“Want het is ook idioot, te schrijven wanneer er niets te zeggen valt”, schreef Aldous Huxley ooit neer in zijn Brave New World. Hier dan wel geen knap staaltje eugenetica, maar wel verdoving. Absence brengt de sprakeloosheid van de pijn intiem in beeld.  

Auteur en regisseur Peter Verhelst goochelt met woorden. Als er iemand is die wangen rood doet kleuren en de meest irreële beelden opwekt met zijn teksten, dan is hij het wel. In Absence ruimt zijn woordenvloed plaats voor de stilte. Het brengt het verhaal van een slachtoffer van de tsunami die zo’n vier jaar geleden een groot deel van Japan met zich meenam. Hier geen teksttheater, maar de broze rauwheid. Soms bevreemdend, dan weer pijnlijk schoon. Met Frank Focketyn en Fumiyo Ikeda (Rosas) heeft hij dan ook twee acteurs in handen die deze gesproken stilte kunnen overbrengen.

Absence start met de projectie van een door pijn en angst doordrongen tekst. Deze wordt hertypt, dan weer worden woorden aangevuld of net weer gewist. Net alsof je meekijkt bij het opstellen van een Word-document. Algemene gevoelens worden omgezet in de ik-persoon en doorheen het schrijven wordt duidelijk hoeveel er geworsteld wordt met woorden. Meteen lijkt de toon gezet van iets moois.

Na de projectie beginnen lichten hevig te knipperen en start duistere muziek. Een oncomfortabele sfeer, die eindigt met wat diffuus licht.  Alles is in een verbleekt grijs gehuld en het doorzichtige doek die voor het toneel blijft hangen, maakt het zicht er niet gemakkelijker op. Net zoals in Hotel Malaria kleeft Verhelst de acteurs weer een geluidsgevoelig microfoontje op. Zo worden zelfs de kleinste bewegingen of ademhalingen heel intens. Een meerwaarde voor de voorstelling, die ondanks het ontbreken van lappen tekst, erin slaagt om zo veel meer te vertellen.

Fumiyo Ikeda lijkt met haar ingetogen bewegingen de perfecte persoon om de ‘tsunami-overlever’ te vertolken. En het plaatje klopt wanneer ze in háár Nederlands de weinige woorden zegt die er die avond op het toneel zullen vallen. Spreken doet ze in haar bewegingen, die ze ritmisch uitvoert. Ook Frank Focketyn is de geknipte persoon voor een psychiater, al verbleekt hij hier wel tegen het geworstel die Ikeda kan uitbeelden. Tijdens de voorstelling verschanst hij zich wat achter een decorwand, waar hij Ikeda blijft aansporen om de bewegingen nu eens sneller, dan weer trager te doen. Het hoogtepunt van de voorstelling wordt bereikt wanneer Ikeda zich in een foetushouding op de grond wentelt. Het ultieme teken dat ze de rust en geborgenheid wil vinden.

Waar je tijdens de voorstelling niet omheen kan is de motion capture-technologie die hier gebruikt wordt. Op zich een knap staaltje computertechnologie die Absence net dat extra laagje bezorgt, maar misschien is het net wat overbodig. Ikeda wordt in een soort surfpak gehuld waarbij de nopjes haar bewegingen registreren. Soms worden er mooie beelden gecreëerd, dan wordt het gewoon iets lachwekkender wanneer de voet van de elektronische Ikeda zich wat epileptisch gaat gedragen. Een techniek die zeker een meerwaarde kan bieden in de toneelwereld, maar hier misschien nog niet helemaal op punt staat.

Absence is dan misschien geen hoogvlieger, maar hult je wel in een sfeer die weinig voorstellingen voorheen konden creëren. Peter Verhelst zuigt je mee in zo’n trip waar hij telkens weer goed in is. Het evenwicht zoeken tussen sentiment en pijn. Snijden bij de personages zodat ook u met een bevreemdend gevoel en een zwaar gemoed de zaal verlaat.