Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

"OPENHEID EN DE MOGELIJKHEID OM JE FANTASIE LOS TE LATEN IS HET MOOIE AAN DANS" - INTERVIEW MET BERT UYTTENHOVE EN AMELIE LAMBRECHTS

NONE | PODIUM
wo 18.11.2015 | 15:45

door Laurien Troch

Op dinsdag 3 november mocht Tumult genieten van Interdans in NTGent. Interdans biedt een platform aan aan jonge choreografen en dansers om te laten zien wat ze in hun mars hebben. We kregen de kans om een babbel te slaan met hoofdchoreograaf en artistiek leider Bert Uyttenhove, en met danseres Amelie Lambrechts.

 

Dit jaar is het de 7e editie van Interdans. Ik kan me goed voorstellen dat er in die tijd heel wat veranderd is. Op welke manier hebben jullie de dans zien evolueren?

 

Bert: In het begin was het een heel klassiek festival, omdat ik me ook meer in die wereld bevond, en ook veel meer mensen kende die met klassieke dans bezig waren. Stilletjes aan wou ik meer de hedendaagse kant uitgaan, meer experimenteren, dingen uitproberen. Zo is het elk jaar een beetje meer gegroeid naar een hedendaags festival. Als je alle voorstellingen gezien hebt kan je ook het verloop zien van mezelf als persoon, waar ik van hou en waar ik voor sta. Mensen veranderen maar blijven toch hetzelfde. Nu ben ik heel tevreden over de stijl die we bereikt hebben. Ik denk dat er nog wat meer variëteit in kan komen, daar werken we nog aan.

 

 

Het is duidelijk dat er een community heerst, toch gaat het in jouw stuk over de angst om alleen te zijn. Vanwaar die tegenstelling?

 

Bert: Als je als danser ergens naartoe gaat en je bent plots niet meer tevreden, je wilt ergens anders heen, dan kom je weer in een hele andere wereld terecht. Soms is dat echt heel moeilijk en voel je je helemaal alleen. Daar moet je met een open gevoel naartoe gaan. Als je jezelf helemaal afsluit is het heel moeilijk om connecties te leggen. Ik had het gevoel dat dit voortdurend opnieuw begon. Al mijn vrienden zijn overal verspreid. Het is heel moeilijk om contacten te houden en daarom voel ik me soms alleen, ook al ben ik niet alleen. Ieder project moet ik opnieuw mensen leren kennen. Interdans is dan het omgekeerde, hier zie je steeds dezelfde vrienden terug.

 

 

Bang zijn om alleen te zijn is een thema dat steeds meer onder de aandacht komt, hoe denk je dat mensen zich kunnen identificeren met jouw stuk?

 

Bert: In mijn choreografieën ga ik steeds terug naar simpele dingen. Er is altijd iets dat teruggrijpt naar het normale, iets waar iedereen zich mee kan identificeren. Dat is voor mij de manier om mensen te bereiken. Voor mij is het belangrijk dat mensen zich daar in kunnen herkennen, daar hoop ik toch op. De choreografieën zijn gebaseerd op improvisatie, maar ook het geheel is belangrijk. Het moet een bubbel zijn, iedereen moet er in getrokken worden. Ik heb ook graag dat mensen er hun eigen verhaal van maken, het stuk is vrij voor interpretatie. Het is belangrijk dat de toeschouwer niet probeert te zien wat ik zie. Veel mensen vragen me “Maar wat bedoel je daar dan mee?”. Ik zou dit kunnen beantwoorden of je kunt er je eigen interpretatie aan geven, dat is volgens mij veel interessanter. Persoonlijk lees ik ook nooit een programmaboekje. Ik ga eerst kijken en laat het stuk tot me spreken. Achteraf zie ik dan connecties, of soms komt het ook helemaal niet overeen. Die openheid en de mogelijkheid om je fantasie los te laten, dat is het mooie aan dans.

 

Dit jaar werken jullie ook samen met lokale dansscholen, vanwaar die keuze?

 

Bert: Dat is eigenlijk heel toevallig gekomen. Luca had een stuk gemaakt voor zijn dansschool in Italië, waar we een paar leuke ideeën over hadden, mede omdat we organisatorisch nieuwe plannen hadden en meer publiek wilden trekken. Op een gegeven moment hadden we een afspraak bij dansstudio Arabesque in Antwerpen. We dachten erover om er workshops te geven, maar we wilden iets meer doen. Vandaar kwam het idee om Luca’s stuk aan te leren, zodat de dansers de opening konden dansen. We kwamen op het idee om hetzelfde te doen in alle drie de steden, ook in Lebbeke, waar ik ooit begonnen ben. We hebben daar de audities gedaan, mensen uitgekozen, en zijn zo aan het werk gegaan. Ik kan wel al zeggen dat de scholen fantastisch werk geleverd hebben. De voorstelling hebben ze in één weekend gerepeteerd, zes uur per dag, voor een stuk van zeventien minuten. It’s an army, ook qua techniek hebben ze heel mooi werk geleverd. Ik ben er echt blij mee, en de dansers vonden het zelf ook heel leuk. Ik heb er geen woorden voor, dat die mensen zo veel gegeven hebben.

 

 

Het volledige interview kan je beluisteren op de soundcloud van Urgent.fm

 

Foto: Interdans

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓