Old dreams new planets, de nieuwste van STUFF., krijgt zowat overal vier sterren toebedeeld. Dat we de band bijna drie jaar geleden leerden kennen in diezelfde Handelsbeurs en de talrijke fantastische live-ervaringen daarna, resulteerde in hoge verwachtingen. Zoals iedereen wel bekend, is het vaak beter om op voorhand geen al te hoge verwachtingen te koesteren of om je rugzak verwachtingen zelfs volledig thuis te laten. Wij mochten dan wel rugzakloos arriveren aan de Handelsbeurs, de verwachtingen hadden zich toch in onze broek- en jaszakken weten te nestelen. Gelukkig nog net op tijd om laatstgenoemde bij de vestiaire achter te laten, waarna we ons onverwijld richting een reeds vollopende concertzaal repten.

Je wordt almaar op het verkeerde been gezet, geen minuut is hetzelfde bij deze band.

Niet veel later werden we zachtjes richting ruimte geleid door de intro, om pas na het concert terug te keren. (Nog meer verwijzingen naar de ruimte volgen hierna, u weze gewaarschuwd.) Hoewel ondergetekende noch Frank Deboosere, noch Frank De Winne is en de Volkssterrenwacht aan de Rozier nooit bezocht, bleek het toch onmogelijk om tijdens dat anderhalf uur STUFF. niet aan de ruimte te denken. Op de duur werd het zelfs wat dwangmatig. Dat is natuurlijk niet zo’n ramp, je kunt het ook positief bekijken. Sterker nog: de astronoom in ons is wakker geworden, de interesse gewekt, een toekomst als ruimtereiziger ligt in het verschiet. Op voorwaarde dat het gaat om denkbeeldige verplaatsingen door toedoen van muziek. Om het met een Nicolas Jaar te zeggen: Space is only noise.

Soms zet het vijftal een vredige, vlekkeloze ruimtereis in die heel erg lang zou mogen blijven duren – doorgaans duren ruimtereizen nu eenmaal heel erg lang –, nog vaker kiezen de heren voor een turbulente trip vol horten en stoten die niet ondanks, maar dankzij die horten en stoten óók mag blijven duren. Denk aan voortdurende tempowisselingen en climaxen die alweer stoppen nog voor ze goed en wel begonnen waren. Eigenlijk zijn die voortdurende tempowisselingen de enige constante bij deze muziek, al komt ook de rotaanstekelijke groove in de buurt. Je wordt almaar op het verkeerde been gezet, geen minuut is hetzelfde bij deze band. Eigenlijk is het onbegonnen werk om STUFF.’s muziek te beschrijven, laten we het daarom maar houden op experimenteel, instrumentaal en spacy. Zo weinig jazz hoorden we trouwens nog niet eerder bij STUFF. Maar ga vooral zelf kijken, bijvoorbeeld de dertiende juli op Gent Jazz.

STUFF. klinkt, klonk en zal live altijd anders klinken dan door uw geluidsinstallatie thuis.

En zo werden hogere sferen afgewisseld met aardse tornado’s. Het summum daarvan deed zich voor tegen het halfuur, toen een loeiende tornado nood had aan ruimte en uitmondde is een hemelse helse trip. Daarna werd het heerlijke ‘Strata’ ingezet, nog veel beter in het echt. Rond minuut veertig liet drummer Lander Gyselinck het publiek weten hoe “intimiderend gezellig” hij het vond, waarna hij en bassist Dries Laheye, EWI-speler en saxofonist Andrew Claes, turntabler Mixmonster Menno en Joris Caluwaerts op keyboard, planeet aarde wederom vaarwel zwaaiden. Tien minuten later joeg Gyselinck het tempo de hoogte in met droge knallers, om dan weer een adempauze te nemen en vervolgens ingehouden los te barsten – contradictorisch, maar niet bij STUFF. Om het met een Kendrick te zeggen: DAMN. Het hoogtepunt van de set wat ons betreft. En ook na een hoogtepunt stelt STUFF. je niet teleur: eerst een kroonende sax, niet veel later trippy en uptempo.

Voor ons was het toen al lang goed. We zaten de rest van de rit met veel plezier uit en verbaasden ons nog over een langgerekt stuk zotte techno, uiteraard doorspekt met een Stuffiaanse sound, dat zo in een underground club door te boxen zou kunnen knallen. Een eerste einde volgde, waarbij Gyselinck de woorden “Wij zijn, waren en zullen altijd STUFF. zijn” sprak. Ware zin. Wat ook waar is: STUFF. klinkt, klonk en zal live altijd anders klinken dan door uw geluidsinstallatie thuis. Het vijftal kwam terug (“tzalwelzijn”) met een extra portie muzikaal lekkers, waaronder ‘Java’ uit de debuutplaat. Wat een einde. Bij het buitenkomen bleken we vreemd genoeg nog steeds op de Kouter in Gent te zijn, waarna onze innerlijke meteoriet zich meteen in de muziekafdeling van de Fnac wou boren om Old dreams new planets te halen. Zoiets lukt natuurlijk niet meer rond elf uur ’s avonds.

Vijf sterren voor STUFF. Omdat elk bandlid zijn eigen ster verdient (ja toch?) en omdat sterren hemellichamen zijn. Daarmee is de cirkel rond. De aarde is dat naar het schijnt ook en wegens ontoereikende kennis over al wat zich nog in het heelal bevindt, zullen we het daarbij laten.

Geschreven en beleefd door Pablo Jossa