Op zaterdagavond 19 maart gaf de Gentse groep Binti een heus afscheidsconcert in de Trefpunt Concertzaal. Het was een avond vol sfeer, engelengeluid en charmant gegniffel. De dames van Binti zijn (jawel!) zes zussen met Egyptische roots die enkele jaren geleden besloten samen het podium op te klimmen. Aanvankelijk legden ze zich vooral toe op covers maar ongeveer twee jaar geleden doken de zussen zelf de studio in. Het resultaat daarvan mocht menig luisteraar zaterdagavond aanschouwen.  Men luisterde. En men zag dat het goed was.

Wat speelt Binti? Dat is heel moeilijk te zeggen. In de eerste plaats een jazzy, funky, bluesy mix van zielenroerselen. Het prachtige ‘My love has told me’ is hier een sprekend voorbeeld van.  Maar er is ook plaats voor wat donkerdere muziek, zoals ‘My sun my moon’ en ‘Boxes’. Hadiel, Yasmin, Amina, Rana, Sherien en Fedia Holail Mohamed kunnen samen een glashelder stemgeluid produceren dat werkelijk uniek is. Het is dan ook vrij opmerkelijk dat deze zussen niet bijster bekend zijn binnen het muzikale landschap. Vocaal zijn de nummers enorm strak samengesteld, en de timing van de zussen is zeer indrukwekkend. De dwarsfluit die Rana, majestueus bespeelt, kan telkens weer een speelse, zonnige toets aanbrengen. Ze stelden ook enkele nummers voor die nog niet op EP zijn opgenomen en hiermeegingen ze eerder de synth-achtige toer op, waarbij de combinatie van de zoetgevooisde stemmen met een pak donkere beats voor een heel mooi contrast zorgde.

Maar ook als de muziek niet helemaal je ding is, is het een bijna onmogelijke opdracht om niet door het zestal ingepakt te worden. Ze staan heel onbezonnen, down-to-earth en soms zelfs een ietsiepietsie klungelig op het (overigens best krappe) podium. Zo waren er hier en daar wel wat technische mankementjes en besloot de gitaarkabel van Amina midden in een song de gitaar te laten voor wat ze was.  De bindteksten waren duidelijk niet voorbereid, maar haalden hun schoonheid des te meer uit spontaniteit en oprechtheid. Of zoals Yasmin de cover ‘Get Free’ aankondigde: “dit is voor iedereen die zich verzet tegen een grens”. 

Het was een afscheidsconcert, mooie liedjes duren zelden lang. O kommer en kwel! Het afscheid is weliswaar niet definitief, moge dat een troost wezen. Amina gaat op zoek naar haar roots in Egypte en ook anderen van het zestal hebben plannen in het buitenland. Een groot en pijnlijk verlies voor de muzikale wereld, maar dat krikt het magisch gehalte van deze avond zeker en vast omhoog!