Het filmdebuut van Robin Pront vertelt het verhaal van twee jonge broers, Dave en Kenny. Nadat een homejacking verkeerd afloopt, draait oudste broer Kenny voor de misdaad op. Hij houdt zijn mond, waardoor Sylvie en Dave hun straf kunnen ontlopen. Vier jaar gaat voorbij en alles is veranderd. Sylvie, het ex-liefje van Kenny, is van haar drugsverslaving af en heeft een nieuwe liefde gevonden. Zij zit dus niet te springen wanneer ze te horen krijgt dat Kenny vervroegd vrijkomt. Ook Dave heeft het moeilijk. Want, je kon het al raden, hoe moet hij Kenny in godsnaam vertellen dat hij er van door gegaan is met Sylvie? Dat en het feit dat ze samen een kindje verwachten, houden ze nog even geheim.  

Iets met bloed en kruipen waar het niet gaan kan: Kenny kan niet omgaan met zijn innerlijke agressie en komt in de problemen. De broers rijden naar de Ardennen, met een lijk in de koffer. In de hoop dat een oude celgenoot van Kenny, ijzingwekkend gespeeld door Jan Bijvoet, er raad mee weet.

Agressie is een kernwoord in deze Flemish noir, al heeft de film in het begin ook wat mee van een sociaal drama. Een breekbare Veerle Baetens kijkt terug op verkeerde keuzes in haar leven. Dave en Kenny lijken twee standaard boefjes: twee Johnny’s die het ergens wel goed bedoelen, maar voor wie het leven gewoon niets beters te bieden heeft. Ongewild op het slechte pad terechtgekomen.

Oh boy, wanneer je goed en wel beseft dat je bedot bent, is het al te laat. De plottwist die volgt is met geen pen te beschrijven. De bom die Robin Pront pas aan het einde laat ontploffen is de grootste sinds de “Bruce Willis is eigenlijk zelf dood”-bom op het einde van The Sixth Sense.

Is dit de Kevin Janssens uit Windkracht 10 die boven de bedden van vele tienermeisjes hing? Nee, D’Ardennen maakt van Janssens eerder het monster onder die bedden. Zijn passage als tikkende tijdbom Kenny is er één die niet snel vergeten zal worden. Ook Veerle Baetens en Jeroen Perceval  grijpen het publiek bij de keel. Dat Baetens een actrice is die alles aankan, is geen geheim meer. Het is moeilijk een typeke zoals Sylvie te spelen, omdat er duizenden clichés bestaan over het leven in de sociale klasse. Als acteur moet je spelen met clichés, zonder dat het vals en opgezet lijkt. De setting en details schreeuwen dat D’Ardennen een film is die zich afspeelt in de leefwereld van sociale mensen, en daar blijft het niet bij: moeten afkicken, constant roken en geblondeerde haren met afschuwelijke uitgroei zijn directe voorbeelden van clichés, terwijl toegeven aan geweld en die éne slok wijn, hunkeren naar een saai en normaal leven, al heel wat subtieler is. Sylvies wanhopige poging te ontsnappen aan dit leven, raakt ons in het hart.

Wie nog niet van Jeroen Perceval gehoord had, zal verrast zijn: Perceval zet een ongeziene prestatie neer als jongste broer Dave en is daarbovenop de schrijver van D’Ardennen, het toneelstuk dat in 2003 in première ging. Hoewel eerst Michael Rundskop Roskam genoemd werd om van het stuk een film te maken, dook regisseur Robin Pront de koffer van het neo-noir filmgenre in om D’Ardennen te realiseren. Donkere locaties die suspense opwekken, vreemde nevenpersonages, het gebrek aan subtiliteit en de onvermijdelijke road trip. Director of Photography Robrecht Heyvaert, die eerder Image inblikte, is een grote fan van de gebroeders Coen. De film lijkt in zijn gewelddadigste momenten wat mee te hebben van Fargo, en in zijn breekbare momenten zien we shots die recht uit het recentste werk van Fien Troch kunnen komen.

Het zelfvertrouwen van de steeds beter wordende Belgische film wordt nogmaals de lucht in geschoten met D’Ardennen. Het debuut van Pront plaatsen we netjes naast Rundskop, Loft en De Helaasheid der Dingen. Niet heel erg ver van Only God Forgives.

   8,2 / 10

Manon Huysman

Alle foto's behoren toe aan KFD