Harpp. Harpp! De naam alleen al. Harpp is een trio bestaande uit een drummende zanger (Gilles D.), een gitarist (Laurent D.), en een bassist (Njord D.), en ze zorgen voor zweetuitbarstingen bij recensenten door de moeilijkheid om de groep met een gepast label te omschrijven. Ze kleuren buiten de lijntjes, zoveel kan ik je al vertellen. Wat ik ook kan vertellen, is dat de Harpp die op woensdag 4 mei optrad in Kapitein Cravate in Gent, niet dezelfde Harpp was die deze recensent al eerdere keren had zien spelen. Ik dacht dat ik Harpp kende.

Foto: Hanne Craye

Wie Harpp hoort, herkent garage-rock, psychedelica, enkele jazz-verwijzingen en hier en daar een volvette blues-uithaal die niet onderdrukt kon worden. Het bindmiddel tussen deze eclectica is de groove, die als een oerkracht de ruimte vult, en de luisteraar inneemt. Als je vatbaar bent voor zo’n oerkracht, dan heeft Harpp je veel te bieden. ‘Organisch’, vertelde frontman Gilles D. me voor aanvang. En hij sprak geen leugens: nog geen tien minuten later zat hij daar aan zijn drumstel, micro aan die snor, hij gaf alles wat hij had, en je zag hem zelf denken, ‘Wow, dit gaat zo lekker — organisch!’

Hij zit als frontman in het midden van het podium, geflankeerd aan de linkerkant door Njord, aan de rechterkant door Laurent. Bij de meeste groepen is het zo dat de frontman de touwtjes in handen houdt, of tenminste dat hij de rest van de groep aanvoert. Bij Harpp ligt de dynamiek anders. Gilles D. is dan wel het kloppend (drummend?) hart van Harpp, maar hij heeft de touwtjes niet in handen — het is waarlijk de oergroove die de bovenhand heeft, en waaraan alle drie leden gehoorzamen. Je merkt dat de uiteenlopende muzikale invloeden vechten om een plaatsje in het geluidenpalet van Harpp. De basgitaar is niet verlegen, en verraadt een drang naar blues, en wanneer hij dit verbergt, zorgt hij voor het rock-gevoel dat Harpp nodig heeft. De gitaar van Laurent D. is een wildeman die de psychedelische garage zanglijnen van Gilles ondersteunen, maar die op andere momenten een uitstap maakt naar jazz-akkoorden. Dat de gitaar een wildeman is, kan je merken aan het gezicht van degene die hem bespeelt: Laurent trekt in volle concentratie zijn mondhoeken omlaag en knijpt de ogen half dicht — met zijn donkere wilde haren en die snor heeft hij iets weg van Frank Zappa (de jazz-lijnen waren Zappa’s ding). Neem daarbij nog de scherpe  drums en de psychedelische zanglijnen, waarop redelijk wat reverb staat, en je krijgt een vrij modderig geheel. Of vies, kan je zeggen. Maar gelukkig heeft Harpp een tefal-laag: de viezigheid bakt niet aan. De dynamiek in de groep zorgt ervoor dat het geen warboel wordt.

Foto: Hanne Craye

Op woensdag 4 mei speelde Harpp in zekere zin een thuismatch: een goed deel van het publiek was al vertrouwd met de groep, en het trio toonde zich niet gespannen. De aanwezige Harpp-fans waren toch getuigen van een transformatie van de groep: het scherpe garage-rock kantje, waarvan het beste voorbeeld hun geweldige nummer ‘Shewizard’ (dat nu niet meer in de set-list staat), is minder aanwezig, en in de plaats gaat Harpp meer in een psychedelische blues-meets-jazz richting. Ondanks het feit dat de oude Harpp indruk maakte met hun zelfzekere garage-rock van weleer, is deze nieuwe richting een boeiende ontwikkeling. En omdat Harpp zo’n organisch geheel is, kan die ontwikkeling amper tegengehouden worden —het is namelijk de oergroove die de bovenhand heeft.