De tournee naar aanleiding van het in 2015 verschenen Phantom Radio was nog niet goed en wel afgerond of Lanegan kondigde al een reeks “solo” optredens aan. Solo bleek echter een relatief begrip te zijn want zowel vaste luitenants Jeff Fielder en Frederic Lyenn Jacques als Duke Garwood stonden mee op het podium.

Lanegan gaf de eer om de avond te openen aan zijn vriend en Brusselaar Lyenn die u misschien nog het best kent als bassist van Dans Dans. Het enkel bij deze vermelding houden zou de man absoluut oneer aandoen. We zullen maar meteen met de deur in huis vallen en gewoonweg zonder te zoeken naar een subtielere verwoording vertellen dat Lyenn zijn solowerk tot de mooiste muziek behoort waar we ooit al naar geluisterd hebben. Bij het grote publiek blijft Lyenn tot nu toe onder de radar en veel airplay zal hij allicht niet meteen krijgen, maar wie een beetje luisterbereid is zal ongetwijfeld geraakt en ontroerd worden door zijn muziek. Lyenn klinkt eerlijk, alles wat er te horen is lijkt essentieel en zelden was melancholie zo schoon en helend. Zichzelf begeleidend op elektrische gitaar en bouzouki werd vooral uit het net gereleasete Slow Healer geput maar eindigen deed hij met Seeds And Semen dat hij uit zijn debuutplaat plukte. De timide en ietwat schuchtere bindteksten stonden in contrast met de intense uithalen waarmee hij zijn set eindigde en een volle Vooruit collectief kippenvel bezorgde.

We zullen maar meteen met de deur in huis vallen en gewoonweg zonder te zoeken naar een subtielere verwoording vertellen dat Lyenn zijn solowerk tot de mooiste muziek behoort waar we ooit al naar geluisterd hebben 

Vooraleer het de beurt was aan Lanegan werd er nog tijd gemaakt voor Duke Garwood. Een aantal jaar geleden was hij degene die samen met Lanegan Black Pudding opnam. Garwood bracht recente songs die hij staande hield met een uniek gitaarspel maar vooral met een drang naar de blues.  

Zo’n uitgepuurd Lanegan optreden, en een toch wel een heel andere ervaring dan in pakweg de AB te staan kijken  

Omstreeks half tien kwamen Lyenn en Garwood opnieuw het podium op, deze keer werden ze wel vergezeld door Jeff Fielder en vooral door Mark Lanegan. Naast uiteraard een heleboel nummers uit zijn soloplaten, enkele Screaming Trees nummers en ook een duo uit Black Pudding vulde Lanegan zowat een derde van zijn set met andermans werk. Onder anderen Leaving Trains, Soulsavers, Napalm Beach, Kurt Weil en zowel Frank als Nancy Sinatra zette Lanegan volledig naar zijn hand. Best een geslaagde formule, zo’n uitgepuurd Lanegan optreden, en een toch wel een heel andere ervaring dan in pakweg de AB te staan kijken naar een briesende rockband. De ingehouden Lanegan zorgde bij momenten voor kippenvel. Voor de iets stevigere rocknummers zoals Gravedigger Song bleek de beperkte bezetting toch een tekortkoming maar dat is slechts een voetnoot bij een voor de rest indrukwekkende passage. Naast Lanegan zelf kreeg ook gitarist Jeff Fielder in deze bezetting een glansrol toebedeeld. Naast sobere begeleidingen bleek Lanegan hem ook wat meer vrijheid te geven en op die momenten liet Fielder zijn creativiteit op een geslaagde manier de vrije loop. Dat Fielder af en toe de aandacht opeiste, of mocht opeisen, zorgde voor de nodige dynamiek in de set en op die manier wisten ze de aandacht gedurende 21 nummers moeiteloos vast te houden.