We leven vandaag in de 21ste eeuw. De strijd tegen holebi- en transfobie lijkt gestreden. In België, en bij uitbreiding West-Europa, is dat grotendeels het geval, al is er zeker nog plaats voor verbetering. Niet in alle landen is de situatie even rooskleurig.

You'll never be alone van de Chileense regisseur Alex Anwandter is gebaseerd op de homofobe moord in 2012 op de jonge Chileen Daniel Zamudio. In de film heet het slachtoffer Pablo. Hij is een extravagante 18-jarige die ervan houdt zich in drag te kleden en samen met zijn lesbische vriendin de gay clubs in Santiago onveilig te maken. Zijn levensstijl wordt echter niet getolereerd door kennissen. Enkele mannen slaan hem in coma en laten hem voor dood achter. Zijn vader Juan, een eenvoudige arbeider in een paspoppenfabriek, staat er alleen voor en neemt het heft in eigen handen.

Hij is een extravagante 18-jarige die ervan houdt zich in drag te kleden en samen met zijn lesbische vriendin de gay clubs in Santiago onveilig te maken.

Grauwe vogelperspectieven van de Chileense hoofdstad, vale kleuren, de aanblik van levenloze paspoppen en de soundtrack van Anwandter zorgen voor een troosteloze sfeer in deze film. Een sfeer die contrasteert met de felle kleuren van Pablo's jurken en make-up. De combinatie van de eerdergenoemde elementen en het contrast met Pablo's levenstijl geven goed de radeloosheid van de vader weer. De film mag dan wel handelen over een homofobe aanval op Pablo, toch is het duidelijk dat de vader eigenlijk het hoofdpersonage is. De scène met de aanval zorgt voor een kantelpunt. Hierna ligt de focus op de vader die probeert de daders te vatten en de dure behandelingen te betalen.

De film had de gevolgen van deze gruwelijke aanval beter kunnen uitdiepen. De moord op Daniel Zamudio zette Chili op stelten. De politieke machthebbers werden gedwongen de machocultuur in het land aan te pakken en een wet tegen homofobie goed te keuren. Deze moord heeft dus in de realiteit heel wat in beweging gezet. Hier is echter niks van terug te vinden. Het gesprek tussen de vader en zijn advocaat is te linken aan de politieke impact, maar de regisseur kon hier meer mee doen.

De film voelde aan als een gemiste kans om echt een statement te maken.