Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

REVIEW | DE KERSENTUIN | NTGENT

REVIEW | PODIUM
za 28.11.2015 | 19:00

door Roos Pauwels

Johan Simons regisseerde ‘De Kersentuin’ van Anton Tsjechov en maakte een voorstelling die tot de essentie kwam. De essentie die Tsjechov zelf voor ogen had. En dat met de hulp van een fenomenale cast.

 

Het verhaal van ‘De Kersentuin’ draait rond het hoofdpersonage Ljoebov Andrejevna, een weduwe die naast haar man, ook haar zoon kwijtraakte. Ze ontvluchtte haar verdriet en zocht heil in Parijs waar ze links en rechts met geld smeet. Wanneer ze totaal verarmd opnieuw huiswaarts keert naar haar landgoed met de alombekende kersentuin, begint het verhaal. Een rijk geworden boer Jermolaj Lopachin wijst haar op de feiten. Het landgoed moet worden verkocht om de schulden af te betalen. Het hele huishouden is verlamd en weet niet wat te doen. Niemand wil iets ondernemen, iedereen blijft gewoon dobberen in zijn miserie. Dat gedurende een lange nacht waarin niemand tot slapen komt.

 

Wat zo frappant is aan het stuk is de doelloosheid en het onophoudelijke ter plaatse getrappel. Die elementen kon Tsjechov zo mooi naar een toneeltekst vertalen en die bracht NTGent met zoveel respect naar het podium. Er wordt bijna nooit overgegaan tot actie. De spanning hangt iedereen boven het hoofd en niemand heeft er vat op. Ze kunnen enkel praten en filosoferen. Zo praten ze de hele nacht aan elkaar. De enigen die weerstand bieden aan het achterhaalde gefilosofeer zijn Lopachin, de student Petja Trofimov en de bejaarde Firs. Die laatste wordt buitengewoon vertolkt door Els Dottermans die ook het kamermeisje Doenjasja en de gouvernante Charlotta speelt. Ze incarneert de eenzame achtergrondfiguren, de decorstukken die moeten vechten voor hun aanwezigheid. Maar enkel haar prestatie vermelden, zou onterecht zijn. Het stuk wordt gespeeld door een topcast die zijn personages met ontzettend veel liefde neerzet.

 

Bovendien zitten alle figuren vast in de denkbeeldige gevangenis die ze zelf bouwden. Ze lijken tot elkaar veroordeeld. Toch proberen ze op een uiterst smal podium de afstand tot elkaar te bewaren. Dat proberen ze via woorden aangezien er letterlijk geen ruimte voor is. Simons maakte duidelijk een uitstekende decorkeuze. De acteurs kunnen enkel op de grond zitten of op een klein krukje en kunnen geen stap zetten zonder tegen elkaar te botsen. Op de achtergrond is het verval zichtbaar via een wanorde van paletten.

 

Binnen de gevangenis zijn de personages heel gelaagd. De spelers weten perfect waar ze naartoe gaan, ze hebben een concreet doel voor ogen. Elke uitspraak hoe absurd en van de pot gerukt, is onmisbaar voor het geheel. Elke hoge inzet van een personage stimuleert die van de andere. Een gouden regel bij het acteren waarvan hier maximaal gebruik wordt gemaakt.

 

Het stuk wordt met momenten ook door slapstick overladen. Het doet denken aan een stomme film of aan scènes van Jacques Tati voorzien van schaduwspel en nooit vervelende overacting. Toch is alle inhoud aanwezig voor een schrijnend drama. Aan die laag is Simons niet voorbijgegaan. Net de humor en absurditeit maken alles zo schrijnend. Het drama zit in het gelach, de uitgestelde confrontaties en het absurde gefilosofeer. Door het drama impliciet te brengen, wordt Tsjechov alle eer aangedaan. NTGent respecteerde de bedoeling van het stuk en bevestigt met hun voorstelling wat voor geniaal, tijdloos en relevant product ‘De Kersentuin’ is.  

 

Foto's: NTGent

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓