Het filmfestival op locatie, Ciné Privé, is dit jaar aan zijn tiende editie toe. Dit werd opnieuw gevierd in de circuskerk van Malem, net zoals vorig jaar. Ondanks de kille temperatuur in de kerk, blijft het een uitzonderlijke locatie. De witte kerk staat gecentreerd tussen de al even witte rijhuizen. En, niet te vergeten, het gezellige meeting point vlabij de kerk met koffie en gebak rechtvaardigen de keuze voor een tweede bezoek aan Malem. Voor deze tiende editie werd een extra dag aan het programma toegevoegd. Op donderdag selecteerde het jonge filmliefhebberscollectief, The Jigsaw Puzzle, een bonte mix aan kortfilms die werden vertoond in huiskamers van de buurtbewoners. Dan toch een hele hoop nieuwe locaties voor deze jubileumeditie. Tumult.fm was erbij op vrijdag en zaterdag om zich te verwarmen aan een uitgebreide selectie kortfilms. We zetten de hoogtepunten van onze tweedaagse op een rij.

Chloé Alliez bracht met Toutes Nuancées een ode aan de vrouw in al haar facetten. Alliez schetst in vier minuten een herkenbaar, romantisch en toch eerlijk beeld van de vrouw.

Vrijdagavond werd geopend door Nimmer van Lieven Vanhove. Een episch liefdesdrama in live action en 3D animatie waarbij een man en vrouw streven naar dat ene moment van samenzijn boven een eeuwigheid eenzaamheid. Er is geen dialoog, wel gebruikt hij prachtige beelden en een even mooie symboliek om dit epos te vertellen. De vrouw schenkt haar hart op een verscheurende wijze aan haar man, die alles in het werk zet haar te bereiken aan de overkant van een instortende klif. Een filmische sterke opener en een heerlijk debuut van Vanhove. Chloé Alliez bracht met Toutes Nuancées een ode aan de vrouw in al haar facetten. Alliez schets in vier minuten een herkenbaar, romantisch en toch eerlijk beeld van de vrouw. Deze stop motion animatiefilm is vooral verfrissend door het gebruik van schakelaars op de gezichten van de personages. De schakelaars van de ouderwetse soort die bij onze grootouders in de hoek van de kamer hangen, creëren een surrealistisch beeld. En hoewel Alliez de stereotypen soms opzoekt, blijft ze ver weg van een karikaturaal beeld van de vrouw. Want, ja hoor, we zien ze graag. We houden ook van Catherine, de crazy cat lady die liefde zoekt bij haar huisdier en daarbij de liefde van de mensen in haar buurt niet eens opmerkt. Een komische toevoeging van Britt Raes, die eveneens het aanbod tijdens Ciné Privé selecteerde. Het thema draait rond onzekerheid en rond de zoektocht naar affectie die we allemaal uitvoeren. Een andere animatiekortfilm die ons aan het lachen bracht, was No Offense van Kris Borghs. Hoewel het onderwerp je niet meteen vrolijk maakt, kaart Borghs op een satirische wijze het verlies van persvrijheid in onze wereld aan. Ontzettend grappig en tegelijk allerminst om mee te lachen dus. Een andere maatschappelijke aanklacht kwam er van Dimitri Sterkens met On Attend. Een confronterend portret van ons bureaucratisch migratiebeleid, waarbij de koude douche die vele migranten krijgen wanneer ze aankomen letterlijk in beeld wordt gebracht. Dankzij knappe acteerprestaties levert dit een beklijvend beeld van onze koele maatschappij op in de omgang met migranten. In Vliegende Ratten (Emiel Sandtke) wordt het migratieprobleem ook aangekaart, ditmaal vanuit Westers standpunt en meerbepaald dat van de jonge Kian. Hij probeert er alles aan te doen om zijn vriend Nadir, wiens ouders het land worden uitgezet, te beschermen. Een mooi verhaal over vriendschap waarbij afkomst slechts een verwaarloosbaar detail is.

Het grootste en mogelijks spontaanste applaus was voor Stacey en de Alien van Nelson Polfliet. Een absurd verhaal over de jonge Stacey die geen afscheid kan nemen van haar overleden moeder. De jonge Polfliet liet de kerk stil worden tijdens de Q&A toen bleek dat hij met dit verhaal een persoonlijk verhaal vertelde.

Luca Zuberbühler gef ons het meest originele verhaal met Lothar. Het verhaal van een jongen die, wanneer hij niest, zaken laat ontploffen. Afgesloten van de buitenwereld komt hij voor een dilemma te staan, wanneer ook zijn geliefde broodrooster ontploft. Een absurd verhaal dat de zaal meermaals liet grinniken dankzij een goed getimede montage, u begrijpt het wel, de nies, en knappe visuele effecten wanneer daaropvolgend iets ontploft. Een kwaliteitsvolle kortfilm die bewijst dat die productioneel ook zeer hoogstaand kunnen zijn. Het grootste en mogelijks meest spontane applaus was voor Stacey en de Alien (Nelson Polfliet). Een evenzeer absurd verhaal over de jonge Stacey die geen afscheid kan nemen van haar overleden moeder. De jonge Polfliet liet de kerk stil worden tijdens de Q&A toen bleek dat hij met dit verhaal een persoonlijk verhaal vertelde. Dankzij een heerlijke eighties vibe en reeks absurde gebeurtenissen werd de film echter geen tearjerker. De rol van de alien was ons niet helemaal duidelijk, we vermoeden dat hij dienst deed als een soort onderbewustzijn van Stacey.  Een gek verhaal met gekke figuren, maar de wereld is nu eenmaal een beetje gek. Anouk Fortunier zette bovendien een heerlijke prestatie neer als opdringerige buurvrouw die we toch het vermelden waard vinden. Ciné Privé werd afgesloten door Twist van Mathieu Stevens, hoewel dat niet de bedoeling was. Door technische problemen werd de film van het jonge productiehuis Flapdop opgeschoven naar het einde. Niet helemaal verlost van technische foutjes konden we genieten van deze feelgood kortfilm over hoe ouder worden niet het einde betekent van een spannend leven. Sterke acteerprestaties van Marilou Mermans en Charlotte Anne Bongaerts in combinatie met sprekende beelden van onder meer Michael Vermaercke leveren een kanjer van een film af met, zoals de titel aangeeft, een twist.

Er wordt wel eens smalend over kortfilm gedaan, alsof het niet meer is dan enkel een opstapje naar de echte filmwereld, waar kortfilm het schooltoneel is en de langspeelfilm de theatervoorstelling. Ciné Privé verzamelde ook dit jaar enkele prachtige kortfilms die bewijzen dat ze meer zijn dan enkel een opstapje. Het programma mocht iets selectiever, want enkele films mochten er van tussen wat ons betreft. Maar toch, liever elke dag enkele knappe kortfilms, dan de zoveelste middelmatige langspeler.