Een confrontatie van twee lichamen. Een spel van afstoten en haast meteen daarna elkaar weer vinden. Spectacular Lightshows of Which You Don’t See The Effect is erg intiem, maar dan soms ook net niet.

Midden op het toneel van NTGent Minnemeers staat een hotelkamer. Volledig ingericht zoals die er in menig hersenpan zou uitzien: grote ramen, meubels met een hoog IKEA-gehalte en alles gehuld in dat maagdelijke wit. Wanneer alle toeschouwers zich op de klapstoeltjes hebben geïnstalleerd komen de twee debutanten Risto Kübar en Benny Claessens het toneel op in winterse hipsteroutfit. (En ja, dé Benny ‘Het Geslacht De Pauw’ Claessens.) Nadat ze het publiek hebben bedankt voor haar komst, nemen de twee elk plaats aan weerszijden van het bed. De lichten gaan uit, en het spel begint.

Al snel liggen aan beide zijden van het bed twee hoopjes kledij. De twee starten een soort zonnegroet waarbij na verloop van tijd steeds meer lichtbundels doorheen de gordijnen priemen. Eenmaal het toneel volledig verlicht is, lijken de twee naakte lichamen steeds dichter naar elkaar toe te komen. Daarna ontstaat er een spel van afstoten en langzaam naar elkaar toegroeien. De twee slaan voortdurend met hun armen tegen elkaar. De ene keer blijven de armen gestrekt, de andere keer kronkelen de armen onder elkaar door terwijl de twee statisch tegenover elkaar blijven staan. Ondertussen is het nog steeds stil op het toneel, waarbij je enkel het geklets van vlees tegen vlees hoort.

Daarna blijft het zoeken en het afstoten centraal staan. Maar ook vuurwerk galmt over het podium en ook mooie audiostukken met zinnen als ‘Art is so gay’ volgen. Alles eindigt in een melkkarton die op de grond wordt gegooid. Melk gulpt over het tot dan toe nog propere toneel. Meteen daarna nog eens een explosieve monoloog vanop een audiobandje, nogmaals vuurwerk en dan is daar plots het einde.

In een ruim twee uur durend stuk, waarbij de acteurs constant in een stilzwijgen gehuld blijven, wordt er toch heel wat verteld. Ook al hoort er een lijn in dit conceptuele liefdesverhaal te zitten, die lijkt toch vaak erg zoek. Scènes duren vaak iets té lang, waardoor de gedachten vaak gaan afdwalen.
De transpirerende lichamen zijn confronterend en door het grote anatomische verschil juist erg intrigerend. Het is zo’n dansvoorstelling waarbij je geen antwoord krijgt op die vragen die je je stelt tijdens het stuk en ook puur esthetisch soms wat aan je lot wordt overgelaten. ‘Spectacular Lightshows’ het etiket dansvoorstelling opplakken, is dan misschien ook niet correct. Noem het voor mijn part bewegingstheater. Of “Kammerspiele”. Of “Körpertheater”. Kwestie van toch minstens één beladen Duits woord te laten vallen.

Vaak krijg je het gevoel dat je zelf ook mee in het liefdesverhaal zit: soms haak je als toeschouwer af, dan word je weer meegesleept in intrigerende, haast amusante passages. Het stuk stuurt je dan wel met heel wat vraagtekens huiswaarts, toch blijven er heel wat indrukken in je logger geworden lichaam achter.