise / Sherry puts her arm around his side" (Quite Like You).

 

Je kan het concert van Andy Shauf vorige zondag op DOK goed samenvatten als een emotionele rollercoaster. Aan het einde van het concert, na het tragische bisnummer Wendell Walker, bedankt de artiest het publiek, waarna een vrouw uit het publiek luid “THANK YOU” terugroept. Waarop Shauf eerst aarzelend met bredere glimlach het publiek toekijkt en daarna zelfzekerder het publiek opnieuw toespreekt: “No, thank you!”

 

Live Foto's Emma Reynaert©

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓