Femke en Lander Gyselinck tonen met Flamer, een samensmelting van hun namen, hun gedeelde passies en genen. Een voorstelling die het midden houdt tussen dans en drum, tussen kunnen en gekunsteldheid. Want voor één keer worden de rollen omgekeerd: zij wordt drummer, hij wordt danser.

Bij het binnenkomen staan de twee met de ruggen naar elkaar toe gekeerd en zijn de handen in elkaar verstrengeld. Hij is een kop groter dan haar, zij frêle achter hem verscholen. Hun ogen en mond verklaren de gedeelde genen. Net als het froufroutje. Rondom hen staan de tribunes gepositioneerd, met eveneens een rol weggelegd voor het drumstel.

De twee willen in hun dans niet verbazen met mooie kunstjes, maar wel in de cohesie die ervan uitgaat.

De voorstelling begint wanneer ze elk in een cirkel gaan lopen. Très postmodern, très Anne Teresa De Keersmaeker. En dat is zo gek nog niet, want Femke mag zichzelf de artistieke rechterhand van de choreografe noemen in het dansgezelschap Rosas. Of hoe het artistiek geluk de kroost Gyselinck goed gezind is. Lander mag zich op zijn beurt als jongste één van de revelaties van de afgelopen jaren noemen. Zo speelt hij als drummer afwisselend bij onder andere STUFF. en LABtrio en heeft hij al een goed gevulde prijzenkast. Terwijl Wannes, oudste broer uit het nest Gyselinck, dan weer deel uitmaakt van Hof van Eede, schijft voor Rekto:Verso – maar ook voor zichzelf (vooral theaterteksten) –, en er ook een pezig verleden als doctoraatstudent Oudgriekse literatuur heeft opzitten. Voor Flamer nam Wannes de dramaturgie voor een deel op zich, al noemt hij zichzelf liever ‘dienstverlener’ in deze voorstelling. De genen van deze drie wonderkinderen zijn dus alvast mooi verspreid over de verschillende kunsttakken. Maar het is de bescheidenheid die hen zo siert.  

Wat later volgt op de cirkel, blijft ingetogen en afgemeten. De twee willen in hun dans niet verbazen met mooie kunstjes, maar wel met de cohesie die ervan uitgaat. Wanneer op sommige momenten hun schouders elkaar raken, is er soms een ‘pow’ van Landers kant te horen. Een jongensachtigheid die het beetje sérieux aan het begin van de voorstelling onderuithaalt. De dans vindt het midden tussen modern en je-m’en-foutisme, zonder het gevoel te krijgen dat je naar iets stunteligs kijkt. Maar net die gekunsteldheid is de troef van de voorstelling. Zelfs het breakdanceverleden van Lander schemert door in de choreografie, al wordt het showgehalte van headspins geweerd. Ook in het dansen lijkt het steeds dat Lander de energie naar zich toetrekt en Femke die voor de controle zorgt. Of hoe de verhouding jonge broer – oudere zus er doorgaans vaak uitziet.

Naast hun genen delen ze ook een passie voor Jennifer Lopez. Iets wat in verschillende bewegingen en poses sterk naar voren komt. De typische J.Lo-attitude druipt van bepaalde houdingen af en sommige dansbewegingen lijken rechtstreeks uit haar nineties-clips te komen. Er wordt verwezen naar hun kindertijd, maar evengoed naar de kindertijd van velen in het publiek, toen J.Lo’s R&B nog niet besmet was met de beats van Pitbull.

Het is net alsof je deel uitmaakt van hun band, die ze op geheel eigen wijze tegen het licht houden.

Eens hij tot danser geëvolueerd is, is het aan haar om haar kunsten als drummer te tonen. Maar nadat hij als eerste het drumstel even opwarmde terwijl zij nog even danst, lijkt zij hier maar een kleine rol in te vullen. Het is Lander die op zijn eentje een nummer mixt en aan elkaar slaat, en Femke die aan het einde even een grote trom voor haar rekening neemt. Niet geheel onbelangrijk, maar het showeffect wordt er toch opnieuw bij haar broer gelegd. Of hoe het toch een beetje een Lander Gyselinck-show werd.

Doorheen de hele voorstelling heerst een soort knusheid, al klinkt dat nu misschien iets te wollig. Het is net alsof je deel uitmaakt van hun band, die ze op geheel eigen wijze tegen het licht houden. Wanneer ze een eigen choreografie hebben op ‘Jenny from the block’ of een eigenzinnige Lopez-medley brengen op xylofoon en synth (met ondere andere ‘Waiting for tonight’ inclusief toegewijd ‘o-o-oh’), is het net alsof de twee teruggekatapulteerd  worden naar een kamer in hun ouderlijk huis.

Flamer laat je nadenken over de relatie met jouw broer of zus, over jouw opvoeding, over jouw kunnen tout court. Maar nooit op een beschuldigende toon. Zij wordt drummer, hij wordt danser, maar misschien zijn ze het gewoon al altijd een beetje geweest. Elk op hun manier. Of hoe ik de dag nadien ook op geheel eigen manier mijn J.Lo-revival beleefde. Misschien zit daar ook iets in.