Club De Loge bestaat één jaar. Bij wijze van kers op de taart besloten ze hun tweede jaar in te zetten met een fijne showcase reeks. Geen wedstrijd, maar gewoon ter promotie van de club én jonge bands kreeg je dit jaar vier avonden lang telkens vier bands voorgeschoteld. Elke avond beslist een jury (oké, misschien toch een beetje een wedstrijd) welke band er bovenuit steekt, waarna deze later dit jaar nog eens terug komt voor een full show. Stonden deze laatste editie op het podium: Renton Jules, If Anything Happens To The Cat, EVILLOOKINGBIRD en lohaus.

Geert Laenens. We moesten toch écht even opzoeken welke naam schuilgaat achter een van de helderste en doordringende stemmen die we al in lange tijd hebben gehoord. Precies door de breekbare eerlijkheid van deze engelenstem slaagt Renton Jules er in om ongegeneerd op je ziel te mikken, zonder te vervallen in kleffe toestanden. Combineer dit met oerdegelijke melodieën en een gitarist die ongetwijfeld al eens heeft gehoord van ene John Frusciante, en je hebt een sterke opener die we graag nog eens terugzien.

If Anything Happens To The Cat grossierde dan weer in stevige instrumentale postrock. Niet dat we dit niet al eerder hadden gehoord. Integendeel. De vaste formule melancholische intro + slepende opbouw = epische climax diende zich gehoorzaam aan, en ook het gebruik van gesproken samples kan moeilijk origineel worden genoemd. Maar toch hadden ze ons vast. En daar mag de bassist gerust een groot stuk van de eer voor opstrijken. Krachtige baslijnen die een baken vormden wanneer de gitaren in een rusteloze noise haakten, een duik in de zaal, en op het einde zelfs een schreeuwerige zanglijn. Nee, we waren niet eens zo verbaasd toen we hoorden dat deze jongeman die avond nog een optreden had. Als MC ergens op een fuif.

Waar IAHTTC er wonderwel in slaagde om te blijven boeien met een louter instrumentale set, was dit bij EVILLOOKINGBIRD jammer genoeg niet het geval. Nochtans werkten ze hier ongeveer met dezelfde post-formule. Het grote verschil zat hem echter in de bezetting. Bas, drum en toetsen, hoe goed ook beheerst, bieden niet genoeg middelen om toe te werken naar een climax. We bleven dan ook grotendeels op onze honger zitten tijdens een set die slechts weinig afwisseling bood.

Lohaus dan. Laten we beginnen met het vervelende gedeelte: Oscar & The Wolf, Alt-J, Soldier’s Heart,... Het mag duidelijk zijn dat ook lohaus niet meteen de prijs voor grote vernieuwing in de wacht zal slepen. Dat gezegd zijnde kunnen we verder gaan met de belangrijke zaken. Zoals het feit dat dit viertal de eersten waren die het aandurfden de (behoorlijk overbelichte) zaal volledig te verduisteren. Vier synths, een sampler en wat drumcomputers: het leverde in ieder geval een mooi spektakel van flikkerende lichtjes. De zanger danste zich daarop een weg door zijn set, tussen moddervette synth en subtiele bassen, nazinderende beats en welgemikte gitaarlijnen. Dat er mocht gedanst worden. Dat er al eens iets mis mocht lopen. De cover van Beats Of Love was voor de hand liggend, maar werd eigen gemaakt door het unieke stemgeluid van de zanger. Conclusie: het potentieel is er, de attitude (we hoorden hier en daar het woord “hipster” vallen) misschien nog meer, de afwerking niet. En dat was dan ook de strop voor deze beloftevolle groep.

Slordigheid en technische problemen bij lohaus maakten de weg naar het podium vrij voor If Anything Happens To The Cat. Verdiend? Zeker en vast. Nipt? Absoluut. We zien deze heren in ieder geval graag terug voor een full concert in Club De Loge.