Johan Van Assche zegt tegen de cameraman nadat hij werd geïnterviewd door Rebekka De Wit: “Altijd euh.. serieuze gesprekken he met Rebekka..” En hoewel hij gelijk heeft, bevestigt hij met deze oneliner het kernidee van de voorstelling ‘Presentatie van een ongecensureerd moppenboek’. Als je echt op bits en punchlines zit te wachten, moet ik je teleurstellen. Rebekka schreef geen moppenboek, wel een moralistisch betoog dat je van je sokken blaast.

Ik had op voorhand een interview aangevraagd via de verantwoordelijke van de Vooruit. Ik weet immers dat het altijd serieuze voorstellingen zijn van Rebekka en wou zeker zijn dat ik de boodschap ten volle begreep. Zo belandde ik na afloop bij haar in de backstage. Ik durfde haar plots amper te benaderen met mijn ‘lullige’ vraagjes. Ze kwamen nog niet tot aan de oppervlakte van de intentie van de voorstelling. Gelukkig kon ik rekenen op haar scherpzinnige uitspraken en eerlijke, humoristische stem waarmee ze me van antwoord diende.

Kort samengevat, gaat de voorstelling over een confrontatie met cynische oneliners die “een gesprek gewoon lamleggen in plaats van er iets constructiefs aan bij te dragen”. We trekken te snel conclusies en nemen geen verantwoordelijkheid op voor wat we zeggen. Hoewel in die uitleg een moralistische toon schuilt, wijst Rebekka allerminst de vinger vanuit een superieure positie. Ze vertelt met een heel klein hartje, vanuit het gevoel dat ze zelf ook een sukkel is die probeert op zoek te gaan naar antwoorden op veel te snel gemaakte conclusies. Ze heeft te lang het spel van de gesprekken verloren en de finale toeslag werd te vaak, te laf toegediend met clichématige dooddoeners.

Om haar verhaal te kunnen vertellen, heeft ze een personificatie van haar vijand in beeld gebracht, Johan Van Assche. Hij is de directeur van het Conservatorium in Antwerpen en gaf haar jarenlang levenslessen mee. Als ik haar vraag waarom ze hem koos, zegt ze dat ze dat vooral uit liefde deed. Ze wou hem redden van zijn cynisme. Vanuit die zoektocht, ontdekte ze een constante bij de mensen om haar heen. Het mag niet de bedoeling zijn om wereldbeelden gratuit te reproduceren. Je moet ze bevragen en zelf verantwoordelijkheid opnemen om ze te doorbreken. Daarnaast is ze ook haar eigen vijand. Ze maakte eerder zelf al gesprekken kapot met “we moeten uiteindelijk toch aan iéts doodgaan”. Alsof ze uit angst om geen moralistische zeikerd te worden, zichzelf een halt toeriep met de gehate oneliners.

Of ze theater dan als heilzaam beschouwt, vraag ik haar. Dat weet ze niet goed. Ze wordt meestal gevraagd om theater te maken maar is in de eerste plaats schrijfster. Niemand vraagt haar om een boek te schrijven, het resultaat is daarom ook vrijblijvender. Bij theater ben je gedwongen om naar iemand te luisteren, bij een boek kun je naar jezelf luisteren. Je kan er een eigen verhaal in leggen en dat kan nog veel heilzamer zijn.

Na afloop van ons gesprek wens ik haar ‘nog veel geluk’ toe. Ze moet lachen met die uitspraak en wenst mij hetzelfde toe. Opnieuw een beetje lullig hoe ik dat zo zei over dat geluk, denk ik onderweg naar huis. Ach ja, het is ook gewoon echt moeilijk om niet in gratuite clichés te spreken.

Foto's: Vooruit, Cobra en Opkras Kruit