‘Rauw, duister en verstikkend’. Dat is hoe ‘The Girl Who Cried Wolf’ zichzelf omschrijft.

Deze Antwerpse band inspireerde zijn naam op één der fabels van Aesopus, waarin een jongen, een wolf en misleiding centraal staan. Boordevol enthousiasme vulden de vijf bandleden het podium van Café Video om er een voorsmaakje te geven van hun nakende debuutalbum, zonder wolf.

Bij de start van het optreden tellen we met een lichte verbazing een twintigtal mannen- en vrouwenhoofden. Het voorbije najaar won ‘The Girl Who Cried Wolf’ de BOS showcase in Club De Loge, en alleen al om die reden hadden we een grotere opkomst verwacht.  Heleen Destuyver opent het toneel met bijna etherische zang. Drums vervoegen snel haar grauwige stem. Het geheel voelt als een intiem huiskamerconcert waar de cello van Sofie Sweygers een rokerige atmosfeer binnenbrengt. Ook de breekbare samenzang met drummer Michael-John Joosen tijdens het nummer ‘Ohm’ smaakt naar meer.

Volledig wegdromen kan je als publiek niet, twee gitaren vragen manifest de aandacht. De decibels stijgen recht evenredig met het publiek, de zaal stroomt vol. Het huiskamerconcert evolueert zo in een mum van tijd tot een dijk van een live-optreden. The Girl Who Cried Wolf weet een muzikaal verantwoorde chaos te creëren die zich prachtig vertaalt in nummers als Black Vipers, Volt en Norway. Een debuut om naar uit te kijken, als je het mij vraagt.  Aesopus zag dat het goed was.

Nog een kleine tip voor toekomstige kijklustigen: The Girl Who Cried Wolf houdt nog eens halt in Gent op 19 maart.

Beelden (c) Sander Buijs
              (c) The Girl Who Cried Wolf