“De mens zou nooit tot inwendig spreken komen als hij het uitwendig spreken nooit had geleerd[1]” Christophe Malfliet is een geboren redenaar.

Malfliet stelt zichzelf tentoon als ware hij de verschillende toefjes kleur op het mengpallet van de schilder. En dan is hij ook nog de schilder! Een one-man-show die tot een groupshow gepromoveerd wordt. Want deze schilder heeft meerdere facetten aan te bieden. De authenticiteit van de kunstenaar wordt op deze manier in vraag gesteld, tevens ook de onze: “Qui êtes-vous?”

... wordt me vriendelijk, doch dwingend in het aangezicht geworpen. De ontdubbeling betreft dus ook zij, die met de werken geconfronteerd worden. Je wordt deel van de Groupshow, zo gaat dat met kunst, het neemt je mee. 't Kan de kunst worst wezen, 't kan Malfliet worst wezen. Hij schildert en dat doet hij zichtbaar graag.
Hij suggereert, hij stelt in vraag, hij opent, maar laat het sluiten aan de toeschouwer over. "Laat deze maar zijn eigen narratief projecteren", lijkt hij uitwendig te spreken. Ik zei het reeds; hij is een geboren redenaar!

De ont- en verdubbeling... Ook in zijn abstract –figuratieve werken werkt dit mechanisme. U hoort het al aan mijn terminologie: abstract-figuratief, een contradictio in terminis? Als schilder pur sang weet Christophe deze schijnbare tegenstelling toch en in alle vrijheid, als eenheid op te werpen. Zijn beelden schipperen zo tussen het aloud dubbel-gezicht van de schilderkunst. Zo benut hij nu eens de schriftuur als figurator, dan weer wordt deze als een abstract element ingezet. Louter abstract evenals louter figuratief vermogen, voor Christophe Malfliet ook. Hij herdefinieert de twee begrippen door er vier van te maken. Als dat geen ambitieus concept is! De volgens onkunstige maatstaven gestijlbreukte werken komen als een samenhangend geheel, het oog van de toeschouwer tegemoet.

Maar er is meer: het doek maakt deel uit van het beeld, het beeld maakt deel uit van de achtergrond, de achtergrond maakt deel uit van de figuur. Door zijn spaarzaam accentueus schilderen creëert hij een naakte openheid in zijn werken. Opeens lijk je de essentie van zijn beelden te kunnen ontwaren. Deze beeldopzetting loopt parallel met de zelfreflectie die de werken impliceren, zeker als de geduchte woorden "Qui-êtes vous" terruggekaatst worden. Je eigen existentie wordt geadresseerd, oei!?

Als synopsis en tegelijkertijd ook als apotheose kan ik u aanbevelen de twee schilderijen helemaal op het einde van de ruimte te bekijken, ze zijn in de hoek naast elkaar geplaatst. Denk de ene als spiegelbeeld van de andere en een openbaring wordt de uwe.