INFINITE NOW | OPERA GENT
REVIEW | PODIUM
di 18.04.2017 | 18:00
door Philipp Kocks
Als je graag eens een mooie klassieke opera wil gaan bekijken, dan blijf je beter weg van Infinite Now. Deze productie van Chaya Czernowin is allesbehalve mooi en klassiek maar is een monsterlijk meesterwerk. Theater, opera en geluidskunst worden tot een wanstaltige emulsie verwerkt die je met een heerlijk beklijvend gevoel achterlaat. 'Dissonant' is volgens mij de samenvattende term voor deze voorstelling.
Infinite now is een stad, een universum
Het was wereldpremière dinsdagavond in het operagebouw van Gent. De Israelitisch-Amerikaanse componiste en regisseuse Chaya Czernowin was er hoogstpersoonlijk bij om haar derde opera voor te stellen. "Ik vergelijk mijn opera's graag met ruimtes. Pnima, mijn eerste, is een huis, een huis waar maar heel weinig mensen inpassen. In Zaïde creëer ik twee huizen, als overburen; het ene hypermodern, het andere in 18de-eeuwse stijl. Als ik die lijn doortrek dan is Infinite Now een stad, een universum."
In haar universum brengt Czernowin theateracteurs, operazangers, orkestleden en geluidskunstenaars samen en laat ze hen met elkaar clashen. Dat dissonante effect wekt ze niet alleen op tussen de partijen onderling, maar ook binnenin elk element. Zo komt er geen enkele harmonie uit de orkestbak en zingen de zangers en spreken de sprekers hectisch door elkaar. Door de luidsprekers van de zaal hoor je kibbelende Chinese kinderen, fladderende vogels en huilende windhozen die niet altijd als achtergrondgeluid bedoeld zijn. En in de linkerlogebak zit een elektrisch gitarist dissonante akkoorden te spelen. In zes bedrijven en zonder pauze bracht ze het publiek in een soort trance waar je nog moeilijk uit kon ontwaken na de voorstelling.
Van een herkenbaar ritme was er geen sprake
Voor de context, want een verhaal kun je het moeilijk noemen, gebruikt Czernowin teksten uit de theatervoorstelling FRONT van Luk Perceval en de Chinese novelle Homecoming van Can Xue. Wat je krijgt is een soort allegorie van oorlog, eenzaamheid en angst. Flarden van deze twee werken worden door elkaar geweven zonder enige merkbare structuur. In haar inleiding zei Czernowin dat ze de acteurs en zangers soms woorden liet inademen waardoor je zelfs binnenin één zin een hele reeks vreemde intonaties vindt. De gespeelde personages lijken onbelangrijk en dwalen als verloren zielen rond op een sober podium.
Als lid van het orkest moet je over een waanzinnig concentratievermogen bezitten om de partituur van Infinite Now te doorstaan. Vaak speelden de strijkers hele halve uren lang licht krijsende noten terwijl de blazers om het kwartier misschien eens twee noten mochten spelen. Van een herkenbaar ritme was er geen sprake. De drie percussionisten leken zich wel te amuseren met het veeltal aan instrumenten in hun hoek. Deze keer was het trouwens een zegen om op de eerste rij te zitten, want zelfs de zweetparels op het hoofd van dirigent Titus Engel leverden hun bijdrage aan het stuk.
Infinite Now zorgde voor een ervaring die tegen alle verwachtingen van een klassieke opera ingaat. "Ik maak geen entertainment", poneerde Czernowin resoluut. En dat was het ook niet. Het was een 150 minuten durend trancendentaal meesterwerk.



↓ GERELATEERDE ARTIKELS ↓
REVIEW | PINX 2019 | SPHINX CINEMA
Review | Podium |
wo 30.01.2019 |
Aan het begin van het jaar kleuren de wolken boven Sphinx Cinema traditiegetrouw regenboog voor het holebifilmfestival Pinx. Tijdens deze zevende editie kon je vijf dagen in de cinema...

REVIEW | THURSTON MOORE ENSEMBLE / WOBBLY | VOORUIT
Review | Podium |
do 31.01.2019 |
‘Sonic Youth’-opperhoofd Thurston Moore kwam op 30 januari met zijn 12-String Guitar Noise Project de Theaterzaal van de Vooruit onveilig maken. Wie de deur uitging voor een easy listening event kwam...

TUMULT TIPT | PINX 2019 | SPHINX CINEMA
Review | Podium |
wo 30.01.2019 |
Morgen wordt het startschot gegeven voor het holebifilmfestival PINX! Sphinx Cinema kleurt vijf dagen lang buiten de lijntjes, in alle kleuren van de regenboog, met een programmatie vol uiteenlopende...

REVIEW | BIECHT RAF WALSCHAERTS | MINARD
Review | Podium |
do 24.01.2019 |
Raf Walschaerts trekt momenteel door Vlaanderen met zijn nieuwe solovoorstelling Biecht. Afgelopen donderdag vulde de oudste helft van Kommil Foo de stoelen van de Minard, klaar om te biechten....
