Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

In between violet and green | Atelier Bildraum & Thomas Smetryns | CAMPO

REVIEW | PODIUM
do 27.04.2017 | 20:30

door Laura Arens

“Ergens tussen paars en groen, daar ligt de kleur die alles met elkaar verbindt, daar, ergens op oneindig, tussen de tinten lucht en water in.”: dit fragment uit een briefwisseling van Claude Monet met Paul Cézanne (omstreeks 1869) vormt het uitgangspunt voor deze voorstelling. In een donkere zaal, met een opwaaiende stofwolk die in slow motion op de achtergrond verschijnt, belooft het alvast een prikkelend en vooral zintuigelijk theater te worden.

 

 

In de donkere zaal is een opwaaiende stofwolk, in slow motion geprojecteerd, voorbode van een prikkelende en zintuigelijke voorstelling.

 

 

Atelier Bildraum bestaat uit Steve Salembier en Charlotte Bouckaert. Hoewel ze geen opleiding in de theaterkunst hebben  - hij is architect en zij fotografe- staan ze sinds hun eerste voorstelling Bildraum (2014) als beeldenmakers ook op het podium. In hun installaties vormt verbeelding een drijvende kracht, waar ze voor een keer niet een statisch afgewerkt product maar de mogelijkheden van hun vak kunnen tonen.

 

In In between violet and green passeren met een poëtische loomheid een hele reeks maquettes op een lopende band: een verlaten landschap dat Salembier zorgvuldig neerpoot en Bouckaert live filmt en op de achtergrond projecteert. Van desolate boslandschappen tot een verlaten parking: het lijkt wel een mogelijke geschiedenis of scenario van de mensheid en wat diens invloed op deze planeet is of kan zijn. Een heel verfrissend concept, dat je aandacht opzuigt en waarbij je even opgaat in die wereld van maquettes.

 

 

Met een poëtische loomheid passeert een verlaten landschap in de vorm van maquettes op een lopende band.

 

 

Even subtiel verschuift het klankbeeld, waarbij in het begin enkel stemvorken en een stem gebruikt worden. De muziek van Thomas Smetryns biedt een goede ondersteun voor de trage handelingen op scène, met een ietwat dreigend karakter. Jammer dat Smetryns samen met muzikanten Benjamin Dousselaere en Jakob Ampe niet meer geïntegreerd worden op scène, maar langs de kant geschoven zitten. De muziek grijpt immers op een fascinerende manier in op wat er gebeurt en is minder passief dan de acties van Salembier en Bouckaert, die uiteindelijk toch een gerepeteerd en afgewerkt stuk lijken te presenteren zonder al te veel in te spelen op het tijdelijke karakter van de voorbijschuivende beelden.

 

 

Het verschuivende klankbeeld, waar gebruik gemaakt wordt van stemvorken en een stem, biedt een goede ondersteun voor de trage handelingen op scène.

 

 

De uiteindelijke omwenteling levert een mooi eindbeeld op: op een nieuw scherm doemen er via een laatste –in situ afgewerkte- maquette de beroemde tuinen van Monet in Giverny op, uiteraard enkel in groene en paarse tinten. Hoewel dit het hele gebeuren wat ondergraaft – nog eens expliciet het uitgangspunt van je voorstelling tonen is er wat dubbel op – geeft dit wel de sfeer van de voorstelling weer: mooi, verstild en poëtisch. Esthetisch bevredigend, maar evenwel zonder duidelijke kritische blik. Al kan de schoonheid er ook in schuilen dat de kijker zelf zijn sluimerende gedachten of eigen leefwereld projecteert op wat die ziet en met nog meer vragen over het zijn der dingen de zaal uitstapt dan waarmee die binnen gekomen is.

 

 

Foto's door (c) Kurt Van der Elst

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓