In 1948 voorspelde George Orwell het al: de volledige teloorgang van de privacy. Dat Big Brother gevoel ondervinden steeds meer mensen tegenwoordig als realiteit. Elke beweging die we maken wordt geregistreerd door bewakingscamera’s, politieagenten,… Een mens zou het er benauwd van krijgen! Het is dat beklemmende geef-mij-mijn-identiteit- terug-gevoel dat de jongeren van Victoria Deluxe als uitganspunt namen in Move On. Move On ging in oktober 2015 van start als artistiek onderzoek. De dames en heren van Victoria Deluxe gingen na hoe de jeugd van tegenwoordig zich gedraagt, en vooral, hoe ze zich beweegt in de “bezette” (a.k.a bewaakte) publieke ruimte.  Tumult.fm ging kijken op de laatste speeldag in de Vooruit.

De voorstelling ging meteen herkenbaar van start. Alle lichten uit, de gezichten van de jongeren enkel zichtbaar door het licht van hun telefoonscherm. Langzaam bouwden verschillende geluiden zich op: de bel van een tram, voetstappen, belgerinkel,… Aaah de stad! De boys ’n girls bewogen zich snelwandelend, net niet tegen elkaar botsend over het podium, zonder op te kijken van hun toestel. En dat bleef de hele voorstelling zo. Anderhalf uur lang lijken ze vergroeid te zijn met het ding, wat er ook gebeurt op het podium. Bijna wilden we zelf uit pure frustratie “allez, leg dat ding eens neer en kijk voor je” roepen, maar Hilair Francisco was ons nog net voor. Hij drukte zijn ongenoegen over de smartphonezombies uit in een bevlogen doch lollig klinkende rant. Ondanks de zeer oprechte boodschap van zijn uitspatting konden we een glimlach niet bedwingen. Die jongen straalt gewoon sympathie uit, waardoor we maar graag alles wat hij zei blindelings geloofden. Ik mag hem wel! (wow-moment 1)

Kijk eens op van je telefoonscherm, voor je met je neus tegen de muur loopt

Met smartphoneverslaving als grote constante in het verhaal liet Victoria Deluxe ons de dubbele standaard voelen die er bij menig stadsbewoner heerst: bewaking op straat betekent verlies van privacy, maar elk detail van je leven online zetten, dat niet. De ironie! Maar er werden nog andere thema’s aan de kaak gesteld. Een technische danseres demonstreerde hoe het voelt om nagefloten te worden op straat,  gevolgd door een de jongens tegen de meisjes –esque tafereel. Hadden wij evenveel gratie in ons lijf, we zouden de hele dag pirouettes draaien. Gewoon omdat het kan. En bovendien is een flinke dosis girlpower altijd op zijn plaats! Ook hangjongeren en bendevorming zijn terugkerende thema’s, inclusief u moeder mopjes, want er mocht al eens gelachen worden.

In het stuk werd onder andere door vlotte taalwissels gewezen op de diversiteit en de verschillen tussen de spelers, maar de nadruk lag vooral op waar ze elkaar vinden. We werden verrast door een van de spelers die een hele voorstelling lang kalmpjes op de achtergrond bleef, toen die uitbarstte in een theatrale breakdance solo. Ja hallo mijnen braven! Daar willen we al eens een welgemeend schouderklopje voor geven. (wow-moment 2)

Wat wij geweldig vonden aan het stuk, was de sterke beeldspraak en de welgemikte metaforen. Het bijna religieuze tafereel dat de happy bunch naar het einde van de voorstelling toe creëerde (inclusief smartphone, hoe kan het ook anders) bleef ons het meeste bij (wow-moment 3). Enkel de metafoor waar de mensheid vergeleken werd met een mierenkolonie vonden we een beetje vergezocht, hoewel dat geen domper sloeg op de voor de rest heel fijne voorstelling. Door de samenwerking met choreograaf Karim Kalonji hadden we misschien nog iets meer dans verwacht, maar de georkestreerde chaos en de constante dynamiek in het stuk zorgde er voor dat we anderhalf uur lang geboeid bleven kijken. We hebben ons verwonderd, we hebben gelachen, we werden ontroerd, maar we werden vooral met de neus op de feiten gedrukt. Knap werk van Victoria Deluxe!

Wat hebben we onthouden? Kijk eens op van je telefoonscherm, voor je met je neus tegen de muur loopt.