Wat we gisterenavond in de Gentse opera hebben gezien, was onbeschrijfelijk mooi. En toch gaan we een poging doen. Dat Anne Teresa De Keersmaeker naam heeft gemaakt, weet iedereen. Wie Rain (2001) zag, snapt waarom.

Tien topdansers geven het allerbeste van zichzelf op Music for 18 Musicians. De minimalistische tonen van Steve Reich lijken te zweven tussen het klassieke en elektronische genre. Reichs muziek verandert continue van beklijvend donker naar heerlijk frivool.

Als spelende kinderen trekken ze elkaar mee in de beweging.

De manier waarop de dansers zich op het ritme voortbewegen geeft de indruk dat ze er een belichaming van zijn. Zo precies en gevoelsmatig verplaatsen ze het ene lidmaat na het andere. Ze lijken wel magneten die elkaar keer op keer aantrekken en opnieuw afstoten. Het ene moment stralen ze pure focus uit, meegaand op de pulsen die ze krijgen. Het andere moment veranderen ze in spelende kinderen, vol plezier en lichtheid trekken ze elkaar dan mee in de beweging.

Die dynamiek wordt versterkt door de kledij. De beigetinten en lichte stoffen benadrukken de soepelheid waarmee ze dansen en vliegen zachtjes mee met elke stap die ze zetten. De Keersmaecker gebruikt de kleding dan ook om haar dansverhaal kracht bij te zetten. Tijdens het meest wervelende moment van het stuk, wisselen de dansers hun beigetinten in voor fel roze. Hun jolijt en uitbundigheid zien we vanaf dat moment niet enkel meer in de choreografie, maar ook in hun klederdracht.

Het schaduwspel dat de dansers creëren is bijna magisch.

Ook het decor draagt bij aan de totaliteit van het stuk. Een groot touwtjesgordijn in de vorm van een halve cirkel vormt de achtergrond. Door de belichting genieten we niet enkel van de dansers zelf, maar ook van hun schaduwspel op de ‘touwenregen’. Bijna magisch is het. En dan zijn er nog die momenten waarop de dansers het gordijn aanraken en er een golf van beweging ontstaat. Ze creëren een haast hypnotiserende sfeer.

Zelden word je zo verrast in een theaterzaal. Ook het publiek is het ermee eens, de staande ovatie die de dansers kregen was dan ook volledig terecht.

Foto's: Herman Sorgeloos