Donderdag 28 januari was een gezegende dag voor popcultuurpoëten overal: niet alleen was het Gedichtendag (en het einde van de zoveelste examenperiode), het was tevens de dag waarop Gent besloot om het tienjarig bestaan van de debuutplaat van Arctic Monkeys te vieren. One-off tribute band A Certain Romance had zich dan ook onbevreesd de taak aangemeten om Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not te brengen op Date With the Night.

De vraag van de organisatie naar zoveel mogelijk bandshirts werd ingelost, waardoor de Sioux een ongewoon hoog gehalte jeugd gekleed in t-shirt en jeans bevatte, een eerder kleurloze substitutie van de gewoonlijke houthakkershemden. Maar niet getreurd, want een volledig album Arctic Monkeys-muziek stemde ons collectief vrolijk. Op de klassiekers was duidelijk duchtig geoefend: ‘I Bet That You Look Good on the Dancefloor’ kon een reeds vrij beschonken Sioux bijna overtuigen dat het de Britse indiehelden in hoogsteigen persoon waren die hen uit het lint lieten gaan.

‘When The Sun Goes Down’ bleek het moment waarop we al de hele avond wachtten. Niet alleen vanwege dit geweldige Arctic Monkeys-nummer, maar vooral omdat het ongelooflijk adembenemend vrouwelijk specimen voor mij eindelijk de mysterieuze jongeman in de lange, zwarte jas zover had gekregen haar een drankje terug te trakteren en nu sensueel in zijn oor stond te fluisteren. Ons ongewild voyeurisme werd beloond met een positieve afloop van een zeer kosmisch goedgekeurde romance. Ondertussen zagen we vanuit onze ooghoek zanger Jeroen De Gussem een paal beklimmen (haal je gedachten uit de goot, man) en gniffelden we bij onszelf: “Amai den Alex Turner is er niets tegen”.  

Hoewel gelegenheidsband A Certain Romance muzikaal af en toe wat rommelig overkwam, vergaarden ze terecht een overweldigend arsenaal fans op de eerste rij, waar overigens nog net geen kinderen werden verwekt. Muzikaal Gent, in de vorm van Uncle Wellington’s Wives (Sven Sabbe, Jonas Bruyneel), Modern Art (Brecht De Moor, tevens Sabbe en Bruyneel) en Coyote Melon (Jeroen De Gussem), toonde zich eendrachtig in het vertolken van hun helden en bezorgden een hoop indieboys en –girls het begin van een zalige avond.  

Foto: Lawrence Schoonbroodt